آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ نام هادی اسلامی هر وقت به گوش برسد، عامه افراد می‌گویند: «جواد جلالی پیرمرد فیلم خواستگاری؟»، اما این آن چیزی نبود که هادی اسلامی بخواهد با آن در یاد‌ها زنده شود. برای او، بازی در فیلم سرب، نقطه درخشانی بود که به خوبی توانسته بود در کارنامه بازیگری اش خلق کند؛ فیلمی سرشار از سکانس و دیالوگ ماندگار. اما هادی اسلامی هم مانند بسیاری از بازیگران برجسته تاریخ سینما، خود را فرزند صحنه تئاتر می‌دانست.
درس این رشته را خوانده بود و اولین بار با نمایش «روسری قرمز» خود را در جرگه بازیگران تئاتر گنجانده بود. او برای بازیگر شدن، از هیچ ویژگی مثبتی محروم نبود. چهره فتوژنیک و نگاه گیرایش، انعطاف ایفای نقش‌های مثبت و منفی و گریم‌های گوناگون را داشت. استعداد ذاتی اش را در سال‌های تحصیل ثابت کرده بود و اخلاق حرفه‌ای اش هر کارگردانی را برای همکاری با او ترغیب می‌کرد.
وقت شناسی، نظم، دقت و آنالیز نقش ها، کار کارگردان را ساده کرده بود، وقتی می‌دانست هادی اسلامی حواسش به تمام جزئیات کاراکتر هست؛ کسی که برای بازی در فیلم «مرگ سفید»، ۱۰ روز پیش از آغاز فیلم برداری به بندرعباس رفته بود تا از نزدیک ببیند یک جاشو چطور حرف می‌زند، چطور راه می‌رود، نگاه می‌کند، می‌نشیند و کار می‌کند؛ یعنی پذیرش نقش برایش، چیزی ورای یک شغل و قرارداد کاری بود. او صحنه نمایش و محل فیلم برداری را مقدس می‌دانست و برای ایفای تمام وکمال هر نقشی که به او واگذار می‌شد، از هیچ تلاشی کوتاهی نمی‌کرد.
جوان اول سینمای دهه ۶۰ زمانی نامش درمیان هم صنفی هایش بر سر زبان‌ها افتاد که نمایش «زیرگذر لوطی صالح» را نوشت و با یک تیم برجسته به روی صحنه برد. با همین نمایش بود که خسرو شکیبایی بعد‌ها نقل کرده بود با دست‌های هادی اسلامی به دنیای بازیگری معرفی شده و در تیم هنری او رشد کرده است. آن‌ها در دهه ۴۰ با چهره‌هایی هم بازی بودند که حالا همگی رخ در نقاب خاک کشیده اند؛ سیروس گرجستانی، پرویز پورحسینی، امین تارخ.
هادی اسلامی از میان ۲۷ فیلمی که بازی کرد، برای فیلم «اتوبوس» در چهارمین جشنواره فیلم فجر، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را گرفت و در دوره هفتم درکنار عزت ا... انتظامی و علی نصیریان، نامزد بهترین نقش اول مرد برای فیلم «سرب» شد، اما درنهایت در جشنواره بین المللی فیلم نیویورک، برنده جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای همین فیلم شد.
بچه پامنار تهران، در طرح ارزشیابی هنرمندان به کسب درجه دکتری نائل آمد و در طول عمر نه چندان طولانی اش، با تشکیل گروه‌های هنری ورزیده، بازیگران زیادی را به عرصه سینما و تئاتر تقدیم کرد و در پایان زمانی که مشغول بازی در فیلم «بدل» جهانگیر جهانگیری بود، در منزل خودش بر اثر سکته قلبی در پنجاه وسه سالگی از دنیا رفت، درحالی که دیالوگ ماندگار او در فیلم سرب تا همیشه در یاد هوادارانش باقی ماند: «من طرف حقم. چیزی به من حکم نمی‌کنه برای اینکه یهودی هستی، طرفت نباشم. آدم باش، یهودی باش! آدم باش، مسلمون باش! آدم باش، هرچی می‌خوای باش!»