پیروزی مقابل ولز و نزدیک‌شدن به اولین صعود فوتبال ایران از مرحله گروهی جام جهانی فوتبال نه فقط حاصل تغییرات فنی، بلکه نتیجه یک اتحاد عمومی بود؛ جایی که همه عوامل تأثیر‌گذار بر موفقیت ملی‌پوشان فوتبال، به‌خصوص هواداران دست‌به‌دست هم دادند و فارغ از اختلافات اخیر، تیم ملی را در میدان نبرد با ولز حمایت کردند تا بردی بزرگ رقم بخورد و خاطره‌ای ماندگار در ذهن فوتبال‌دوستان ایران به یادگار بماند.
به واقع این بازی نه فقط از ابعاد ورزشی بلکه از ابعاد اجتماعی نیز یک درس بزرگ بود و تردیدی نیست اگر همین فضا تداوم داشته باشد، فوتبال ایران می‌تواند با بهترین نتیجه ممکن در تمام دوران حضورش در جام جهانی فوتبال، این میدان را ترک کند.
آن شب، درشب بازی با انگلیس به واقع این اتحاد و همدلی را کم داشتیم؛ همان شب شب تلخ که فوتبال ایران مقابل مردان جزیره با شش گل ناباورانه شکست خورد؛ گس‌ترین شب فوتبال ایران در عرصه بین‌المللی.
لحظاتی عذاب‌آور بر ما گذشت؛ تحقیرآمیز! و فهمیدیم که فارغ از سلایق و مرزبندی‌ها، اگر دست‌ها را زنجیروار در کنار هم حلقه نزنیم، حتی قادر نیستیم در یک میدان ورزشی به آنچه می‌خواهیم دست یابیم.
فاصله فوتبال ایران به واقع آن شش گل نبود، کما اینکه دیدیم انگلیس وقتی به تیم هماهنگ آمریکا برخورد، حتی نتوانست یک‌بار هم دروازه حریفش را تسخیر کند.
تردیدی نباید داشت که اگر در شب بازی با انگلیس همه چیز به‌درستی در کنار هم قرار می‌گرفت، تیم ملی درمسیرکسب امتیاز از آن بازی حرکت می‌کرد و چه‌بسا همچون تیم ملی فوتبال آمریکا که تیم عجیب‌و‌غریبی هم نیست، می‌توانست دست پر میدان رقابت را ترک کند.
حالا با کوله‌باری اندوخته حاصل از دو تجربه متفاوت مقابل انگلیس و ولز به‌مصاف آمریکا خواهیم رفت و اگر به مانند بازی با ولز پازل‌های موفقیت به‌درستی در کنار هم چیده شود، لمحه‌ای تردید نباید به ذهن راه داد که مردان فوتبال ایران در آن میدان نیز سربلند از زمین مسابقه خارج خواهند شد و اولین صعود خود درجام جهانی فوتبال را جشن خواهند گرفت.
منتظر بازی سه‌شنبه‌شب می‌مانیم. منتظر اتحادی دیگر...