بهمن نوری | شهرآرانیوز، حذف ایران با دو شکست و یک برد از جام جهانی بی‌نهایت تلخ بود. تلخ از این جهت که با یک تساوی در بازی آخر می‌توانستیم حریف هلند در مرحله یک‌شانزدهم باشیم؛ اما باختیم، چون شجاع نبودیم. شجاع نبودیم، چون فکر کردیم روی ضدحمله می‌توانیم به آمریکا ضربه بزنیم، اما در انجام این مأموریت ناتوان بودیم، چون در زمین حریف کم‌تعداد بودیم. سرمربی آمریکا خیلی بهتر از کارلوس کی‌روش نفرات تهاجمی ما را می‌شناخت و به این خاطر به‌راحتی آن‌ها را مهار کرد. برای موفقیت در چنین بازی‌هایی همیشه قدری هم باید شجاع بود.
متأسفانه نیمه اول بازی با آمریکا فقط به این فکر کردیم که گل نخوریم و به آمریکا اجازه دادیم راحت دروازه‌مان را تهدید کند و در نهایت به گل برسد. در بازی با انگلیس هم با همین تفکر به میدان رفتیم و با سه گل به رختکن برگشتیم. اما این درس عبرت نشد و بازهم مقابل آمریکا به فکر دفاع‌کردن افتادیم.
مقابل ولز پیروز شدیم، چون جسارت داشتیم. می‌خواستیم شکست از انگلیس را جبران کنیم و همه وجودمان را گذاشتیم برای گل‌زدن. آن‌قدر حمله کردیم تا در دقایق وقت اضافه به گل رسیدیم. شاید بهتر بود مقابل آمریکا به چیزی به‌جز بردن فکر نکنیم. مثل حریف که از همان اول بازی به فکر گل‌زدن بود. رؤیای صعود حالا به حسرت بزرگ تبدیل شده است، به این خاطر که ترسو‌ها هیچ‌وقت برنده نیستند. متأسفانه نتیجه پایانی بازی دیشب فقط مزد ترس بود. شاید وقتش رسیده باشد یک تفکر جدید به تیم ملی بیاید و از حالا به فکر قهرمانی در جام ملت‌ها با تیمی البته جوان‌تر باشیم.