علیرضا فغانی بدون شک بزرگ‌ترین نامی است که جامعه داوری ما در تاریخ خودش دیده است؛ نامی که همیشه چند درجه بالاتر از فوتبال ایران بود و همین باعث شد که هیچ وقت ستاره‌های فوتبال ایران را جدی نگیرد.
ستاره داوری کشورمان هرقدر نزد فیفا محبوب بود، در داخل کشور چهره‌ای دوست داشتنی نبود. بسیاری از هواداران فوتبال در ایران به خاطر اخلاق خاص و منحصربه فردش، چشم دیدن او را نداشتند و معتقد بودند فغانی با تکبر سوت می‌زند؛ البته شاید دلیل اصلی بالا رفتن فغانی، همین خودرأیی و البته مدیریتش در زمین بود که اگر چیزی خلاف این بود، هیچ گاه سوت فینال المپیک، سوت فینال جام ملت‌های آسیا، رده بندی جام جهانی، فینال جام کنفدراسیون‌ها و... را در دستان او نمی‌دیدیم.
بهترین داور فوتبال ایران که البته با ناملایمتی‌هایی هم در فدراسیون فوتبال روبه رو بود، در آخرین جام جهانی دوران حرفه‌ای اش، یکی از نامزد‌های اصلی سوت زدن بازی فینال بود، اما در یک لحظه همه چیز عوض شد و چرخ گردون بر مراد فغانی نچرخید.
همه چیز از دقیقه۹۰ بازی دو تیم پرتغال و اروگوئه در مرحله گروهی و آن لحظه نحس شروع شد؛ جایی که فغانی چند لحظه‌ای فغانی نبود!
توپی که به دستان خیمنز خورد، با قوانین جدید داوری، خطا نبود و داور بین المللی کشورمان هم به درستی بازی را ادامه داد، اما اتاق وار عزمش را جزم کرده بود تا بلیت برگشت فغانی را قطعی کند.
مخالفت‌های تیم داوری داخل زمین فایده‌ای نداشت و کمک داوران ویدیوئی، با اصرار فراوان، داور را مجاب به گرفتن پنالتی کردند؛ توپی که تبدیل به گل شد و پایه‌های اصلی حذف اروگوئه را بنا کرد.
فغانی اگر با فرمول داوری اش در ایران عمل می‌کرد و هیچ حرفی را بالاتر از حرف خودش نمی‌دانست، بدون شک الان گزینه اصلی سوت زدن فینال جام جهانی بود، اما یک لحظه نداشتن تمرکز یا هرچیز دیگری باعث شد تا این داور پرافتخار، چمدان هایش را به قصد ترک قطر ببندد. فغانی باید دقیقه ۹۰ آن مسابقه کذایی، فغانی می‌بود تا آخرین جام جهانی دوران داوری اش، پایان باشکوهی داشته باشد؛ اتفاقی که نیفتاد تا حسرت او و یک ملت، بیشتر از قبل شود.