به گزارش شهرآرانیوز، این فیلم، روایتگر بخشی از زندگی زنان کارتن خواب و معتادان متجاهر در حاشیه شهر تهران است و کارگردان تلاش کرده است با ارائه تصاویری واقعی و به دور از اغراق، ضمن آگاهی بخشی اجتماعی نسبت به ضرورت حمایت از این افراد، دستگاه‌های مسئول را نسبت به تقویت حمایت‌ها از این افراد و سازمان‌های مردم نهادی که در همین راستا تلاش می‌کنند، یادآور شود.
اکران این مستند با استقبال پرشور مخاطبان همراه بود و پس از اکران فیلم نیز با حضور «محسن اسلام زاده» کارگردان فیلم، خانم دکتر «خاوری» کارشناس مسایل شهری و زنان و دکتر «حامد بخشی» عضو هیات علمی پژوهشکده گردشگری جهاد دانشگاهی مشهد به طرح مسائل و دیدگاه‌های مختلف درباره کمک به برطرف کردن معضل اعتیاد و راهکار‌های اجتماعی برای کاهش آسیب‌های این معضل در جامعه پرداخته شد.
در پایان مراسم نیز توسط مدیر حوزه هنری انقلاب اسلامی استان خراسان رضوی از کارگردان این مستند، تقدیر به عمل آمد.
«کاهش آسیب» به جای «کمپ اجباری».
اما «محسن اسلام زاده» کارگردان این مستند در گفتگو با شهرآرانیوز در ارتباط با این اثر مستند گفت: این مستند، قصه زنان کارتن خواب جنوب تهران است. تیم ما در مرکز کاهش آسیب جنوب شهر تهران، یک حضور ۵ ماهه داشت و ۳۰ روز کامل تصویر گرفتیم.
وی افزود: از آنجایی که لازمه جذابیت هر فیلم قصه است، ما به دنبال قصه و شخصیت می‌گشتیم. شخصیت اصلی ما خانم «سپیده علیزاده» مسئول مرکز کاهش آسیب است که همسر خود او هم در گذشته مبتلا به اعتیاد به هروئین بوده و پس از ترک، با هم ازدواج کرده اند. او به دنبال ترک معتادان و کاهش آسیب است. کاری که این دو در گذشته انجام می‌داده اند، تمرکز روی کمپ‌های اجباری ترک اعتیاد بوده و وقتی متوجه می‌شوند این کمپ‌ها نتیجه و عملکرد مناسبی به همراه ندارد، در حال حاضر به دنبال پیگیری سرفصل «کاهش آسیب» و برقراری ارتباط موثر با معتادان متجاهر هستند که در اصطلاح به آن‌ها «ته خطی» اطلاق می‌شوند. این زوج تلاش می‌کنند این معتادان را قانع کنند تا مواد مخدر را ترک کنند و از فرمول اجبار استفاده می‌کنند.
وقتی «لولو» منجر به نجات یک معتاد متجاهر شد
اسلام زاده خاطرنشان کرد: این کار شامل یک پروسه طولانی مدت است و نمونه‌های زیادی از آن‌ها هم در این مستند به نمایش در آمده اند. از جمع این معتادان، ما تلاش کردیم قصه «مونا» را پیگیری کنیم. شخصیتی که ۲۸ سال است از خانه فرار کرده و طی ۲۴ سال مرتکب هر عمل خلافی شده است. اما پس از این مدت با یک تلنگر مواجه می‌شود. بچه‌ای هنگام گذر از خیابان، او را به مادرش نشان داده و با عنوان «لولو» خطاب کرده است. همین کلمه تاثیر فراوانی روی ذهن او می‌گذارد و در نهایت منجر به ترک مصرف مواد مخدر می‌شود. اما این تازه آغاز دردسر‌های او است. وقتی می‌خواهد به جامعه برگردد، جامعه و خانواده آماده پذیرش او نیست و اسم این فیلم هم از همینجای داستان به دست آمده است.
وی تاکید کرد: روایت این فیلم، یک اعتراض به همه جامعه است در قبال جامعه معتاد و کارتن خواب که متاسفانه تعداد آن‌ها رو به گسترش است و در اطراف هم آن‌ها را می‌بینیم و می‌بایست به هر شکل ممکن، به بازگشت آن‌ها به جامعه کمک کنیم. این انسان‌ها هر چند سخت، قابل نجات و هدایت هستند. اما با زور و اجبار نمی‌شود. کار‌های قضایی و پلیسی هم به تنهایی پاسخگو نیست.
«دردمندی» به جای «سیاه نمایی»
این مستندساز در بخش دیگری از سخنان خود گفت: در ساخت یک مستند اجتماعی، ما در مرز باریکی بین کتمان مشکلات و سیاه نمایی قرار می‌گیریم. مرحوم دکتر شریعتی در یکی از یکی از جملات خود از خدا می‌خواهد که به هنرمندان «درد» عطا کند. اگر هنرمند درد اجتماع نداشته باشد، هنر او در یک فضای خلاء اتفاق می‌افتد و در حقیقت جامعه به یک سمت و او به سمت دیگر می‌رود. اما مهمترین مسئله این است که در یک کار اجتماعی، «امید» وجود داشته باشد.
وی تاکید کرد: مستند خوب اجتماعی «تلخ» است. ولی «سیاه» نیست. هنرمند باید «منتقد دلسوز» باشد. نباید به جای دغدغه‌مند بودن و کمک به حل مشکل، به دنبال کار سیاسی و جشنواره‌ای خارج از کشور رفت. وقتی بیان یک موضوع اجتماعی با سیاست زدگی گره می‌خورد، کار در داخل کشور با یک گارد بسته مواجه می‌شود؛ اما در خارج از کشور مورد استقبال قرار می‌گیرد.
اسلام زاده خاطرنشان کرد: کار‌ها ممکن است با سیاست ارتباط داشته باشد. اما نباید سیاست زده باشد و به جای طرح موضوع اصلی، نقطه نظر‌های سیاست زده در اولویت قرار بگیرد. حتی در این کار‌ها «امید» هم به چشم نمی‌خورد و جای آن خالی است. بزرگترین گناه در دین ما «ناامیدی» است و هیچکس حق ندارد دیگری را ناامید کند.
هنرمند باید انتقاد کند
کارگردان مستند «هیچ کس منتظرت نیست» در ادامه گفت: ما باید انتقاد کنیم. کسی که دغدغه‌مند است و کشور را دوست دارد و چشم او به خارج از کشور نیست، باید انتقاد کند.
وی خاطرنشان کرد: کار مستندساز روایت کردن است و باید تا حد امکان از قضاوت به دور باشد. اما می‌توان با انتخاب درست شخصیت و در قالب روایت، راهکار هم ارائه داد. شخصیت مستند من به دنبال نجات انسان‌ها است که یک فراز دینی است. اما بر اساس آنچه که در این فیلم به نمایش در آمده، تلاش‌های او هم در یک مورد خاص به نتیجه می‌رسد.