فوتبال یک ورزش نیست، چه بخواهیم چه نخواهیم. شاید به جرئت بتوان گفت فوتبال تنها ورزشی است که با مباحث فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی گره خورده است. بعد پیروزی تیم ملی کشورمان بر ولز خیابان‌های مشهد پر بود از جشن و سرور مردم. آدم‌های مختلف از لحاظ سن و جنس و پوشش و عقاید فکری مختلف به خاطر یک حس مشترک ملی به خیابان آمده بودند و خوش حالی شان را به اشتراک گذاشته بودند. اما همین پدیده اجتماعی همیشه مورد سوء استفاده سیاسیون بوده است. چندین نفر از مزدبگیران رسانه‌های سعودی و انگلیسی قبل جام جهانی تلاشی گسترده کردند که ایران از جام جهانی حذف شود.
مسیح علینژاد که یکی از وطن فروش‌های محوری این جریان بود در ضربه زدن به ایران، با استقبال مکرون رئیس جمهور فرانسه رو به رو شد و به دیدار خصوصی وی رفت و در کنار هم عکس یادگاری گرفتند و مکرون حمایت خودش را از آشوب‌های خیابانی ایران اعلام کرد. با شکست پروژه حذف ایران که قبلا این پروژه را بر سر روسیه عملیاتی کرده بودند؛ عملیات روانی برای بازی نکردن بازیکنان و نخواندن سرود ملی و اهانت به پرچم جمهوری اسلامی ایران آغاز شد. همه پروژه‌ها به لطف الهی شکست خورد و تیم ملی نمایشی خوب از توان ایران را به اجرا گذاشت.
در کف خیابان بعد بازی ولز، ولی پیروزی عظیم تری برای ایرانیان رقم خورد و مردم در کنار هم پرچم را برافراشتند و سرود عشق به وطن خواندند. همه این‌ها گذشت و فرانسه به فینال رسید. مکرون خودش را به قطر رسانده بود تا جام قهرمانی را با خودش به پاریس ببرد و در آستانه سال نو میلادی جشن خیابانی بر پا کند. ولی همه چیز آن چنان که او می‌خواست عملیاتی نشد. آرژانتین قهرمان شد و خیابان‌های بوینس آیرس جشن بر پا شد و اخباری که از پاریس به گوش می‌رسد همان آرزوی مکرون برای خیابان‌های تهران است. پاریس حالا پر از التهاب و درگیری و آشوب است و پلیس در حال سرکوب مردم سرخورده از شکست. فوتبال چه بخواهد و چه نخواهد پر شده است از حواشی سیاسی و اجتماعی و.
جام جهانی تمام شد و پرچم فلسطین بار‌ها در ورزشگاه در میان تماشاگران و بازیکنان برافراشته شد. جام جهانی تمام شد و کسی نگفت چرا روسیه به خاطر حمله به اوکراین حذف شد، ولی عربستان به خاطر حمله و نسل کشی در یمن حذف نشد؟ جام جهانی تمام شد و تلاش آلمان‌ها برای برافراشتن پرچم هم جنسگرا‌ها به شکست انجامید. جام جهانی تمام شد، ولی تب فوتبال داغ خواهد ماند و ما باید به فوتبال به عنوان فرصت انسجام اجتماعی اقشار و گروه‌های مختلف مردم بنگریم. صحنه خواندن سرود ملی آرژانتین از سوی بازیکنان این تیم را اگر تماشا نکرده اید؛ حتما ببینید. یازده بازیکن با هم سرود ملی شان را نمی‌خوانند بلکه فریاد می‌زنند.
فوتبال یک ورزش نیست؛ زندگی یک ملت است، اشک و لبخند‌های یک ملت است در گذر تاریخ. ما هم چنین شور و شیرینی‌هایی کم نداشته ایم، ولی همیشه دشمنانی داشته ایم که از این اشک‌ها و لبخند‌های مشترک یک ملت هشتاد و پنج میلیونی هراس داشته اند؛ که با توطئه و نیرنگ می‌خواسته اند شیرینی آن را با تلخی زهر و سم بگیرند.