آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ آخرین روز دی سال ۱۳۹۹؛ خبر کوتاه بود و ترسناک: مهرداد میناوند بر اثر کرونا به کما رفت. مردم ایران از این خبر شوکه شدند، اما هواداران دل نگران میناوند دو گروه بودند:دسته اول دهه شصتی‌هایی که او را نه با ظاهر غیرورزشی سال‌های اخیرش، که با پیراهن قرمز پرسپولیس و پس زمینه سبز زمین چمن روی پوستر‌های روغنی دکه‌ها و جلد مجلات به خاطر می‌آوردند. جوان خوش چهره و تیزپایی که علی پروین در بدو ورود او به پرسپولیس ادعا کرد که می‌شود روی هر دوپای این هافبک کناری حساب کرد.
دسته دوم، اما نسل جلوتری بودند که او را در برنامه‌های اینترنتی ورزشی با علی انصاریان به یاد می‌آوردند؛ هنگامی که بازی‌های روز لیگ‌های داخلی و خارجی را با اجرایی پرحرارت و سرزنده بررسی می‌کردند و بیش از آنکه او را به ستاره‌ای فوتبالی بشناسند، با خنده‌ها و شیطنت هایش به یاد می‌آوردند و البته عشق بی قیدوشرطش به تیم پرسپولیس؛ همان تیمی که در سال ۱۳۷۶ قهرمانی لیگ برتر را با آن تجربه کرد.
میناوند از نوزده سالگی به طور جدی وارد فوتبال شد و از تیم پاس تهران به لیگ برتر آمد. دوسال بعد جذب تیم پرسپولیس شد و در ۱۰۸ بازی برای این تیم سیزده گل به ثمر رساند. زمانی که به عضویت تیم ملی فوتبال ایران درآمد، از همان ابتدا رؤیای حضور در جام جهانی را در سر داشت تا اینکه سال ۱۹۹۸ درحالی که ۲۲ سال داشت، به عنوان بازیکن ثابت تیم ملی عازم فرانسه شد و با درخشش در این رقابت‌ها به چشم ایویتسا اوسیم، مربی باشگاه اشتورم گراتس اتریش آمد و تا سال ۲۰۰۱ برای این باشگاه بازی کرد. می‌توانست قراردادش را تمدید کند، اما به پیشنهاد باشگاه رویال شارلروا راهی بلژیک شد، اما مصدومیت مجالی نداد و نتوانست بیشتر از دو بازی برای این تیم به زمین برود. به آسیا برگشت و به تیم الشباب امارات ملحق شد، تا اینکه سال ۱۳۸۲ به ایران بازگشت و درحالی به تیم محبوبش پرسپولیس پیوست که اوضاع نامساعدی از لحاظ فنی و مدیریتی بر آن حاکم بود.
سه سال بعد، درحالی که سی ویک ساله شده بود، تصمیم گرفت از فوتبال کناره بگیرد، اما در زمره اندک ورزشکارانی قرار گرفت که دوری از زمین سبز او را از خاطر هوادارانش نبرد. او که در دوران ورزشی اش سابقه بازی در لیگ قهرمانان اروپا را داشت، زمانی با زیدان و بکهام هم بازی شد و لذت فوتبال برابر تیم‌های مطرح جهان مثل منچستریونایتد، رئال مادرید، آرسنال، بارسلونا، والنسیا، لیورپول و بایرن مونیخ را تجربه کرده بود، اما شاید آن سیزده گلی را که با پیراهن قرمز برای پرسپولیس زده بود، با هیچ کدام از آن بازی‌های بین المللی عوض نمی‌کرد. جوان اول فوتبال دهه ۷۰ زمانی هم که از زمین چمن فاصله گرفت، چندبار خود را در زمینه خوانندگی محک زد، البته خوش صدایی میناوند ابتدا با مداحی هایش در اردو‌های تیم ملی اثبات شده بود.
همچنین آنچه او را با وجود سال‌ها فاصله از دنیای فوتبال در خاطر مردم زنده نگه داشته بود، مدارای او با اهالی فوتبال بود. راه خودش را می‌رفت و مسیرش را از کنار قانون شکنی‌ها و مافیای جاری در پس پرده، کج می‌کرد. دوماهی از زادروز چهل وپنج سالگی اش گذشته بود که کرونا در ریه هاش تکثیر شد. یک هفته‌ای را مردانه جنگید. پزشکان ابراز امیدواری کرده بودند، اما درنهایت آمبولی ریه اش را از کار انداخت. قلب میلیون‌ها هوادار به قضای الهی تسلیم شد و در هشتم بهمن سال ۱۳۹۹ در کنار جعفر کاشانی و ابراهیم آشتیانی، پیشکسوتان فوتبال پرسپولیس، به آغوش خاک رفت و در قطعه نام آوران بهشت زهرا (س) ماندگار شد.