پس از یاد و نام خدای مهربان و آرزوی قبولی طاعات و عباداتتان، امیدواریم وجودتان شاد و پرنور باشد. همراهان همیشگی کوله‌پشتی، ماه خوب رمضان و مهمانی خدا را پشت سر گذاشتیم و به‌زودی هفته زیبای آراسته به نام معلم را در پیش داریم.
هیچ می‌دانستید خداوند نخستین معلم است؟ در قرآن در سوره‌های مختلفی مثل «بقره»، «علق» و «الرحمن» به آیاتى برمى‌خوریم که خداوند خود را معلم معرفی می‌کند و می‌فرماید: «و علّم آدم الأسماء کلّها؛ سپس علم اسماء، یعنی علم اسرار آفرینش و نام‌گذاری موجودات را همگی به آدم آموخت.»
و گاه رسالت و کار پیامبران را آگاه‌سازی و رهاندن از جهل و نادانی انسان‌ها می‌داند و در جایی به قلم قسم یاد می‌کند و می‌فرماید: «نون و القلم و مایسطرون.»
باز هم از رشد و پیشرفت عقلی و درکی ما صحبت می‌کند و می‌فرماید: «علّمه البیان؛ یعنی ما به او بیان را آموختیم.» پس بیایید به این موضوع فکر کنیم که خدا اول‌ترین و آگاه‌ترین معلم ما بوده است و هست.
مگر می‌شود معلمی جز خوبی و رشد شاگردش را بخواهد؟ خدا ما را رها نکرده و پیامبران و کتابش قرآن را برای ما هدیه داده است. پس چه خوب است قدرشناس باشیم.
هرکسی نداند، شما بهتر از همه می‌دانید که چه مناسبت مهمی را در پیش داریم. بله، هفته‌ی معلم!
اینکه چه‌طور می‌شود در این هفته از زحمات معلم‌ها قدردانی کرد یکی از فکرهای بسیاری از دانش‌آموزان است.
در این هفته، هر کسی به قدر توان خود گاهی با تهیه‌ی یک شاخه گل، یک کتاب خواندنی و حتی نوشتن یک نامه‌ی صمیمی تلاش می‌کند لبخندی بر لب‌های معلم خود بنشاند.
من هم دلم می‌خواهد برای معلمم یک نامه بنویسم و از او برای همه‌ی زحماتی که برای من کشیده است قدردانی کنم.
نمی‌دانم چرا هرچه می‌نویسم آن‌طور که دلم می‌خواهد نمی‌شود، اما باز هم می‌نویسم:
سلام می‌کنم به آسمان که وسعتش شبیه صبر تو است. سلام می‌کنم به کوه‌های پای آسمان که چون تو بی‌هراس در برابر هر آنچه سختی است، پرتوان نشسته‌اند.
سلام می‌کنم به تو معلمم که نور را به قلب من هدیه می‌دهی. تمامِ فصل‌ها به چشم من زمانه‌ی شکفتن است.