گروه ادبیات | شهرآرانیوز - تا شصت‌وسه‌سالگی برای زیارت به مشهد نرفته بودم. برای داوری جشنواره شعری با موضوع امام رضا(ع) به این شهر دعوت شده و اتفاقا شرمنده بودم. نیمه‌های شب با همسرم به حرم رفتیم. در کمال تعجب دیدم با وجود آنکه زمستان بود و سرمای سختی وجود داشت، سراسر حرم سرشار از آدم‌هایی بود که برای زیارت آمده بودند.
در حالت شرمندگی و بیماری که آن ایام به آن مبتلا بودم زیر لب خطاب به حضرت اظهار شرمساری کردم. گذشت و بعد از زیارت در صحن منتظر همسرم بودم.
ناگهان این شعر آمد «شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم/ شصت‌وسه سال راه به این سو نداشتم» و اتفاقا نگران بودم که چون کاغذ همراهم نبود فراموشم بشود. آنجا در بارگاه رضوی به این درک رسیدم که شعر است که شاعر را می‌سراید و نه برعکس. اینکه شاعر بنشیند و از سر فراغت شعری بگوید کار به سرانجام نمی‌رسد. شعر مرغوب به فرد الهام می‌شود نه اینکه محصول تلاش شاعر باشد.
معمولا شعرهای سفارشی ضعیف از کار در می‌آیند و مــــاندگـار نمی‌شوند، مگر اینکه سفارش‌دهنده نه فرد و نهاد و جشنواره، بلکه خود همان موضوع باشد که خودش را به شاعر تحمیل کرده است. البته مطالعه هم در مرغوب شدن اشعار شاعران مذهبی تأثیرگذار است. درست است که ماجرای شعر خوب در قالب الهام اتفاق می‌افتد اما نباید فراموش کرد مطالعه بیشتر، بینش وسیع‌تری به شاعر می‌دهد.
الهامات شاعرانه هم به چنین شاعری در ظرفی بزرگ‌تر اتفاق می‌افتد و می‌توان انتظار داشت شاهد شعری مرغوب‌تر و خلاقانه‌تر باشیم. اینکه شاعری به جشنواره‌ای دعوت شود و صرفا برای آن جشنواره و به نیت دریافت جایزه شعر بگوید کاری غیرشاعرانه، اضافی و بچه‌گانه است. البته اگر شاعر از لحاظ ذهنی با محتوایی که قرار است بگوید سنخیت داشته باشد نمی‌توان از او در این بخش گله‌ای کرد و کارش مورد تأیید است.
*محمدعلی بهمنی که امسال عضو هیئت داوران جشنواره شعر رضوی (با گرایش شعر سپید و ترانه) است این روایت را در گفت‌وگو با روابط عمومی جشنواره بین‌المللی امام رضا(ع) بیان کرده است.