شکست در شهرآورد پایتخت، کار استقلال را برای قهرمانی سخت‌تر از همیشه کرد. استقلالی‌ها حالا علاوه بر عقب‌افتادن از پرسپولیس و سپاهان، در بازی رودررو مقابل هر دو تیم وضع بدتری دارند. استقلال نیم‌فصل دوم نتایج درخشانی گرفت و از هفته دوم تا هفته یازدهم نیم‌فصل دوم توانست ۹ برد و یک مساوی از ۱۰ مسابقه‌اش به‌دست آورد.
این روند رؤیایی پس از شکست مقابل سپاهان آغاز شد و با باخت مقابل پرسپولیس به پایان رسید. استقلالی‌ها با وجود فرم خوب این روزهایشان، همچنان آمار بدی در بازی‌های بزرگ دارند. آبی‌پوشان از چهار بازی این فصلشان با سپاهان و پرسپولیس، فقط یک امتیاز به‌دست آورده‌اند و در دیدار رفت مقابل تراکتور هم شکست خورده‌اند تا ساپینتو بازنده بزرگ دیدار‌های مستقیم با دیگر مدعیان لقب بگیرد.
در این جدال پایاپای که وضعیت دوتیم بسیار به یکدیگر نزدیک بود، جزئیات و تصمیمات سرمربیان در جریان مسابقه توانست تفاوت را رقم بزند و تیم برنده را مشخص کند. عیسی آل‌کثیر از آغاز نیمه دوم به‌جای مهدی عبدی وارد زمین شد و توانست تیمش را پیش بیندازد و در اواخر بازی هم حضور بازیکنانی مانند سینا اسدبیگی و فرشاد فرجی در کار‌های تدافعی هنگام حملات انتحاری استقلال، توانست به تیمشان کمک شایانی کند و کلین‌شیت پانزدهم در این فصل را به ثبت برساند.
اما در اردوی آبی‌پوشان، ساپینتو از ابتدا اصلی‌ترین حربه‌اش برای رسیدن به دروازه پرسپولیس، استفاده از نبوغ مهدی قایدی و ضعف دانیال اسماعیلی‌فر بود. آن‌ها در چند دقیقه نخست صاحب یکی‌دو موقعیت هم شدند، اما در ادامه تمرکز بازیکنان پرسپولیس و ایجاد برتری عددی در کناره‌ها و در سمت راست خط دفاعی بیشتر شد و قایدی دیگر نتوانست کار خاصی انجام دهد. آبی‌ها می‌توانستند با برقراری توازن بین دو سمت چپ و راست و استفاده از ظرفیت‌های محمد محبی فشار را از روی وینگر ریزجثه‌شان بردارند، اما این اتفاق رخ نداد. رضاوند و مهری روز خوبی را پشت سر نگذاشتند و در عمق دفاع پرسپولیس هم حرکت ویژه‌ای صورت نگرفت.
با نزدیک‌شدن به پایان بازی استفاده از توپ‌های بلند، اصلی‌ترین حربه استقلال برای رسیدن به دروازه پرسپولیس شد. حضور آرمان رمضانی، ارسلان مطهری و اضافه‌شدن روزبه چشمی به محوطه جریمه فقط یک مرتبه آن‌ها را به موقعیت رساند و بقیه ضربات سر را مدافعان پرسپولیس زدند. در کنار عملکرد خوب سرخ‌پوشان روی توپ‌های ارسالی، نباید از کیفیت کم سانتر‌های بازیکنان کناری استقلال غافل شویم. آن‌ها بیشتر سانترهایشان را با ارتفاع کم به بیرون محوطه ارسال می‌کردند تا مهاجمانشان شانسی برای گل‌زنی نداشته باشند.
البته در این میان فشار هافبک‌های کناری پرسپولیس را هم باید یادآور شویم. آن‌ها با دوندگی فراوان اجازه نمی‌دادند تا هافبک‌های استقلال توپ باکیفیتی را به روی دروازه بفرستند و آن‌ها را به سانتر‌های زیرفشار مجبور می‌کردند. به عبارتی دیگر یحیی از شهرآورد دور برگشت فصل پیش درس گرفت و اجازه نداد بار دیگر یک سانتر از کناره‌ها برد را از تیمش بگیرد. او پیش از این در جام‌حذفی هم با این شیوه برد را شکست عوض کرده بود.
ریکاردو ساپینتو فقط یک امتیاز از دوازده امتیاز ممکن در جدال با دو رقیب اصلی‌اش در مسیر قهرمانی دشت کرد تا نشان دهد در بازی‌های بزرگ کمیت او و تیمش می‌لنگد. این سرمربی باتجربه پرتغالی در دوئل با یحیی شکست خورد و شاید مهم‌ترین دلیل این اتفاق، نداشتن برنامه و تصمیمات مناسب در جریان بازی بود. حالا آن‌ها برای رسیدن به عنوان قهرمانی نیاز به لغزش و شکست دو تیم دارند؛ هم پرسپولیس و هم سپاهان.
شاید بزرگ‌ترین دلیل ازدست‌رفتن قهرمانی این فصل برای آبی‌پوشان را باید ضعف آن‌ها در دیدار با بالانشینان لیگ دانست. البته شاگردان ساپینتو این شانس را دارند که در بازی آخر، رودرروی تراکتور قرار بگیرند و با شکست شاگردان خمس، حداقل میانگین امتیازاتی را که از چهار تیم بالای جدول داشته‌اند، بهبود ببخشند. آبی‌ها در نیم‌فصل نخست به تراکتور هم بازی را واگذار کرده بودند و اگر بتوانند حالا آن‌ها را شکست دهند، ساپینتو می‌تواند کمی آمار بد تیمش در بازی‌های بزرگ را بهبود دهد.