به گزارش شهرآرانیوز، موزه بزرگ خراسان به مدت یک هفته میزبان نمایشگاهی با عنوان «نگاره‌های چوبی» مشتمل بر ۱۷ اثر هنری استاد «رضا خامه چین» بود؛ هنرمند مشهدی ساکن شهر گرگان که که ۲۷ سال است در زمینه هنرهای معرق، منبت، تذهیب و خوشنویسی فعال است.
آنگونه که «رضا خامه چین» می گوید، وی استادی در زمینه معرق نداشته و کار را به صورت آزمون و خطا و خودجوش آموخته است. همین موضوع هم سبب شده که به تکنیکی جدید در تولید آثار معرق دست پیدا کند که با وجود ابداعی بودن، از دقت و ظرافت های بسیار بالایی نیز برخوردار است. وی اعتقاد دارد که هنر معرق، هنری زنده و دارای روح است. از یک سو، در ساخت این اثر از چوب استفاده می شود که بر خلاف سایر مواد استفاده شده در ساخت آثار هنری، از زندگی و حیات زنده برخوردار بوده است. از سوی دیگر، هنرمند معرق کار در زمان ساخت اثر خود و برای برطرف کردن براده های چوب، از بازدم خود استفاده می کند که همانند روحی است که در این اثر دمیده می شود. ضمن این که معرق کار، ابزاری به جز تیغه اره و مته ظریف و سمباده و چسب ندارد و حتی در ساخت اثر خود، رنگ هم به کار نمی برد و رنگ هایی که در آثار او دیده می شود نیز رنگ همان چوبی است که در ساخت معرق از آن استفاده کرده است. از سوی دیگر، کار یک هنرمند معرق، چیزی جز کار «دل» نیست. هیچ چیزی به جز علاقه هنرمند نمی‌تواند این انگیزه را ایجاد کند که برای یک تولید یک اثر معرق ۴۰ سانتیمتر در ۶۰ سانتیمتر، روزانه ۵ ساعت و به مدت ۲۶ ماه وقت بگذارد.
در این نمایشگاه، آثار نفیسی در معرض نمایش گذاشته است که اگر کسی با حرفه معرق آشنایی نداشته باشد، پی به ارزش و اهمیت آن نمی‌برد. از جمله این آثار، می‌توان به یک تابلو معرق با نقشه‌ای ۳۰۰ ساله از یک فرش اشاره کرد که با چوب گردوی ۱۳۰ ساله اجرا شده و در ساخت آن ۲۸۴۴ بار درون بری صورت گرفته است و نخستین اثر معرقی به حساب می‌آید که در ۲ بعد و با نمایش متفاوت در روز و شب ارائه شده است یا تابلو دیگری که در آن، ۷ تکنیک هنری معرق، منبت، مشبک، خوشنویسی، تذهیب، نگارگری و کلاژ به صورت همزمان به کار رفته است.
استاد خامه چین اعتقاد دارد که با وجود آن که هنر می‌توان به عنوان یکی از قطب‌های مهم اقتصادی مبدل شود، اما عملا به حاشیه رانده شده است. ضمن این که به جز هنرمندان فعال در زمینه بازیگری سینما و هنرمندان موسیقی، به هنرمندان سایر زمینه‌های هنری توجه چندانی صورت نمی‌گیرد. ضمن این که زمینه‌های مناسبی نیز برای عرضه و فروش آثار هنری به وجود نیامده است.
به نظر او، اغلب علاقمندان به هنر و آثار هنری، قدرت خرید این آثار را ندارند و باز اغلب کسانی که قدرت خرید آثار هنری را دارند نیز شناخت و درک درستی از هنر ندارند.
وی می‌گوید: کاش زمینه‌هایی پیش می‌آمد که درصدی از توجهی که در نمایشگاه «red wood» راس الخیمه به آثار من صورت می‌گرفت و استقبالی که کارشناسان خبره هنری از آثار من داشتند، در داخل کشور نیز ایجاد شود.
وی از برخی از بخش‌های خصوصی فعال در زمینه عرضه آثار هنری در خارج از کشور به عنوان دلالانی نام می‌برد که فقط به دنبال منافع شخصی خود هستند و می‌گوید: عنوان بخش خصوصی که برای ارائه آثار هنری در یک نمایشگاه بین المللی بیش از ۸۰ درصد سود کار را مطالبه می‌کند را به جر «مافیا» چه می‌توان گذاشت؟ چرا بخش‌های حاکمیتی برای حمایت از هنرمند تلاش نمی‌کنند این آثار فاخر، زمینه‌های مناسب برای اکران و دیده شدن داشته باشند؟
وی نقش رسانه‌ها را در معرفی هنرمندان و آثار هنری، بسیار مهم می‌داند و خاطرنشان می‌کند: رسانه‌ها می‌توانند در کنار ایفای این نقش مهم، ضرورت‌های مختلف حمایت از هنر و آثار هنری را از مسئولان امر مطالبه کنند. اما این موضوع در رسانه‌ها هم به صورت محدود دنبال می‌شود و آنقدر که زمینه‌هایی مانند ورزش و یا قشری خاص از هنرمندان جدی گرفته می‌شوند، به اینگونه موضوعات توجه خاصی صورت نمی‌گیرد.