براساس این نظرسنجی پیامکی شهرآرا ورزشی در پایان سال ۹۷ که بیش از ۱۲ هزار نفر در آن شرکت کردند و نتایج آن در تاریخ ۱۸ فروردین ۹۸ اعلام شد، در بخش ورزشکاران مرد، از رضا سخندان، داور بین‌المللی فوتبال، در بخش بانوان از رؤیا کلاتی، فوتسالیست، و در بخش ورزشکاران توان‌یاب از شاهین ایزدیار، برنده ۶ مدال طلا و یک مدال نقره در مسابقات پارا‌آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، تقدیر شد.
همچنین براساس یک ارزیابی، ۱۰ چهره برتر محلی که شهرآرا محله در معرفی آن‌ها نقش به‌سزایی داشته نیز معرفی و از آن‌ها قدردانی شد.
۱. هادی خورشیدی
نگارگر، پژوهشگر، مدرس و مرمتگر اشیای تاریخی
در بخشی از این مصاحبه که در تاریخ ۱۸ اردیبهشت سال ۹۷ منتشر شده‌است می‌خوانید: «همیشه آرزو داشتم که خانه‌ام در سناباد باشد، زیرا محله‌ای بسیار اصیل است و مراکز فرهنگی و کتابخانه‌های معتبر، المان‌های تاریخی متنوع، فرهنگسرا، کتابخانه‌ها و کتاب‌فروشی‌های معتبر و بافت دانشگاهی دارد. این بافت فرهنگی سبب علاقه من به این محله شده است.»
۲. دریادار سیاوش جره
معاون عملیات نیروی دریایی ارتش
در بخشی از این مصاحبه که در تاریخ دهم آذر سال ۹۷ منتشر شده‌است می‌خوانید: «پوشیدن لباس سفید نیروی دریایی مسئولیت سنگینی به همراه دارد، از آنجا که در دریا کار بسیار پیچیده است باید هر لحظه آمادگی روبه‌روشدن با هر خطری را داشت.»
۳. کاظم اسودی
شهروندی که یک خیابان را سرسبز کرده است
در بخشی از این مصاحبه که در هفته اول تیر سال ۹۶ منتشر شده‌است می‌خوانید: «اگر روزی گذرتان به بولوار مجلسی افتاد و دیدید که هرخانه و مغازه‌ای جلویش یکی دو گلدان گل گذاشته و فضای یکنواخت آن عوض شده است، اصلا تعحب نکنید؛ چون این تأثیر کار کاظم آقاست که البته همین الان هم تاحدی تأثیر خودش را گذاشته است و دو همسایه‌اش جلوی خانه‌شان را به گل و گیاه آراسته‌اند.»
۴. مهدی توسلی
نویسنده جوان محله دروی که کتابش را یک ناشر انگلیسی چاپ کرده است
در بخشی از این مصاحبه که در ۱۵ مهر سال ۹۷ منتشر شده‌است می‌خوانید: «دلم می‌خواهد برای کتابم رونمایی بگیرم، اما یک مجموعه فرهنگی باید مرا حمایت کند که بتوانم این کار را انجام بدهم.»
۵. رمضان معمر
هنرمند هنرهای سنتی و بومی و سنگ‌تراش و کارآفرین در حوزه زندان‌های استان خراسان
در بخشی از این مصاحبه که در ۱۸ فروردین سال ۹۸ منتشر شده‌است می‌خوانید: «سنگتراشی جزو هنرهای سنتی و بومی مشهد است و بیشتر از ۳ دهه است که با این هنر روزگار می‌گذرانم. این هنر را دیمی یاد گرفته‌ام. دیمی یعنی تجربی؛ یعنی اینکه کسی چیزی را نگاه کند و بیاموزد و حالا هم کارگاه‌های آموزشی در زندان‌ها برقرار است که خیلی زود به مرحله تولید و فروش می‌رسند. از این کار هدف داشته‌ام؛ اینکه زندانیان ترغیب شوند تا کار را بهتر بیاموزند و تولید و فروش بهتری داشته باشند.»
۶. فرشته رضایی
مهاجر افغانستانی و بیمار دیستروفی که مشوق بیماران دیستروفی برای زندگی است
در بخشی از این مصاحبه که در ۱۶ اردیبهشت سال ۹۸ منتشر شده‌است می‌خوانید: ««در پیج اینستاگرامم یک جمله دارم که می‌گوید «حضور هیچکس در زندگی‌ات اتفاقی نیست» و به آن هم ایمان دارم. هر فردی از هر کجا که وارد زندگی‌ات می‌شود یک حکمت و دلیل دارد. ممکن است در آن لحظه حکمت آن را متوجه نشوی، ولی بعد‌ها می‌فهمی. درد کشیدن آدم را بزرگ می‌کند، تنهایی و افسردگی که پشت سر گذاشتم همه به بزرگ شدنم کمک کرد.»
۷. مهین یونسی
که ۴ سال پیش پس از گفتگو با شهرآرامحله توانست وام بگیرد و کارش را گسترش دهد
در بخشی از این مصاحبه که در ۲۱ مرداد سال ۹۳ منتشر شده‌است می‌خوانید: ««ابتدا که کارم را آغاز کرده بودم، از ۸ صبح تا ۸ شب کار می‌کردم و با وجود دو فرزندسعی می‌کردم زندگی‌ام را طوری تنظیم کنم که به تمام امور زندگی به ویژه خانواده‌ام برسم. علاقه من به این کار سبب شد تا هر آنچه که در خیاطی وجود دارد، بیاموزم.»
۸. غلامعلی عاقلتر
مسئول خانه کشتی که پیش‌کسوتان کشتی شهر را گرد هم جمع کرده است
در بخشی از این مصاحبه که در ۱۹ دی سال ۹۷ منتشر شده‌است می‌خوانید: «تمام درخت‌های بند گلستان را از همان سال ۵۴ و ۵۵ کاشتم. درخت‌ها را همراه کارگر‌ها از باغ ملک جمع می‌کردیم. با وانت می‌بردیم می‌کاشتیم.»
۹. هادی پیوندی
توان‌یاب و کارآفرین فعال در حوزه پرورش ماهی‌های زینتی
در بخشی از این مصاحبه که در ۲۲ اسفند سال ۹۷ منتشر شده‌است می‌خوانید: «راستش به جرئت می‌توانم بگویم که من تنها پرورش‌دهنده ماهی در ایران هستم که معلولیت دارد و ویلچر نشین است. خنده دار اینجاست که وقتی مشتری‌ها وارد سالن می‌شوند و دورشان را می‌زنند، فکر می‌کنند همکارم که معلولیتی ندارد مسئول سالن است و می‌روند سر وقت او.»
۱۰. حسن اسدی
دارای بوم‌گردی و زنده نگهدارنده نام فردوسی و شاهنامه در پاژ
در بخشی از این مصاحبه که در ۲۶ اردیبهشت سال ۹۸ منتشر شده‌است می‌خوانید: «حرفه من کشاورزی و دامداری است. از بیل و کلنگ و داس نان درمی‌آورم و در راه اعتلای نام فردوسی و ایجاد مراکز فرهنگی، گردشگری و خدماتی هزینه می‌کنم. از این قبیل هزینه‌ها پروایی ندارم و اینکه ساخت خانه بوم‌گردی برای من منفعت مالی داشته باشد یا نه، در درجه چندم اهمیت قرار دارد. من عاشق روستای پاژ، فردوسی و شاهنامه هستم و برای حفظ و پاسداشت فرهنگ بومی و سنتی زادگاهم از هیچ تلاشی فروگذار نخواهم کرد.»