اینکه صبح را با خبر شهادت چند مرزبان مظلوم آغاز کنی، بدترین حالتی است که می‌شود یک روز را آغاز کرد. خاک مرز غریب است، سرباز مرز غریب است و شهادت مرزبان مظلوم‌ترین اتفاقی است که می‌تواند بیفتد.
هرچند که مردم نام پر افتخار گروهبان یکم شهید «حسین بادامکی»، گروهبان یکم شهید «علی غنی با تدبیر»، گروهبان یکم شهید «رضا برجی»، سرباز وظیفه شهید «محمد جمالزاده»، سرباز وظیفه شهید «یونس سیفی نژاد» و سرباز وظیفه شهید «ناصر حیدری» را فراموش نمی‌کنند و همواره از آن‌ها با افتخار یاد خواهند کرد، اما از دیروز که فیلمی از لحظه اطلاع دادن به خانواده سرباز شهید چنارانی منتشر شده است، من دارم به مادران این مردان پرافتخار فکر می‌کنم.
مردان بی ادعایی که در گرما و سرما برای پاسداری از حریم وطن و مرز‌های کشور صبح و شب نمی‌شناسند و تا پای جان برای دفاع از کیان وطن ایستاده اند. یکی از کاربران توئیتر عکس این سربازان شهید را گذاشته بود و نوشته بود که امشبِ مادران این‌ها چگونه صبح خواهد شد؟ حال این مادران را هیچ کس نمی‌فهمد. آن‌ها عزیزشان را از دست داده اند، همه امیدشان را.
حالا باید با دستان خود پیکر پاک فرزندشان را به خاک بسپارند. از دیروز که خبر شهادت این مردان پر افتخار آمده، من هرکسی را دیده ام دلش خون است، از مظلومیت و جوانی شان می‌گوید و از رذالت و ناجوانمردی قاتلان آن ها. مرز‌های ایران هیچ گاه نام بلند شهدای مرزبانی را فراموش نخواهد کرد. نام‌های بلندی که حالا از شرق تا غرب، از شمال تا جنوب به گوش مردم رسیده و دلی نیست که با شنیدن خبر شهادت آن‌ها غمگین نشده باشد.
حالا قرار است مردم مشهد شهدای مرزبانی را تشییع کنند. شهدایی که به پابوس سلطان خراسان می‌آیند، امام رئوفی که خودش گفته در سختی شب اول قبر زائرش را تنها نمی‌گذارد.