محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز؛ سامان سالور که فیلم سازی خود را از حدود دو دهه قبل آغاز کرده است، کارگردانی با کارنامه پرفراز و نشیب محسوب می‌شود. در کارنامه سالور هم فیلم‌هایی شاخص و در قواره سینما به چشم می‌خورند و هم آثاری ضعیف و غیرقابل دیدن. با این حال «سه کام حبس»، فیلم جدید این کارگردان، اثری متوسط است که به نظر می‌رسد با مخاطبان خود ارتباط خوبی برقرار کرده باشد.
فروش شانزده میلیاردی این فیلم و قرار گرفتنش در رتبه دوم فیلم‌های پرفروش در حال اکران، نشان می‌دهد که مردم با اثر تازه سالور ارتباط گرفته اند. این موضوع، به طور ساده، حاکی از آن است که مخاطبان سینمای ایران هنوز هم دغدغه اعتیاد را دارند و اعتیاد یکی از مهم‌ترین مضامینی است که می‌تواند در سینمای ایران به فیلم تبدیل شود. برخلاف نظر گروهی از منتقدان که فکر می‌کنند موضوع اعتیاد به انتهای راه خودش در سینما رسیده و آن قدر دستمالی شده است که مخاطبان دیگر تمایلی به آن ندارند، فروش «سه کام حبس» (که اتفاقا نه از لحاظ سینمایی حاوی نوآوری عجیبی است) ثابت می‌کند این موضوع هنوز برای سینمارو‌های ایرانی اهمیت و جذابیت دارد.
با تمام ضعف‌هایی که در «سه کام حبس» وجود دارد، این فیلم آمار فروش درخورتوجهی را ثبت کرده و مخاطبان نسبتا خوبی را به سینما کشانده است؛ اعداد و ارقامی که برای یک فیلم تلخ اجتماعی امیدوارکننده به نظر می‌رسند. در رابطه با این رقم فروش، باید به این نکته هم توجه کنیم که در هفته‌های آغازین اکران فیلم که زمان طلایی فروش محسوب می‌شوند، محسن تنابنده (بازیگر نقش اول فیلم) هنوز در نقش شکیب فیلم «جنگ جهانی سوم» ندرخشیده بود و سریال «رهایم کن» نیز به مراحلی نرسیده بود که بتواند بر فروش «سه کام حبس» تأثیر مثبتی بگذارد.
همان طور که از نام فیلم برمی آید، «سه کام حبس» اثری درباره اعتیاد است و تلاش می‌کند تا نگاه کلیشه‌ای به این مقوله را تغییر دهد. نیمه اول فیلم، از این منظر خلاقانه و بدیع است که مشخص شدن اعتیاد شخصیت اصلی، حتی برای مخاطبی که می‌داند قرار است اثری درباره اعتیاد ببیند هم شوکه کننده است. اهمیت این موضوع، نه در رودست زدن به بیننده، بلکه در بازنمایی این واقعیت است که هر کدام از ما انسان‌های معمولی هم در عادی‌ترین شرایط زندگی، مستعد گرفتار اعتیاد شدن هستیم.
مشکل اصلی فیلم، اما در نیمه دوم آن هویدا می‌شود، جایی که یکی از مهم‌ترین اصول پرداخت شخصیت (یعنی نحوه تحول شخصیت) نادیده انگاشته می‌شود و ناگهان یک زن معصوم خانه دار در قامت فروشنده مواد مخدر برمی آید. این تحول ناروا به کلیت اثر لطمه جدی وارد کرده و باعث شده است که برخی مخاطبان نتوانند مضمون محوری فیلم را جدی بگیرند. علاوه بر این، در نیمه دوم فیلم و زمانی که پای زن به خیابان باز می‌شود، شیوه طراحی گریم افراد معتاد، برخلاف نیمه اول که فیلم ساز سعی می‌کرد با شخصیت مجتبی به دریافتی واقعی از انسان معتاد دست یابد، اغراق شده از آب درآمده است و از استواری اثر می‌کاهد.
در میان بازیگران «سه کام حبس»، بازی پریناز ایزدیار آشناتر از آن است که بتوانیم جدی اش بگیریم. نسیم یک زن فداکار و رنجور است که به واسطه مردی در نزدیکی خود (همسرش)، برای نخستین بار با موضوع مواد مخدر مواجه و درگیر می‌شود؛ شمایلی که خود پریناز ایزدیار آن را در «ابد و یک روز» و «ملاقات خصوصی» به خوبی جلوی دوربین برده است. محسن تنابنده نیز در این فیلم (در نقش مجتبی) اجرای روان و استانداردی دارد؛ هرچند که بازی او اتفاقی ویژه در کارنامه این هنرپیشه منعطف به شمار نمی‌رود. بهترین بازی فیلم، متعلق به
سمیرا حسن پور است که نقش متفاوتی را بر عهده گرفته و توانسته است در فیلم همسرش توانایی خود را به نمایش بگذارد.