هوک‌های دست جلو او امان حریف را می‌برد، آن‌قدر که یکی‌دو سالی است حریفان ایرانی برابرش تاب ندارند و خارجی‌ها هم هر وقت نصیبشان شده گیج و سردرگم به گوشه رینگ رفته‌اند و در آرزوی پایان راند و یافتن راه نجات بوده‌اند. علی حبیبی‌نژاد، بوکسور بیست‌وپنج‌ساله مشهدی، این روز‌ها در اردوی تیم‌ملی حرف اول و آخر وزن ۶۷ کیلوگرم را می‌زند و دستکش‌ها را چنان به‌دست کرده است که کسی نتواند از دستش دربیاورد.
تیم‌ملی بوکس ایران خودش را برای رقابت‌های آسیایی هانگژو آماده می‌کند و هم‌اکنون در اردوی مشترکی با بوکسور‌های تیم‌ملی عراق است. ستاره خراسانی بوکس ایران هم باانگیزه‌تر از هر زمانی، می‌خواهد بعد از تجربه مشت‌زنی در قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان، در میدان بزرگ بازی‌های آسیایی هم روی رینگ برود و شانسش را برای درخشش امتحان کند. حبیبی‌نژاد در گفتگو با شهرآراورزشی از آرزوهایش و مسیری که تا اینجا آمده است، می‌گوید. مسیر سختی که قرار است به مدال‌های رنگارنگ حتی از جنس آسیایی ختم شود.
سن‌وسال زیادی نداشت که با بچه‌های شهرک قدس مشهد، محل زندگی‌اش، به کلاس‌های رزمی می‌رفت و تلاش می‌کرد با ورزش به خواستههایش برسد. خودش می‌گوید سال ۱۳۹۲ بود که تصمیم گرفت به‌سمت آرزوی دیرینه‌اش یعنی بوکس برود؛ پرواز مستقیم از خیابان‌های شهرک قدس به رینگ سالن‌های بوکس. علی حبیبی‌نژاد دراین‌باره به شهرآرا می‌گوید: «بوکس پایه را زیر نظر سیدعباس فلاح‌حسینی آغاز کردم و بوکسم را مدیون او هستم.» وی می‌افزاید: «خانواده‌ام کاملا ورزش‌دوست بودند و برادرم کشتی می‌گرفت. به همین دلیل مشکلی برای ورود به این رشته ورزشی نداشتم و اتفاقا از سوی خانواده حمایت هم شدم.»
«اولین‌بار که سال ۱۳۹۲ روی رینگ رفتم، یکی‌دو ماه نگذشته بود که در مسابقات قهرمانی استان توانستم در وزن ۴۶ کیلوگرم قهرمان شوم.» حبیبی‌نژاد با اشاره به این مسئله می‌افزاید: «در مسابقات قهرمانی کشور رده سنی جوانان همان بازی اول به حریفی از کهگیلویه‌وبویراحمد باختم و بعد از این باخت انگیزه‌هایم بیشتر شد تا سال بعد بتوانم همین حریف را شکست دهم.»
وی خاطرنشان می‌کند: «سال بعد با استاد طوفانی در مسابقات شرکت کردیم و تا فینال بالا آمدم، اما آنجا به حریفی از اراک بازی را واگذار کردم تا مدال نقره نصیبم شود.» بوکسور ملی‌پوش مشهدی می‌گوید پنج دوره در تیم‌ملی جوانان بوده و توانسته است در رقابت‌های انتخابی همه حریفان را ببرد. علی حبیبی‌نژاد متذکر می‌شود: «سال ۱۳۹۴ با تیم‌ملی جوانان به قزاقستان اعزام شدم و رقابتی جانانه با حریف مغولستانی داشتم، اما آن مسابقه را واگذار کردم.»
بوکسور مشهدی اظهار می‌کند: «بعد از آن بود که سال ۱۳۹۷ زمان سرمربیگری احدی، به اردوی تیم‌ملی بزرگ‌سالان دعوت شدم. در جام بین‌المللی مکران به مقام سوم رسیدم و برای مسابقات قهرمانی آسیا هم همه حریفان را در انتخابی شکست دادم، اما درنهایت اشکان رضایی از خوزستان را به این رقابت‌ها اعزام کردند!» وی درباره دلایل این اتفاق می‌گوید: «آن سال بوکسور وزن ۶۰ کیلوگرم را به مسابقات اعزام کردند و من که در وزن ۶۴ کیلوگرم بودم، به مسابقات نرفتم.»
وقتی از دو سال دوری از دنیای بوکس می‌گوید، صدایش می‌لرزد. شاید دلش پر از حسرت می‌شود که دو سال طلایی را که می‌توانسته است در بوکس بدرخشد و قهرمان ملی باشد، از دست داده است. علی حبیبی‌نژاد می‌گوید: «دو سال به خدمت سربازی رفتم و اواخر سال ۱۳۹۹ بود که خدمتم تمام شد.» وی می‌افزاید: «بعد از خدمت دوباره رقابت‌های انتخابی برگزار کردند و من که دو سال از میادین دور بودم، روی رینگ رفتم، اما واقعیت آن است که خیلی کارم سخت شده بود.»
بوکسور خراسانی می‌گوید: «پیش از رقابت‌های قهرمانی کشور سال گذشته به اردوی مشترک تیم‌ملی ایران و ازبکستان دعوت شدم و توانستم عملکرد خوبی داشته باشم. بعد از آن بود که در قهرمانی کشور مدال طلا را برای استان به ارمغان آوردم و از آن به بعد بود که در تیم‌ملی ثابت شدم.» وی می‌افزاید: «قهرمانی در مسابقات قهرمانی کشور جایگاهم را در تیم‌ملی تثبیت کرد. کادرفنی پیش از آن هم به من اطمینان داشت، اما آنجا دیگر کار برایم راحت‌تر شد.»
ستاره بوکس خراسان وقتی درباره رقابت‌های بوکس قهرمانی جهان و حذف او در همان اولین مبارزه صحبت می‌کنیم، تلاش می‌کند نگاهی واقع‌بینانه داشته باشد. حبیبی‌نژاد می‌گوید: «مسابقات خوبی بود و فکر نمی‌کنم بد کار کرده باشم، اما باید خیلی بهتر شوم.» وی در پاسخ به اینکه آیا داوری‌ها در شکست تو تأثیرگذار بود، می‌افزاید: «ما در کمیته داوران فدراسیون جهان کرسی نداریم و از این حیث ضعیف هستیم، اما به‌هرحال من معتقدم خودم باید حقم را از بوکس بگیرم. باید آن‌قدر خوب باشم تا داوری تأثیری در مسابقه نداشته باشد.»
علی حبیبی‌نژاد درباره نگاهش به رقابت‌های آسیایی هانگژو می‌گوید: «هنوز معلوم نیست در هانگژو در تیم‌ملی ثابت باشم، اما من تمام تلاشم را می‌کنم.» وی می‌افزاید: «من رقیبان خوبی مثل حسین جدی از تهران یا مهدی امیری از کرمانشاه دارم و اگر می‌خواهم دستکش تیم‌ملی را در هانگژو به‌دست کنم، باید این حریفان را در این مسیر شکست بدهم.» بوکسور مشهدی تصریح می‌کند: «گرفتن مدال در رقابت‌های آسیایی و جهانی کار بسیار سختی است، اما من معتقدم کار نشد ندارد.
فقط باید تجربه‌ام را بیشتر و تلاشم را دوچندان کنم.» وی یادآور می‌شود: «رقابت بوکسور‌های ما با بوکسور‌های کشور‌های دیگر در قهرمانی آسیا به‌سبب امکانات و شرایطی که داریم، نابرابر است. در یک سال گذشته هیئت و برخی افراد خیلی حمایتم کردند، اما حقیقت آن است هرچه یک بوکسور بیشتر در مسیر حرفه‌ای‌شدن پیش می‌رود، هزینه‌هایش بیشتر می‌شود و به حمایت بیشتری نیاز دارد.»