هنر مس گری یکی از هنرهای دیرینه مردم ایران زمین است، مسگری شاید حرفه ای باشد که همچون حرفه های قدیمی در گذر فراموشی به سر می برد اما هنوز هم هستند کسانی که نفس شان را در کالبدی بی جان می دمند تا روح عشق و هنر را زنده نگه دارند.اما این هنر دیرینه در گذر زمان و با جایگزین شدن ظروف تفلون، ملامین و چینی این هنر به فراموشی سپرده می شود. ولی با توجه به نقش آن در سلامتی جسم باید توجه جدی تری به این صنعت داشت.
کارگاه مسگری «احمد یوسفی» درست همان‌طوری است که باید باشد؛ شلوغ، دودگرفته و پرسروصدا. احمد، پسر «محمدیوسف» است و محمدیوسف، پسر «فقیراحمد»؛ مسگری که حوالی صد سال پیش، جایی در دل خراسان بزرگ و در راسته مسگرهای هرات باستانی، مغازه داشته و چکش می‌زده است. مسگری در خانواده آن‌ها پیشه‌ای موروثی است، حتی حالا که چند نسلی است به این‌سوی خراسان آمده‌اند. حاج‌احمد یوسفی حالا، هم میراث‌دار نام پدربزرگش است و هم میراث‌دار هنرش و اگر بیماری بی‌تابش نمی‌کرد، امروز او به‌جای «جعفر» روی خرپاهای چوبیِ جلوی ما نشسته بود و چکش می‌زد. «جعفر یوسفی»، پسر احمد یوسفی است و نبیره فقیراحمد؛ کسی که از شش‌هفت‌سالگی مسگری کرده است.
