ژوائو فلیکس تاوان انتخاب غلط چهار سال پیش خود را پس می‌دهد و حالا سرکشی را به‌عنوان راه فرار از اتلتیکو انتخاب کرده است. او راه نجات از این مخمصه را در بارسلونا می‌بیند. فلیکس در سال ۲۰۱۹ با شکستن رکورد نقل‌وانتقالاتی اتلتیکومادرید و با امضای قراردادی به ارزش ۱۲۶ میلیون یورو از بنفیکا به این تیم پیوست، اما این بازیکن هرگز نتوانست در ترکیب این تیم ثبات داشته باشد و نمایش درخشانی از خود ارائه دهد.
مصدومیت‌های متعدد نیز باعث شد که زمان حضور او در میدان محدود شود و در دو سال گذشته حتی شایعاتی درباره احتمال جدایی او به گوش رسیده است. ژوائو زمستان گذشته بدون بند خرید دائمی راهی چلسی شد، ولی در لندن نتوانست خودی نشان دهد تا باشگاه لندنی پس از مدت قرارداد قرضی، او را به اتلتیکو برگشت بزند.
فلیکس در رقابت‌های یورو ۲۰۲۰ در ترکیب پرتغال از ناحیه مچ پا مصدوم شد تا مسابقات اول فصل اتلتیکو را از دست بدهد و پس از آن در ماه نوامبر از ناحیه ماهیچه ران دچار مصدومیت شد. او زیر سایه کُنیا و گریزمان که تازه به این تیم برگشته بود، قرار گرفت و دیگر نتوانست کمر راست کند.
فصل گذشته نیز تنش و اختلاف بین او سیمئونه به اوج رسید تا راهی جز جدایی نباشد، اما هیچ باشگاهی برای او ۱۰۰ میلیون یورو پرداخت نمی‌کرد، تا او درنهایت قرضی به چلسی برود و باشگاه انگلیسی فقط متعهد شد که دستمزد او را کامل پرداخت کند. پس از این ماجراها، اولین جرقه جدایی را خود ژوائو در جام‌جهانی زد.
او در پایان بازی با سوئیس و در واکنش به اظهارات مدیر اتلتیکو که تنش‌های موجود با سیمئونه را تأیید کرد بود، به خبرنگاران اسپانیایی گفت: سبک بازی تیم‌ملی با اتلتیکو بسیار متفاوت است و اینجا از فوتبال لذت بیشتری می‌برم. جدایی از اتلتیکو؟ اکنون همه تمرکزم روی جام‌جهانی است و سپس به این موضوع فکر خواهم کرد. ایجنتم درباره این قضیه با من صحبت نکرده است و من هم دوست ندارم چیزی بدانم. چون همه تمرکزم روی موفقیت با تیم‌ملی پرتغال است.
بسیاری معتقدند از ابتدا انتخاب اتلتیکو اشتباه بود و او چهار سال از عمر فوتبالی‌اش را هدر داده است. فلیکس از همان لحظات ابتدایی حضورش در اتلتیکو به بازیکنی خاص و مورد توجه تبدیل شد؛ هم به‌علت مبلغ هنگفتی که برایش پرداخت شد و بازدهی‌ای که با توجه به قیمتش می‌توانست داشته باشد و هم به‌علت نقش خاصی که قرار بود در زمین مسابقه ایفا کند. فلیکس از آن جنس بازیکنانی است که در دهه‌های دورتر در فوتبال دنیا به‌خصوص در کشور‌های آمریکای جنوبی، ایتالیا یا پرتغال زیاد می‌دیدیم، اما در سالیان گذشته کمیاب یا نایاب شده‌اند و اگر هم بوده‌اند، نتوانسته‌اند دوران موفقی در تیم‌های بزرگ سپری کنند.
در دهه‌های دورتر در تیم‌های باشگاهی یا ملی بزرگ، معمولا یک بازیکن با استایل و کیفیت فنی خاصی وجود داشت که فوتبال را بسیار متفاوت از دیگران بازی می‌کرد؛ فوتبالی مبتنی بر حس و غریزه که زیبایی‌های ویژه‌ای داشت. این بازیکنان لزوما فعال‌ترین بازیکن در فاز تهاجمی نبودند، اما اثرگذارترین محسوب می‌شدند؛ به این معنی که در همان زمان‌هایی که توپ را لمس می‌کردند، می‌توانستند تفاوت را رقم بزنند و تأثیر زیادی در کیفیت تیم داشته باشند.
ژوائو فلیکس قرار بود این امیدواری را به وجود بیاورد تا بار دیگر زیبایی‌های این نقش در فوتبال روز دنیا رخ بنماید، اما او باشگاه درستی را انتخاب نکرده بود و اکنون پس از چهار سال این ستاره فانتزی‌باز می‌خواهد به بارسا برود؛ تیمی که شاید از ابتدا باید آن را انتخاب می‌کرد.
حدود یک هفته پیش فلیکس در مصاحبه‌ای گفت: دوست دارم برای بارسلونا بازی کنم. بارسا همیشه انتخاب اول من بوده است و دوست دارم به آن‌ها بپیوندم. از کودکی همیشه این رؤیای من بوده است و اگر این اتفاق بیفتد، رؤیایم به حقیقت تبدیل می‌شود. این اظهارات اتلتیکو را به آتش کشید. او نتوانسته است با ایده‌های سیمئونه کنار بیاید و اکنون راهبرد جدیدش، سرکشی در روزهای ابتدایی پیش‌فصل است. در اتلتیکو می‌گویند او در حال شلیک به همه اعضای تیم است.
درست یا غلط، فلیکس روشی را برای جدایی از اتلتیکو انتخاب کرده است که پیش از او نیز شاهد بوده‌ایم. اینکه او به بارسا خواهد رفت یا خیر، مشخص نیست، اما بارسلونا یکی از اندک‌تیم‌هایی است که ژوائو می‌تواند در آن فوتبالش را نجات دهد. پسر خوش‌تکنیک پرتغالی در بد مخمصه‌ای گرفتار شده است، اما بارسا به نجات او می‌آید؟