دو روز قبل زمانی که با کلی کش و قوس و دردسر‌های گرفتن نوبت اینترنتی از یک متخصص داخلی در بولوار سجاد مشهد به مطب وی مراجعه کردم، شلوغی مطب آن قدر چشمگیر بود که با یک حساب دو دوتا چهارتا گمان کردم دست کم باید دو تا سه ساعت در مطب پزشک منتظر بمانم. هنوز یک ربعی از حضورم در مطب پزشک نگذشته بود که منشی نام مرا برای مراجعه به پزشک صدا زد. در این خوشحالی بی پایان برای رسیدن زودهنگام نوبتم غرق بودم که نفر بعدی هم برای تزریق بوتاکس و فیلر لب از سوی همین منشی نامش اعلام شد.
او نیز هم زمان با من حرکت کرد، اما وارد اتاق مجاور شد. گمان کردم که احتمالا باید متخصص زیبایی در اتاق کناری حضور داشته باشد. حین رفتن به اتاق پزشک، داخل اتاق مجاور سرک کشیدم ظاهرا که پزشکی در اتاق حضور نداشت. وقتی به اتاق متخصص داخلی وارد شدم با بیان تنها دو جمله از شرح حالم فورا پزشک به میان کلامم دوید و گفت: شما باید آندوسکوپی و کولونوسکوپی انجام دهید. بدون آن نمی‌توان نظر دقیق داد. بعد از بیان این جملات هم بلافاصله اتاق را ترک کرد.
هنوز در ذهنم در حال واکاوی این موضوع بودم که چگونه ممکن است یک پزشک متخصص بدون دریافت هیچ شرح حال کاملی از بیمار بلافاصله برای وی آندوسکوپی و کولونوسکوپی تجویز کند که به یاد قانون بیست دقیقه‌ای «حق بیمار» افتادم که به موجب آن هر پزشک متخصص موظف است برای بیمار خود این بازه زمانی را وقت بگذارد و با او در خصوص بیماری گفتگو کند. با همه علامت سؤالات موجود در ذهنم پزشک متخصص را تا در سالن انتظار تعقیب کردم. واقعیت دردناک ماجرا آنجا بود که بعد از ویزیت نصفه نیمه من همان پزشک برای تزریق چربی و بوتاکس به سراغ بیمار در حال انتظار روی تخت در اتاق مجاور می‌رفت.
هنوز هضم این واقعیت تلخ اتفاق نیفتاده بود که در هنگام خروج منشی مطب با اشاره دست مرا به سمت خودش خواند و خیلی کاربلد نسبت به بازاریابی کسب و کار پر رونق و جدید متخصص داخلی در همین مطب اقدام کرد: لطفا شماره تماسی بدهید تا لیست کار‌های زیبایی که خانم دکتر انجام می‌دهند را در پیام رسان برایتان ارسال کنم.
در کمال تعجب پرسیدم: همه کار‌های زیبایی را همین دکتر انجام می‌دهند؟ منشی بادی به غبغب انداخت و با افتخار توضیح داد: بله. خانم دکتر تمام مواد آرایشی و زیبایی را از کانادا با خود به مشهد می‌آورند و فقط برای بیماران خودشان این کار را انجام می‌دهند.