سازمان ملل متحد یک مجمع سالانه دارد و هیئت‌هایی که عضو سازمان ملل هستند، در آنجا حضور پیدا کرده و سران کشور‌هایی که مایل هستند نطقی داشته باشند و ایده‌ای را بخواهند با جامعه بین‌المللی در میان بگذارند، وقت می‌گیرند و نطقی را ایراد می‌کنند تا از این فرصت استفاده کرده باشند.
این سفر‌ها لزوما به‌منظور انعقاد قرارداد، توافق‌نامه و تفاهم‌نامه صورت نمی‌گیرد. مبنای سفر هیئت‌ها در سپتامبر یا شهریورماه این موضوع نیست که ما توقع داشته باشیم آقای رئیسی در این سفر با امضای یک سلسله‌توافق‌نامه به کشورمان برگردد.
نکته دیگر این است که رؤسای هیئت‌ها به تناسب شخصی که به سوی نیویورک اعزام شده، دیدار‌هایی با سران کشور‌ها دارند و از این فرصتی که رؤسای کشور‌ها در آن جمع هستند، استفاده می‌شود و گفتگو‌هایی صورت می‌گیرد که این گفتگو‌ها جنبه احترام‌آمیز دارد. به‌این‌معنا که صرفا دیداری است دوستانه و خارج از هر سازوکار و توافق. گاهی هم یک موضوع، یک ایده یا یک نگرانی وجود دارد که با رئیس یک کشور یا تعدادی از سران کشور‌ها در قالب یک جلسه مشترک در میان گذشته می‌شود.
گاهی این گفتگو‌ها کارکرد جلساتی که منجر به تفاهم‌نامه می‌شود، پیدا می‌کند؛ مثلا الان که رابطه رسمی در سطح سفیر و کاردار با مصر نداریم، وقتی هیئتی به قاهره می‌رود و توافقات اولیه انجام شده و اولین گام‌ها درراستای احیای روابط برداشته می‌شود و در ادامه در سازمان ملل روی یک‌سری از موضوعات تفاهم می‌شود. قرارداد نیست؛ اما مبنای قرارداد می‌تواند باشد.
گاهی وقت‌ها در حاشیه نشست و مجمع عمومی سازمان ملل چنین‌اتفاقاتی هم می‌افتد که ما با کشور‌هایی ممکن است به تفاهماتی برسیم که در این سفر این موضوع مد‌نظر بوده است. حداقل در ملاقاتی که باقری، معاون وزیر خارجه، با مقامات تروئیکای اروپا داشتند. بر‌مبنای تفاهم‌ها، موافقت برای برگزاری این جلسه انجام شده است.
نباید فراموش کنیم تریبون سازمان ملل یک تریبون عام محسوب می‌شود که خیلی از اوقات سران کشور‌ها برای اینکه صدایشان را در یک موقعیتی به جامعه جهانی برسانند، نیاز به یک تربیون مهم و بزرگ دارند و این مجمع عمومی نقش آن تریبون بلند را ایفا می‌کند.