با پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و در پی طغیان کردن حس نژادپرستی در صدام حسین و هیئت حاکمه دولت بعث عراق و کوبیدن بر طبل پان عربیسم و اعلام رهبری جهان عرب توسط صدام و اینکه او سعد ابی وقاص قرن بیستم بوده و می‌خواهد سردار قادسیه دیگری باشد، با بهانه جویی‌هایی از آغاز به دست گیری قدرت و برکناری احمدحسن البکر، زمینه‌های ایجاد روابط خصمانه تمام عیار بین دو کشور را فراهم ساخت.
ارتش عراق از فروردین ۱۳۵۸ با تجاوزات مرزی کار خود را آغاز کرد و بیش از هشتصد مورد به مناطق مرزی ایران تجاوز کرد تا اینکه سرانجام در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تهاجم سراسری خود را از زمین، هوا و دریا علیه کشور ما آغاز کرد. او که از حمایت‌های سیاسی، نظامی و تبلیغی شوروی سابق و چراغ سبز آمریکا برخوردار شده بود، جنگی را آغاز کرد که به زعم او و دیگر دشمنان ایران اسلامی، دو سه هفته‌ای خاتمه می‌یافت.
جنگی آغاز شد که در قرن بیستم پس از جنگ ویتنام، طولانی‌ترین جنگ شد. صدام حسین آتش جنگی را برافروخت که هزینه‌های آن دو برابر هزینه جنگ جهانی دوم شد.
صدام حسین که اهداف او تسلط بر اروند رود و لغو قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر و تصرف سه روزه خوزستان و رسیدن یک هفته‌ای ارتش بعث عراق به تهران بود و حامیانش هم بر این باور بودند، در مقابل ملتی بزرگ، ملتی کهن، ملتی با تمدن، ملتی بافرهنگ و ملتی متدین و مسلمان و با بهره گیری از رهبری فرزانه، چون امام راحل (ره) ناکام ماند.
در ماه‌های اول جنگ، نیرو‌های مسلح ایران اسلامی به ویژه نیرو‌های سه گانه ارتش جمهوری اسلامی با انجام عملیات هایی، ارتش بعث عراق را ناکام گذاشت و جهانیان را در حیرت فرو برد.
از روز دوم تهاجم، دلیرمردان ارتشی در نیروی هوایی، نیروی دریایی، پدافند هوایی و نیروی زمینی باوجود ناآمادگی، کار کارستانی کردند.
تیزپروازان نیروی هوایی با انجام عملیات هایی، چون «انتقام» و «کمان ۹۹» که در آن ۱۴۰ فروند هواپیمای جنگی هم زمان در آسمان عراق ظاهر و اهدافی را مورد اصابت قرار دادند، صدام را دچار حیرت کرد.
نیروی دریایی در ۷ آذر ۱۳۵۹ نیروی دریایی ارتش عراق را به طور کل منهدم کرد و نیروی زمینی باوجود کمبود نیروی انسانی پیشروی دشمن را در زمین با کمک نیرو‌های ژاندارمری و مردمی سد کرد، به طوری که دشمن بعثی تا پایان سال اول جنگ با از دست دادن برخی از مواضع اشغالی در لاک دفاعی فرو رفت. با آغاز سال دوم جنگ و در مدت ۹ ماه، نیرو‌های مسلح ایران اسلامی با چهار عملیات بزرگ، ضربات سنگینی را بر ارتش بعث وارد و بخش وسیعی از اراضی اشغالی را آزاد کردند.
«عملیات ثامن الائمه (ع)»، «عملیات طریق القدس»، «عملیات فتح المبین» و «عملیات بیت المقدس» دنیا را شگفت زده کرد و از ۱۵ هزار کیلومتر مربع اشغالی از خاک وطن پس از فتح خرمشهر فقط ۲ هزارو ۵۰۰ کیلومتر در دست متجاوز ماند. از تیرماه ۱۳۶۱ تا تیرماه ۱۳۶۷ جمهوری اسلامی، چون صداقت و درستی را در مجامع جهانی و منطقه‌ای ندید، به ناچار مجبور به ادامه جنگ شد و با راهبرد تضعیف متجاوز جنگ را به خاک دشمن کشانید تا به صلح شرافتمندانه و عادلانه نائل شود.
ملت قهرمان ما در طول این سال‌ها در تبعیت از رهنمود‌های امام راحل (ره) و در پی حفظ ایران عزیز ذره‌ای کوتاهی نکرد و با جان و مال خویش از حریم این سرزمین الهی دفاع کرد.
دنیا کمتر صحنه‌هایی از حضور ملتی در جنگ نابرابر و ناخواسته دیده است. دفاع هشت ساله ملت قهرمان ایران تابلوی زیبایی است از وجود گذشت، فداکاری، ایثار، ازخودگذشتگی و شهادت طلبی آحاد مردم نجیب ما که ایستادگی و مقاومت را معنا بخشیدند.
ایستادگی و پایداری ملت قهرمان و نیرو‌های مسلح جمهوری اسلامی ایران سبب شد که هر دو ابرقدرت شرق و غرب و هم‌پیمانان آن‌ها نتوانند به خواسته خویش دست یابند و در مقابل عظمت ایرانیان سر تعظیم فرود آورند.
ایران اسلامی در جنگی پیروز شد که ۵۳ کشور به طور فیزیکی با حمایت‌های مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی و اعزام نیرو‌های انسانی، صدام را حمایت کردند؛ اما در پایان جنگ با اعلام پشیمانی و عذرخواهی و اعتراف به معتبر بودن قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر از سوی صدام حسین و اعلام متجاوز بودن عراق از سوی شورای امنیت و سازمان ملل، شکست خود را در مقابل ملت قهرمان ایران دید.
به ملت بزرگ ایران درود می‌فرستیم، به شهدا، جانبازان و آزادگان درود می‌فرستیم. به رزمندگان و ایثارگران دفاع مقدس درود می‌فرستیم و برای امام شهیدان علو درجات را آرزومندیم.