تمام مطالعات و گزارش‌های علمی چین و سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد که ضریب مرگ‌ومیر کرونا بین ۲ تا ۳ درصد است، یعنی از هر ۱۰۰ فرد مبتلا به ویروس کرونا فقط ۲ تا ۳ درصد دار فانی را وداع می‌گویند. این نسبت مرگ‌ومیر در همه کشور‌ها تقریبا همین است به جز ایران. در ایران بر اساس آمار رسمی تا ظهر روز دوشنبه، ۵ اسفند ۹۸، تعداد مبتلایان قطعی شناسایی‌شده به ویروس کرونا ۶۱ نفر و تعداد کشته‌شدگان این ویروس ۱۲ نفر بوده است؛ اما اگر آن ضریب استاندارد جهانی را محاسبه کنیم، تعداد مبتلایان به کرونا در ایران باید حدود ۴۰۰ نفر باشد که با آمار مبتلایان شناسایی‌شده حدود ۳۳۹ نفر متفاوت است. به عبارت دیگر دست‌کم تا همین لحظه ۳۳۹ مبتلای قطعی کرونا در ایران ناشناخته‌اند. به این معنا که دولت و نظام بهداشتی‌درمانی کشور قادر به شناسایی آن‌ها نیست.
این ۳۳۹ نفر توانایی بالقوه و بالفعل این را دارند که بدون اینکه خودشان هم بدانند یا بخواهند، دیگران را به این ویروس مبتلا کنند. طبیعتا ایران نمی‌تواند ادعا کند که ضریب مرگ‌ومیر کرونا در ایران ۲۰ درصد است، چرا که این موضوع فاجعه است. معنی این خبر که ۶۱ مبتلای قطعی شناسایی‌شده و ۱۲ نفر فوتی داشته‌ایم، چیزی جز ضریب ۲۰ درصدی مرگ‌ومیر کرونا در ایران نیست. پس خبر درست همان است که از ۴۰۰ بیمار مبتلا به کرونا تاکنون موفق به شناسایی ۶۱ نفر شده‌ایم و بقیه شناسایی نشده‌اند.
نظام بهداشتی‌درمانی کشور همه همت خود را باید صرف شناسایی این ۴۰۰ بیمار مبتلا بکند و از همه امکانات کشور برای شناسایی و قرنطینه این بیماران استفاده کند. البته خبر‌های بدبینانه و تأییدنشده دیگری هم هست، ازجمله اظهارات نماینده قم در مجلس که تعداد فوت‌شدگان کرونا تنها در قم را ۵۰ نفر اعلام کرده که البته وزارت بهداشت آن را تکذیب کرده است، یا خبر‌هایی مبنی بر اینکه به دلیل نبود کیت آزمایش کرونا تا ۱۰ روز قبل، فوت‌شده‌های ناشی از کرونا به نام عفونت ریه ثبت شده‌اند. اگر این خبر‌ها اثبات شود، نشان‌دهنده این است که تعداد مبتلایان باید از عدد ۴۰۰ هم بیشتر باشد.
آیا مسئولان کشور توان کنترل و جلوگیری از شیوع اپیدمی این بیماری را در کشور ۸۵ میلیونی ایران ندارند؟ در این راستا پیشنهاد می‌شود در یک بسیج همگانی از همه مردم خواسته شود تا در خانه‌های خود بمانند و برای مبتلایان به کرونا نیز تسهیلاتی در نظر گرفته شود تا شناسایی و کنترل شوند.