به گزارش شهرآرانیوز، ابراهیم آبادی که سال ۱۳۱۳ در تبریز دیده به جهان گشود، از آن دست هنرپیشه‌های پیشکسوت پرکاری بود که فراوانی تجربیات او در فراز و فرود‌های عرصه هنر، هرکدام خطی به پیشانی اش اضافه کرده بود و دلسوزی‌ها و گلایه‌های گاه و بیگاهش به مسئولان ذی ربط، از باب دردمندی بود.
چه بسیار هنرمندانی که پس از بازنشستگی و دوری از صحنه، به وادی فراموشی سپرده می شوند، دردهایشان بالا می‌گیرد و اندوه دلتنگی برای اجرا به کنار، از پس بسیاری هزینه‌های معمول دوران کهن سالی برنمی آیند. آبادی، از هر تریبونی برای انعکاس کاستی‌ها و توجه به قشر پیشکسوت استفاده می‌کرد.
او از تحصیل کردگان با تجربه‌ای بود که بازیگری را به شکل آکادمیک و اصولی فراگرفته بود و سال‌ها برای انتقال دانسته هایش، هنرجویان بسیاری را پرورش داده بود. کارنامه پرکار او، گواه عشق بی پایانش به حرفه بازیگری بود.
حرفه‌ای که از همان دوران دبیرستان به آن علاقه‌مند شد و با شرکت در آزمون کلاس‌های تئاتر هنرهای زیبای تهران به آن ورود کرد و تحت تعلیم استادان ایرانی و خارجی، رفته رفته با زیر و بم‌های این هنر آشنا شد. پس از آن دوره یک ساله هم، به هنرستان هنرپیشگی رفت و هنرجوی کلاس‌های علی اصغر گرمسیری و هوشنگ سارنگ شد. ابراهیم آبادی برای رشد بیشتر در این حرفه، کوله بارش را بست و به پراگ در جمهوری چک سفر کرد.
پنج سالی را صرف تحصیل در رشته کارگردانی نمایش و بازیگری کرد و پس از اخذ مدرک کارشناسی به ادامه فعالیت در تئاتر‌های حرفه‌ای پرداخت. اقامت او در چکسلواکی چهارده سال طول کشید، اما هنگامی که به ایران برگشت، یک استاد تمام عیار بازیگری شده بود.
در مدتی کوتاه به استخدام اداره برنامه‌های تئاتر و خانه نمایش درآمد و به موازات آن، فعالیت‌های خود را در قالب تدریس بازیگری در مراکز استان‌ها ازجمله تبریز، ارومیه و گرگان گسترش داد.
ابراهیم آبادی که صحنه نمایش را به شکل رسمی در سال ۱۳۳۲ با نمایش «حقه» آغاز کرده بود، پس از ۳۱ سال با فیلم سینمایی «زائر خلف» اثر یدا... نوعصری، به سینما وارد شد و یک سال بعد با یک تله فیلم محصول صدا و سیمای مرکز تبریز با عنوان «دوستم بدارید»، حضور در تلویزیون را تجربه کرد.
این شروع دیرهنگام، اما پرقدرت در دهه ۶۰، آغازی بر پربارترین دوران بازیگری ابراهیم آبادی بود که تا پایان دهه ۷۰ به بازی در ۳۲ اثر سینمایی و ۴۳ اثر تلویزیونی ادامه یافت.
او از آغاز دهه ۸۰ تا پایان عمر، بیش از پیش، حضور در مجموعه‌های تلویزیونی را تجربه کرد و با آثاری، چون «مختارنامه»، «در چشم باد» و «معصومیت از دست رفته»، نقش‌های تاریخی گوناگونی را ضمیمه کارنامه هنری اش کرد و با آثاری، چون «پاورچین»، «بدون شرح» و «پادری»، هنر خود را در ژانر کمدی نیز اثبات کرد.
او پیش از این نیز هنگامی که برای بازی در فیلم سینمایی «آپارتمان شماره ۱۳»، نامزد بهترین بازیگر مکمل مرد از نهمین جشنواره فیلم فجر در سال ۱۳۶۹ شده بود، توانمندی‌های خود را در ایفای آثار طنز به نمایش گذاشته بود.
خورخور دوست داشتنی «دزد عروسک ها» و آقای کال آبادی، بابای محبوب «مدرسه مادربزرگ ها»، همان اندازه در ذهن مخاطب ماندگار شد که نقش عبیده در سریال «مختارنامه».
ابراهیم آبادی در ۱۹ مهر سال ۱۳۹۸ بود که بر اثر عارضه ریوی در بیمارستان بستری شد و پس از آنکه مدتی در اغما به سر برد، سرانجام در ۹ آبان ۱۳۹۸ در سن هشتادوپنج سالگی از دنیا رفت.
شاید کمتر کسی بداند که ابراهیم آبادی علاوه بر بازیگری و تدریس، دستی هم بر قلم داشته و چندین کتاب با موضوع تئاتر و سینما تألیف کرده است. ابراهیم آبادی فیلم نامه «عروس مغان» را سال ۱۳۸۳ با همکاری نشر قطره منتشر کرد. همچنین نمایشنامه «آوای خاموش» و «سارا: قصه‌ای از سرزمین آذربایجان» (چهار نمایشنامه) از جمله آثار آبادی است.