«معتقدم نماز روح ایمان است. نماز سبب آرامش و راهی شیرین برای ارتباط بنده با خالق است و از آنجا که به این موضوع اعتقاد دارم، اولویت من در هر شرایطی برپا داشتن نماز است، حتی در میانه‌ی مسابقات رسمی. از این راه، همیشه به آرامش رسیده‌ام.»
آنچه خواندید دیدگاه سارینا اخوان است که چهارده سال دارد و یکی از دانش‌آموزان موفق مدرسه‌ی امام‌رضا(ع) است. او از کودکی عاشق ورزش بوده و فوتبال، فوتسال و شنا را به‌طور حرفه‌ای دنبال می‌کرده است.
سال ۹۸ نیز توانسته است حکم قهرمانی فوتسال را در سطح ناحیه به دست بیاورد، اما با فراگیر شدن ویروس کرونا و تعطیلی باشگاه‌ها و استخر‌ها مسیرش به سمت تنیس که در فضای باز انجام می‌شود تغییر می‌کند.
سارینا بیش از یک سال است تنیس را حرفه‌ای بازی می‌کند و از تابستان پارسال با حضور در مسابقات کشوری و آسیایی به پیروزی‌های چشمگیری دست پیدا کرده است.
نکته‌ی جالب توجه در این میان، توجه ویژه‌ی او به نماز است؛ به‌گونه‌ای که حتی هنگام برگزاری مسابقات بین‌المللی هم با شنیدن نوای اذان، نمازش را در گوشه‌ای از زمین به پا داشته است. گفت‌وگوی ما با این نوجوان قهرمان و باایمان را می‌خوانید.
شیوع کرونا سبب شد دنبال ورزشی باشم که در فضای باز برگزار شود. به همین دلیل، تنیس را انتخاب کردم و به آن علاقه‌مند شدم.
به این ترتیب، در مسابقات آسیایی که شهریور ۱۴۰۱ در ساری برگزار شد، توانستم مقام اول دبل (دو نفره) را کسب کنم.
مهر پارسال نیز در مسابقات رده‌ی سنی کوچک‌تر از چهارده سال آسیایی که در کیش برگزار شد، چهارم شدم.
تنیس ورزش بسیار سختی است که جز قدرت بدنی، تمرکز زیادی می‌خواهد. برای قهرمانی کشور، ورود به تیم ملی و قهرمانی جهان هم به تمرین و تلاش بسیار نیاز دارد.
من همه‌ی تلاشم را برای این ورزش خواهم کرد زیرا دوست دارم روزی نماینده‌ی قهرمان ایران در جهان باشم. اگر هم روزی بخواهم ورزش دیگری را انتخاب کنم قطعا فوتبال خواهد بود.
البته هر ورزش حرفه‌ای ممکن است آسیب‌هایی هم داشته باشد. من هم در تمرین‌های شدید پیش از مسابقات دچار گرفتگی جدی شانه و کتف شدم.
یک مرتبه هم در مسابقات کشوری تهران بزرگ که دمای هوا به ۴۶ درجه‌ی سانتی‌گراد رسیده بود، پس از دو ساعت‌ونیم بازی در فضای باز، بر اثر گرمازدگی حالم بد شد.
از وقتی حرفه‌ای ورزش می‌کنم، زندگی‌ام با برنامه پیش می‌رود و سبب شده است در درس‌هایم هم موفق‌تر ظاهر شوم. البته درسم همیشه خوب بوده است و از دوران دبستان نیز از موفقیت‌هایم در جشنواره‌ی جابربن‌حیان تعدادی لوح تقدیر دارم.
در همه‌ی مدتی که ورزش می‌کنم یا در مسابقات، حجابم را حفظ کرده‌ام و در طول مسابقه‌ها که زمان زیادی باید در ورزشگاه باشیم، نمازم را می‌خوانم.
تابستان امسال در نخستین حضورم در مسابقات کشوری در ورزشگاه آزادی تهران، با وجود گرمای شدید هوا، با حجاب و پوشیده در مسابقات شرکت کردم.
وقتی حالم بد شد، اطرافیانم می‌گفتند این گرمازدگی به علت حجابم بوده است و باید موقع بازی روسری‌ام را برمی‌داشتم اما حجابم برایم بسیار مهم‌تر بود تا آنجا که باعث شد حالم بد شود و در این مسابقه ببازم.
هدفم این است که در آینده با تلاش، قهرمان جهان شوم و به همه ثابت کنم حجاب مانع من نشده است.
به دوستانم توصیه می‌کنم برای رسیدن به آرزوهای خود برنامه‌ریزی داشته باشند، تلاش کنند و خسته و ناامید نشوند. خیلی وقت‌ها شکست خورده‌ام و حتی گریه کرده‌ام اما دوباره از جا بلند شده‌ام و سعی کرده‌ام با تلاش بیشتر، اشتباهاتم را جبران کنم.
من هنوز در ابتدای راهم، اما حمایت فراوان پدر و مادرم، برادر ۹ ساله‌ام، پدربزرگ و مادربزرگم و همین‌طور مربی خوبم آقای حاجبی، دیگر مربیان بدن‌سازی‌ام و مدیریت و کادر مدرسه‌ی امام‌رضا (ع) که مرا بسیار تشویق و انگیزه‌ام را چندبرابر کردند در پیروزی‌هایم بسیار مؤثر می‌دانم و قدردان همگی آن‌ها هستم.