بیشتر هواداران فوتبال در ایران توقع داشتند بازی النصر – پرسپولیس با برد میزبان عربستانی تمام شود؛ اما این گونه نبود. پرسپولیس سوار بر بازی بود و می‌توانست برنده این بازی هم باشد. گرچه اخراج دقیقه ۱۷ اجامی (بازیکن النصر) آسیب فراوانی به فرم بازی میزبان زردپوش زد؛ ولی این همه قصه نبود، چون تا آن دقیقه پرسپولیس تیم دست و پا بسته مسابقه نبود.
حقیقت این بود که پرسپولیس برای باختن به ریاض نرفته بود. در واقع، داستان این بازی کاملا با دیدار رفت تفاوت داشت. بازی رفت به شکلی تمام عیار زیر سایه اتفاقات حاشیه‌ای قبل از بازی دفن شد. همه محو ورود رونالدو شده بودند و آن ماجرا‌های زشت از عکس یادگاری گرفته تا اهدای فرش، پرسپولیس را زیر سایه برد تا بازیکنان حتی اعتماد به نفس خود را هم از دست بدهند. همه رونالدو را می‌دیدند و همه چیز تحت الشعاع یک نفر بود. به همین دلیل حتی شکست دو بر صفر پرسپولیس هم دیده نشد. با آنکه رونالدو گل نزد؛ اما پرسپولیس باخت آن هم در روزی که چمن زشت ورزشگاه، حال همه را بد کرد و عرق شرم به پیشانی فوتبالدوستان ایرانی نشاند.
نماینده ایران در آن بازی شکست خورد، چون باید می‌باخت. عدالت فوتبال حکم می‌کرد که ما ببازیم. در شرایطی که خودمان هم تیم خودی را باور نداشتیم و همه دور هتل یک تیم دیگر جمع شده بودیم باید می‌باختیم و این اتفاق هم افتاد.
اما ماجرای بازی برگشت کاملا متفاوت بود. تیمی روانه میدان شده بود که روحیه، اعتماد به نفس و شخصیت بالایی داشت. در نهایت هم با یک امتیاز میدان را ترک کرد.
حالا پرسپولیس در بازی خانگی سه شنبه هفته آینده فقط باید به برد برسد و در روزی که ورزشگاه پر از تماشاگر خواهد بود به این هدف می‌رسد تا به عنوان یکی از ۶ تیم دوم به دور بعدی بازی‌ها برسد. حالا نسخه آسیایی پرسپولیس، به شکلی واضح، امیدوارکننده و قدرتمند است. اگرچه تیم لیگ برتری هم ناامید و خارج از دایره مدعیان نیست.