از ابتدای آبان، استعدادیابی رشته‌ی والیبال در مدرسه آغاز شد، برترین‌ها انتخاب شدند و تمرین‌ها شروع شد.
هشت منتخب این تیم همه‌ی توان خود را به‌کار گرفتند تا دی‌ماه در مسابقات والیبال آموزشگاه‌های پایه‌ی دوم ابتدایی دخترانه‌ی ناحیه‌ی یک مشهد که در سالن مطهری با حضور ۱۰ تیم برگزار شد، به بهترین صورت شرکت کنند و مقام اول ناحیه را بهدست آورند.
اعضای تیم آموزشگاه مهیار۲ و صاحب عنوان برتر: کوثر صادقیان (کاپیتان تیم)، غزل رمارم، نازنین رضایی، فاطمه شهسوار، سمانه نخعی، نیایش یوسف‌زاده و مهدیه یعقوبی با مربّیگری عاطفه هویدافرد و سرپرستی معصومه حسن‌زاده (مدیر آموزشگاه).
در این میان، سه نفر از بازیکنان تیم برای مسابقات والیبال استان نیز انتخاب و صاحب مقام اول شدند. این تیم در «جشنواره‌ی ورزشی مادران و دختران» به مناسبت دهه‌ی فجر نیز موفق به کسب جایگاه نخست ناحیه شده است.
با منتخبان استانی تیم دبستان مهیار ۲ گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
نازنین رضایی یازده‌ساله است. او می‌گوید: «اعضای خانواده‌ام این ورزش را انجام می‌دهند. من هم از بچگی بازی می‌کردم. بنابراین تصمیم گرفتم کلاس والیبال بروم و این ورزش را به‌طور حرفه‌ای دنبال کنم.
در مدرسه هم تمرین کردیم و توانستیم به مرحله‌ی استانی مسابقات راه یابیم و اول شویم.»
نازنین ادامه می‌دهد: «ورزش را خیلی دوست دارم. می‌خواهم در آینده عضو تیم ملی شوم و در سطح بین‌المللی مقام‌آور باشم.
وقتی فهمیدیم اول شدیم، همه خوشحال بودیم و حس خیلی خوبی داشتیم. اولین کاری که کردم این بود که به پدر و مادرم خبر دادم.»
او به دوستانش توصیه می‌کند: «حتما در زندگی یک ورزش برای خودتان در نظر داشته باشید که هم برای سلامتی خوب است، هم برای روحیه و شادابی مفید است، اما ورزش را باید در کنار درس ادامه داد.
کسی که در ورزش موفق است، وقتی می‌تواند سربلند شود که در علم هم سرآمد باشد.» نازنین با اشاره به اینکه دندان‌پزشکی را خیلی دوست دارد و امیدوار است بتواند به خواسته‌اش برسد می‌گوید: «این امکان که انسان همیشه پیروز باشد وجود ندارد.
ممکن است شکست هم پیش بیاید. باید برای پیروزی تلاش کنیم و از شکست خود برای کارهای بعدی تجربه به دست آوریم. البته ما دو هفته، روزی دو ساعت در حیاط مدرسه تمرین می‌کردیم. علاوه بر آن، خودم در سالن تمرین می‌کردم.»
کوثر صادقیان هم که کلاس ششم است می‌گوید: «من و نازنین وقتی ورزش داشتیم، در حیاط مدرسه با هم بازی و تمرین می‌کردیم. کم‌کم تعداد بازیکنان بیشتری به ما اضافه شدند و معلم ورزشمان وقتی بازی ما را دید، پیشنهاد داد تیم تشکیل بدهیم و به مسابقه رفتیم.»
او که پاسور تیم است توضیح می‌دهد: «خانواده‌ی ما همه والیبالی هستند. من از بچگی با مامان و بابام سالن می‌رفتم و بازی‌ها را می‌دیدم تا اینکه کم‌کم علاقه‌مند شدم. دوست دارم مربی والیبال شوم و به سطح ملی و بین‌المللی برسم.
پارسال در مسابقات محلی هم جزو دوازده نفر منتخب برتر برای مسابقات ملی بودم. چون سنم سه ماه کوچک‌تر بود، نتوانستم شرکت کنم، اما امسال حتما در این مسابقات حضور پیدا می‌کنم. روزی ۲ ساعت باشگاه می‌روم. در منزل و مدرسه هم تمرین می‌کنم.»
کوثر می‌گوید: «والیبال ورزشی تیمی است که همکاری برای هدفی واحد را به ما یاد می‌دهد که با همفکری به نتیجه‌ای خوب برسیم و اگر تک‌روی کنیم، گروه به جایی نمی‌رسد.»
او ادامه می‌دهد: «وقتی خبر موفقیتمان را شنیدیم، به هوا پریدیم. جیغ زدیم و با بچه‌های تیم همدیگر را بغل کردیم. همه شاد بودیم. با برنده شدن احساس قدرت و انگیزه‌ی بیشتری پیدا می‌کنیم.»
غزل رمارم هم یازده‌ساله است. می‌گوید: «از یک سال پیش، کلاس والیبال می‌رفتم. در تلویزیون مسابقات والیبال را می‌دیدم و از این بازی لذت می‌بردم. علاقه‌مند شدم که به این ورزش وارد شوم.
در کاراته‌ی سبک وادوریو هم در مسابقات بهمن‌ماه باشگاه‌های مشهد با کمربند سبز مقام اول را بهدست آوردم و به مسابقات انتخابی استان راه یافتم.»
غزل اضافه می‌کند: «ورزش را از همه‌ی سرگرمی‌ها بیشتر دوست دارم زیرا برای سلامتی خوب است و نتیجه‌ی تلاشم را زودتر می‌بینم. ورزش والیبال بر رشد قد تأثیر دارد.
از نظر فعالیت‌های گروهی هم خیلی آموزنده است زیرا باهم مشورت، تلاش و برنامه‌ریزی می‌کنیم تا به جایی برسیم.» او که دوست دارد در آینده مربی کاراته شود می‌گوید: «در مدرسه مسئولیت‌های مختلفی دارم.
کتاب‌دار و مسئول انتظامات هستم. زیاد کتاب می‌خوانم و به بچه‌ها می‌گویم کتاب بخوانند تا بیشتر بدانند و پیشرفت کنند. در پایان، از مربی ورزش و مدیر مدرسه‌مان بابت پشتیبانی‌ها و کمک‌‌هایشان ممنونیم.»