به گزارش شهرآرانیوز خیلی قبل‌تر از آنکه در دانشکده هنر دانشگاه تهران پا به پای رضا عطاران و نصرا... رادش خود را برای نمایش‌های صحنه‌ای آماده کند، از همان بیجارِ کردستان، جایی که در آن متولد شده بود، با تئاتر و دنیای بازیگری آشنا شده بود. او هم مثل خیلی از چهره‌های معروف عالم هنر، به دنبال ادامه تحصیلات در رشته هنر به تهران آمده بود. اینکه سعید آقاخانی برابر دوربین قرار گرفت، یک اتفاق بود.
او برای نویسندگی و نمایشنامه نویسی به تئاتر روی آورده بود، اما روزی که یکی از دوستانش را برای اجرای یک نمایش ویژه بیماران سرطانی با ایفای نقشی کوتاه روی صحنه همراهی می‌کرد، به چشم رضا بابک آمد و بلافاصله برای بازی در سریال «محکمه عدالت» به تلویزیون دعوت شد، اما سکوی پرتاب او به عالم حرفه‌ای بازیگری، مهران‌مدیری بود که سال ۱۳۷۲ در مجموعه طنز «پرواز ۵۷» سعید آقاخانی، رضا عطاران، یوسف صیادی و دیگر استعداد‌های بازیگری آن دوران را در قاب تلویزیون معرفی کرد.
شهرت سعید‌آقاخانی در دهه ۷۰ با آیتم نمایشی «سعید و خان دایی جون» در مجموعه «ساعت خوش» ۱۳۷۳ رقم خورد. شهرتی که در کوچه و خیابان او را به چهره‌ای آشنا تبدیل کرد و همکاری او با مهران مدیری را تا مجموعه «سال خوش» ادامه داد و یکی پس از دیگری در سریال‌های تلویزیونی دهه ۷۰ به عنوان بازیگر مشغول به فعالیت بود تا اینکه اصغر فرهادی و همسرش، دهه ۸۰ را به فصل تازه‌ای از زندگی آقاخانی تبدیل کردند.
بازی در سریال «داستان یک شهر» فرهادی و «پشت کنکوری ها» و «من یک مستاجرمِ» پریسا بخت آور در نهایت جایگاه او را رسما به عنوان یک بازیگر تلویزیون، محکم کرد. اعتماد رضا عطاران به سعید آقاخانی در تولید سریال «متهم گریخت» به عنوان نویسنده، توانایی او را در مقام یک نویسنده، بازتاب داد به طوری که پس از آن «روزگار خوش حبیب‌آقا» را هم نوشت و کارگردانی کرد.
دهه ۸۰، سال‌های تجربه و بروز استعداد‌های آقاخانی بود. او که تا نیمه‌های دهه ۸۰، بازیگری و نویسندگی را در رزومه هنری خود با موفقیت ثبت کرده بود، حالا در کنار سیروس مقدم درس کارگردانی می‌گرفت و همچنان که نویسندگی سریال «پیامک از دیار باقی» و «چاردیواری» را برعهده گرفته بود، بازیگری و بازیگردانی را نیز تجربه می‌کرد و در همان اثنا به واسطه مصطفی کیایی، برای اولین بار با فیلم «بعدازظهر سگی سگی» لذت حضور بر پرده سینما را چشید و سرانجام با مجموعه «عید امسال» در نوروز ۸۸ به طور رسمی به صندلی کارگردانی تکیه زد و راه خود را با کارگردانی مجموعه‌های «نقطه سرخط» و «دزد و پلیس» ادامه داد. با ورود به دهه ۹۰ نیز موفق شد تا نخستین اثر سینمایی خود با عنوان «لامپ ۱۰۰» را به نمایش بگذارد تا در سال ۱۳۹۳ کارگردانی در حوزه سینما را با فیلمی در حوزه اعتیاد تجربه کند.
او در همین سال بود که بر قله موفقیت‌های خود قرار گرفت و با ایفای نخستین نقش‌های جدی خود در فیلم‌های «خداحافظی طولانی» و «من دیه گو مارادونا نیستم»، در سی و سومین دوره جشنواره فیلم فجر، منتقدان را به تشویق و تحسین واداشت و سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای بازی در فیلم «خداحافظی طولانی» با خود به خانه برد. به این ترتیب، سیل نقش‌های جدی بود که به سوی او روانه شد: اروند (۹۴)، آباجان (۹۵)، کامیون (۹۶)، یک کیلو و بیست و یک گرم (۹۵)، بنفشه آفریقایی (۹۶)، قسم (۹۷)، زنبور کارگر (۹۸) و آخرین بار هم «خون شد» ِ مسعود کیمیایی در سال ۹۸.
با این حال، نه فقط نقش‌های کمدی روزگار جوانی و متن‌های موفق دهه ۸۰ و نه فقط بازی‌های جدی و درخشان او در دهه ۹۰، بلکه سعید آقاخانی به کارگردانی مجموعه موفق «نون خ» در میان مردم به محبوبیت دست یافت. سریالی برگرفته از فرهنگ و احوالات زادگاه او در غرب ایران که با چاشنی عشق و احترام، مخاطبانش را در تمامی چهارفصل، راضی و مشتاق نگه داشته است.
آقاخانی علاوه بر سینما و تلویزیون، در پلتفرم‌های اینترنتی نیز با کارگردانی سریال «رازبقا» ظاهر شد و هم اکنون با زمزمه‌های تولید فصل پنجم سریال «نون خ» مشغول به فعالیت است.
سریال «نون خ» اثری در ژانر اجتماعی کمدی است که حول محور شخصیتی به نام «نورالدین خانزاده» با بازی سعید آقاخانی، شکل می‌گیرد. شخصیتی ساده و دوست داشتنی، برآمده از فرهنگ کردستان که به همراه دیگر اهالی روستا، نماد صداقت و صمیمیت و همدلی اهالی غرب ایران است.
آقاخانی، ساخت این سریال را از سال ۱۳۹۸ آغاز کرد و پس از استقبال مخاطبان، تولید آن را تا سه فصل دیگر در سال‌های ۱۳۹۹، ۱۴۰۰ و ۱۴۰۲ ادامه داد. وجه تمایز این مجموعه در ژانر کمدی، فاصله گرفتن از قالب‌های آپارتمانی و ورود به فضای روستایی و کوهستانی جغرافیای کردستان است که با استفاده از بازیگران کمتر شناخته شده و با تکیه بر داستان پرکشش و کارگردانی مسلط، بیننده را برای ادامه قسمت‌های بعدی، ترغیب می‌کند.
شوخی ها، با احترام به فرهنگ و مخاطب شکل می‌گیرد و اثر بی آنکه برای خلق موقعیت‌های خنده دار تقلا کند، مسیر خود را با اتفاقات نمایشی جذاب با موفقیت ادامه می‌دهد.