محمدحسین جعفری، هنرمند و فعال فرهنگی جامعه مهاجر، نماینده محترم مجلس شورای اسلامی ایران! میزبانان و شهروندان ایرانی رسم مهمانی و میزبانی را به‌خوبی انجام داده‌اند، اما گویا هیچ‌وقت این مهمانی تمام نمی‌شود. ما عادت داریم که همیشه به سبب اتفاقاتی حرمت‌های مابین مهمان و میزبان شکسته شود و دلخوری، جای دوستی را بگیرد. علت این اتفاق به نظر من از تبلیغاتی نشئت می‌گیرد که محصول محتوای جهت‌دار بعضی رسانه‌هاست. آن‌ها تصویری تیره‌وتار از جامعه مهاجران به ضمیر ناخودآگاه مخاطب ایرانی القا می‌کنند و نتیجه آن، می‌شود کینه و کدورتی که جای همدلی خوب سال‌های گذشته را می‌گیرد.
حقیقت این است که نسل‌های گذشته مهاجران اصلا خبردار نمی‌شد که انتخاباتی بوده است و می‌توانستند در آن نقشی ایفا کنند، اما همین مهاجران در جنگ‌ها و تنش‌های این خاک به‌عنوان مدافع و عنصری اثرگذار حضور فعال داشتند. جالب این است که حالا پس از گذشت چندین دهه این مهاجران آشنا، می‌توانند حقوق طبیعی‌شان را با پول کسب کنند. سؤال اینجاست که چه شده به‌یک‌باره امتیازاتی که تا چند روز قبل برای گروهی از مهاجران ممنوع و جرم بود، با سپردن ۱۰۰میلیون‌تومان به دست سازمانی جدید امکان‌پذیر می‌شود؟
با جمعیت چهار‌ونیم‌میلیون‌نفری مهاجران افغانستانی در ایران، شاید پیش از این باید قانونی وضع می‌شد تا حداقل یک یا چند نماینده ازسوی این جمعیت در مجلس شورای اسلامی ایران حضور داشته باشد.
شاید این نماینده‌ها همراه دیگر نمایندگان ملت تا حالا چاره‌ای می‌اندیشیدند و شاید قانون تابعیت از خون به خاک تغییر پیدا می‌کرد تا بسیاری از این مشکلات دیگر وجود نداشته باشد. آیا نماینده‌ای هست که بتواند سطح مطالبات مهاجران را از گرفتن کارت‌بانکی، سیم‌کارت، کارت کارگری، کارت معلولیت و گواهی‌نامه رانندگی فراتر ببرد؟ آیا نماینده‌ای هست که بتواند نگاه امنیتی به مهاجران را به نگاه فرصت فرهنگی و اجتماعی تبدیل کند؟ آیا نماینده‌ای وجود دارد که برای ایجاد یک زیرساخت توسعه و ایجاد شبکه اجتماعی و فرهنگی با محور هم‌زیستی مسالمت‌آمیز ایستادگی کند؟ آیا روزی می‌رسد که مهاجران هم برای سرنوشت اجتماعی خود و حقوق برابر شهروندی‌شان رأی و نظر بدهند؟