زمین‌های رها شده غیر از آنکه چون لکه‌های پیسی، صورت پوست‌انداخته مشهد را نازیبا کرده‌اند، به زباله‌دان‌هایی بدل شده‌اند که انواع و اقسام حشرات و خزندگان را در خود جای داده‌‌اند تا بیماری‌ها را به مستقیم‌ترین شکل ممکن زیر پوست زندگی همسایگانشان تزریق کنند. این محل‌ها به همان اندازه که برای ساکنان آن‌ها ناامن هستند، برای افراد معتاد و بی‌خانمان مناطقی امن و آرام به‌شمار می‌روند که این مسئله خود سبب بخشی دیگر از مسائل و مشکلات برای شهروندان شده است. زمین‌های بایر در حقیقت ردپای آشکار قانون‌شکنی در بافت شهری است. بر اساس ماده 110 قانون شهرداری، شهرداری با تصویب شورای شهر می‌تواند به مالک اخطار دهد تا آن محل را ظرف 2 ماه نرده بگذارد، دیوارکشی کند یا فکری برای مرمت آن بیندیشد، با وجود این قانون، زمین‌های رها شده زیادی در مشهد وجود دارد که به دلیل حضور نداشتن مالکان، دور زدن قانون یا بی‌توجهی شهرداری به بهره‌برداری موقت از آن‌ها بلاتکلیف مانده است. برخی از این محل‌ها نیازمند دیوارکشی دوباره هستند و برخی می‌توانند به زمین‌های ورزشی محلی تبدیل شوند.