به گزارش شهرآرانیوز، جشنواره رایان هند، یکی از جشنواره‌های مطرح هنری در سطح بین‌الملل است که هر ساله به میزبانی هند برگزار می‌شود. هنرمندان توسط دبیرخانه این جشنواره به هند دعوت می‌شوند تا آیین کشورهایشان را به نمایش بگذارند و مخاطب تئاتر را با آن آشنا کنند.
محمد برومند، کارگردان تئاتر مشهدی، یکی از هنرمندانی بود که با گروه هنری‌‌اش و نمایشنامه «نوروز» به این جشنواره دعوت شد. با حضور وی در این جشنواره با او درمورد روند حضور و آنچه از ایران به نمایش گذاشت، گفت‌وگو می‌کنیم.
داستان از دیدار ننه سرما و عمو نوروز شروع می‌شود
محمد برومند گفت: نمایش نوروز بر اساس قصه عمو نوروز و ننه سرما نوشته شده است. در افسانه‌های ایرانی، هر ساله ننه سرما منتظر است تا عمو نوروز بیاید. برای استقبال از او شروع می‌کند به خانه‌تکانی که این خانه‌تکانی باعث شروع زمستان می‌شود. اما همین‌که ننه سرما خوابش می‌برد عمو نوروز می‌آید و همدیگر را نمی‌بینند.
اما ما این ماجرا را برعکس کرده‌ایم. در نمایش ما، ننه سرما مصمم است که هرطور شده عمو نوروز را ببیند. حالا این دو نفر همدیگر را می‌بیننند و باهم ازدواج می‌کنند که حاصل ازدواجشان ۱۲ بچه است. این ۱۲ بچه همان ۱۲ ماه سال هستند.
ما نوروز و آیین آن را به صحنه بردیم
این کارگردان پیشکسوت ادامه داد: در حقیقت ما در این نمایش می‌خواهیم آیین نوروز باستانی ایرانیان را به صحنه ببریم، مثلا اینکه سفره هفت سین نماد چه هست. اینکه چرا برنج و سبزی پلو با ماهی درست می‌کنیم و حتی رسوم ماهیگیری مردممان را به نمایش می‌کشیم.
به ما از شوق دیدار نوروز می‌گفتند
وی تاکید کرد: برداشت کلی مخاطب از نمایش در حقیقت آشنایی با آیین‌های نوروزی در ایران است. نمایش به زبان انگلیسی اجرا می‌شود و این نمایش که توسط هنرمندان گروه تئاتر سیمرغ ساخته شده در هند و در جشنواره رایان به اجرا رسید. جشنواره رایان رقابتی نیست بلکه هدف فرهنگی و هنری دارد برای همین هم بود که گروه‌های مختلفی از سراسر جهان در این جشنواره حضور داشتند.
برومند افزود: جشنواره رایان هر ساله در بمبئی برگزار می‌شود، البته امسال در دهلی برگزار شد که ما مدعوّ آن بودیم. کار‌هایی که معمولا به خارج از کشور می‌بریم درباره معرفی فرهنگ و آداب ایرانی است. در واقع آن‌ها تمایل دارند این قسمت از ایران را بشناسند. اگر ما بخواهیم آثار دیگر هنرمندان خارجی را آنجا اجرا کنیم دیگر جذابیتی ندارد. از یک هنرمند ایرانی چنین نمایشی توقع می‌رود که در آن لباس‌ها، موسیقی و آیین تماما بومی باشد.
هرچه هست آداب و رسوم خودمان است و بس
این کارگردان در ادامه اظهار کرد: حرکات موزون به کارگرفته شده در نمایش تماما از رقص‌های محلی برگرفته شده است. ما رفتار محلی و بومی یک قوم در ایران را به وزن می‌آوریم و انجام می‌دهیم. چیزی شبیه دستمال بازی و چوب بازی از این قبیل فرم‌های نمایشی است که کاملا معنای بومی و محلی خودش را دارد.
وی خاطرنشان کرد: درباره بازخورد مخاطب باید بگویم چه گفت‌وگویی که من با آن‌ها داشتم و چه سوال‌هایی که صداوسیما از مخاطب پرسیده بود گویای رضایتشان بود. چیزی که برایشان جلوه داشت نشان دادن لباس‌های اقوام و موسیقی محلی بود که ما در نمایش به کار برده بودیم. می‌گفتند چقدر خوب است که چهار لباس از چهار قوم را آورده بودید. یا می‌گفتند: برایمان آیین نوروزی شما جذاب بود.