جایی در حد فاصل میان محــبـــوب تریـن و بهتریـن سریال‌های تاریخی، مذهبی تلویزیون، یعنی «امام علی (ع)» و «مختارنامه»، ناگهان یک مجموعه کم حاشیه و متفاوت توانست جای خودش را در کنداکتور سیما باز کند.
«ولایت عشق» که در اواخر دهه ۷۰ خورشیدی به پخش رسید، نه اثری پرستاره محسوب می‌شد، نه پروداکشن عجیبی داشت و نه حتی تبلیغات گسترده‌ای را پشت سر خودش می‌دید، اما، به معنای دقیق کلمه، «گرفت». به شکل عجیب و خارق العاده ای، یک مجموعه پرتعداد از هنرمندان تلویزیون و سینما، سر صحنه سریال «امام رضا (ع)»، دقیقا به درخشان‌ترین برش از زندگی هنری خود رسیدند و نقش‌هایی تکرارنشدنی را خلق کردند.
کافی است وضعیت کنونی مهم‌ترین چهره‌های «ولایت عشق» را مرور کنید تا تصدیق کنید که نور امام هشتم (ع) چطور، هم زمان که روی صورت فرخ نعمتی می‌تابید، لحظه لحظه سریال را هم روشن می‌کرد. امروز محمد صادقی، بازیگر پرظرافت نقش مأمون عباسی، کجاست؟ از دانیال حکیمی، اکبر زنجانپور و بیژن امکانیان هم یا به طور کامل بی خبریم یا جز نقش آفرینی‌های زیر متوسط در آثار کم اهمیت، چیزی سراغ نداریم.
مرحوم بابک بیات نزدیک به دو دهه است که به ملکوت پیوسته و محمد اصفهانی هم سال هاست که دیگر از آن آهنگ‌های پرطرف دار نمی‌خواند. حتی خود مهدی فخیم زاده نیز، بعد از سریال «ولایت عشق»، هیچ وقت نتوانست به تولید یک اثر تاریخی، مذهبی دیگر نزدیک شود.
همه این هنرمندان اما، در آماده‌ترین فرم ممکن، با این سریال تلاقی کردند تا لحظه‌هایی بی تکرار را خلق کنند. سکانس باشکوه نماز باران، مناظره با اهل کتاب، فرجام فضل ابن سهل، همنشینی دل نشین صدای محمد اصفهانی با موسیقی خاطره انگیز بابک بیات در سکانس شهادت ابن عقیل و البته شهادت امام (ع) در قسمت پایانی این مجموعه، حالا به برش‌هایی از خاطره تصویری مردم ایران تبدیل شده اند.
«ولایت عشق» تنها محصول نمایشی تاریخ بود که از نزدیک‌ترین فاصله ممکن به امام معصوم (ع) پرداخت و مدیران رسانه ملی نیز، با پذیرش این شیوه از نمایش، ریسک سلحشورانه‌ای را پذیرفتند که به بهترین شکل ممکن جواب داد و به تولید اثری منجر شد که تاریخ انقضا ندارد.