این تیتر، عبارتی است که درون خود حرف‌های زیادی را جای داده است. بدون مقدمه وارد اصل مطلب می‌شوم. عید غدیر در بهترین حالت برای فهم عمومی جامعه اسلامی در طول زمان چه پیامی داشته است؟ اینکه جانشین برحق پیامبر (ص)، علی (ع) بوده است و فرزندان او. حال سؤال این است که چرا جامعه اسلامی به محرومیت از جانشینی علی (ع) تن داد و به خود اجازه داد که حتی در زمان حیات علی (ع)، دنیای بی‌علی را تحمل کند؟!
شاید بتوان گفت که جامعه اسلامی حتی در زمان حکومت علی (ع) هم دنیای بی‌علی را تجربه کرد. چرا؟ دلیلش نشناختن غدیر و پیام آن و سهل‌انگاری در شناخت معنای امامت است. امامت در قرآن جایگاهی بلندتر از نبوت و رسالت دارد. نبوت یعنی ظرفیت‌یافتن برای دریافت پیام الهی، رسالت یعنی مأموریت‌یافتن برای رساندن پیام الهی به آحاد بشر. پس امامت کجاست؟
آری، امامت آن مقامی است که پیامبران اولوالعزم و برخی دیگر از پیامبرانی که ظرفیت آن را داشته‌اند، با تحمل ابتلائات و تجربه موفق آزمون‌های سخت به آن رسیده‌اند. امامت یعنی همه سرمایه‌های نبوت و رسالت را در جامعه، به‌منصه‌ظهور‌رساندن. امامت یعنی برعهده‌گرفتن اجرای همه خواسته‌های خدا در جوامع بشری. امامت، از نبوت و رسالت بالاتر است و پیامبر عظیم‌الشأن ما هر سه این مقامات را داشتند.
غدیر پایان‌بخش نبوت بود، اما امامت پیامبر و اجرای مسئولیت الهی در میان آحاد بشر وارد مرحله جدیدی گشت. غدیر یعنی رسیدن به این بلوغ که آهای انسان! تو در دنیایی زندگی می‌کنی که همه عرصه‌هایش و همه لحظه‌هایت برای تو فرصت است و نقش مستقیمی در سرنوشت ابدی تو دارد.
آهای انسان، برای سعادت ابدی باید در همین دنیا سعادتمند باشی؛ و این جز با تن‌دادن به اجرای برنامه الهی در همین دنیا ممکن نیست. غدیر یعنی برنامه دنیایت را جدای از برنامه الهی ندانی. مثل آن جماعت دین‌گریز و دین‌ستیزی که از لج کلیسا‌های بی‌خاصیت، خدای زنده و مؤثر را مرده انگاشتند و دنیایشان را از دینشان جدا کردند. مثل آن جماعت صهیونیستی که در طول تاریخ دست خدا را بسته دانستند و خود را در دنیا مستقل از خدایشان پنداشتند.
غدیر یعنی خود را در همه دنیایت محتاج امامت ببینی، نه اینکه به عقل و تجربه خودت اکتفا کنی. غدیر یعنی خدا را در خانه‌ات، اقتصادت، اجتماعت، سیاستت و خلاصه همه عرصه‌های فردی و اجتماعی‌ات به رسمیت بشناسی، نه اینکه فقط با او مناجات کنی و خودت را آرام.
پیام غدیر این است که امام را صرفا استاد اخلاق و گوینده احکام ندانی و با توجه به عصمت قطعی‌اش او را بر همه گزینه‌ها و مکتب‌ها و نسخه‌ها، حتی بر خودت و تجربه‌ات و حتی بر تعقل و شهودت مقدم بداری و بهتر بگویم در همه این عرصه‌ها امام را چراغ تعقل و شهود و تجربه‌ات قرار دهی.
این همان معنای بزرگ‌ترین عید خدا‌ست که انسان با چشم باز و با عشق و اختیار، خدا را در همه ابعاد زندگی، به رسمیت بشناسد و حرمت او را بر همه حرمت‌ها مقدم دارد و بیش از همه به او دل ببندد و با خلیفه خدا بیعت کند. این همان عید توحید عملی است و خدا از ابتدای خلقت همین روز را می‌خواست.
بزرگ‌ترین عید خدا یعنی با امامت، خدا را در همه عرصه‌های زندگی‌ات به رسمیت شناخته‌ای و دیگر راهی برای نفوذ غیر خدا در سرنوشت دنیا و آخرتت باز نگذاشته‌ای و این یعنی تضمین امنیت برای سرنوشت ابدی‌ات. غدیر پیامی مهم‌تر دارد: حال که نظام امامت الهی را به رسمیت شناختی، باید دست‌به‌کار شوی و در همه زمان‌ها و مکان‌ها برای عملیاتی‌شدن آن اقدام کنی.
پیام غدیر این‌گونه سر از مهدویت انقلابی در‌می‌آورد؛ نه مهدویت همراه با تنبلی و طلبکاری از امام و بی‌مسئولیتی. پیام غدیر این است که به همه عالم بفهمانی که هیچ مکتبی غیر از مکتب امامت نمی‌تواند کرامت انسان و سعادت دنیا و آخرت او را تضمین کند. انقلاب خمینی (ره)، تجلی فهم صحیح امت آخرالزمانی ایران از غدیر است. خناسان و مرتجعان و بهانه‌گیران را در حلقه این پیام راهی نیست.