به گزارش شهرآرانیوز، ما در میان موجی از تشعشعات زندگی می‌کنیم؛ تأثیر فرکانس‌هایی که تلفن‌های همراه را به شبکه دکل‌های مخابراتی (BTS) وصل می‌کند در یک دهه‌ی گذشته بار‌ها مورد بحث قرار گرفته است.
شمار پژوهش‌هایی که درباره تبعات این امواج برای سلامت انسان انجام شده، به صد‌ها مورد می‌رسد و بحث درباره این موضوع بار‌ها به شورای شهر کشیده شده و وزارت ارتباطات و سازمان رگولاتوری را ناچار به توضیح کرده است. با افزایش تعداد مشترکان اپراتور‌های تلفن همراه و دکل‌هایی که در نقاط دور و نزدیک شهر‌ها و روستا‌ها سر به آسمان کشیده‌اند، اعتراض به نصب دکل در نزدیکی ساختمان‌های مسکونی چندان عجیب نیست.
چندی پیش محمد شمسایی، مدیرکل تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی منطقه شمال شرق رگولاتوری درباره اهمیت دور نگهداشتن گوشی تلفن از سر در ویراستی نوشت: «در صورت کامل نبودن نماد میزان آنتن‌دهی، باید یا طول مکالمه را کاهش داد و یا از روش‌های دور نگهداشتن گوشی از سر و گردن استفاده کرد.» این هشدار چقدر جدی است؟
اینجا پای دو نوع موج الکترومغناطیس به میان می‌آید؛ یکی تشعشعات مربوط به گوشی‌های تلفن همراه و دیگری امواجی که از دکل‌های مخابراتی به ما می‌رسد.
خطر امواج الکترومغناطیس دکل‌های مخابراتی همیشه از سوی وزارت ارتباطات رد شده است. آخرین بار، اوایل اردیبهشت امسال عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات گفت: «میزان تششعات دکل‌های BTS در ایران از استاندار‌های جهانی هم پایین‌تر است و خیال مردم را راحت کنیم که هیچ ضرری برای سلامتی ندارد.»
مطالعات بسیاری این گفته‌ها را تأیید می‌کند. مثل پژوهش «پایش امواج تابش‌شده از ایستگاه‌های تقویت آنتن تلفن همراه در شهر بروجرد استان لرستان» (تابستان ۱۴۰۲، نشریه تحقیقات سلامت در جامعه) که نشان می‌دهد سطح امواج الکترومغناطیس دکل‌های ایرانسل و همراه اول در مناطق مورد مطالعه از استاندارد‌های موجود کمتر بوده است.
البته بیشتر تحقیقاتی که تاکنون انجام شده اثرات کوتاه‌مدت قرارگیری در معرض میدان‌های الکترومغناطیسی و فرکانس‌های رادیویی را اندازه‌گیری کرده‌اند و با این حساب حکم‌دادن درباره اثرات طولانی‌مدت تشعشعات ممکن نیست.
اما اخباری درباره BTSهای غیرمجاز، از نصب غیراستاندارد دکل‌ها در برخی موارد حکایت دارد. در تهران هفت‌هزار‌و ۶۴۸ دکل وجود دارد که از این تعداد ۹۳۴ مورد غیر‌مجازند و باید جمع‌آوری شوند که چنین نشده است.
وجود ۱۳۰ هزارو ۳۸۰ سایت اپراتور‌های همراه اول، ایرانسل و رایتل (طبق گزارش سال ۱۴۰۲ رگولاتوری) باعث شده نگرانی‌ها درباره تبعات احتمالی امواج دکل‌های مخابراتی به‌ویژه در مناطق مسکونی و مراکز حساس جمعیتی جدی‌تر باشد. پژوهشی که تابستان ۹۹ در فصلنامه جغرافیا و آمایش شهری-منطقه‌ای چاپ شده، به این نتیجه می‌رسد:
"به‌دلیل نبود قطعیت در پاسخ‌گویی به خطرزا‌بودن تأثیرات بلندمدت تشعشعات دکل‌های مخابراتی تلفن همراه بر سلامت شهروندان، راه‌حل موجود اجتناب از قرارگیری در معرض تشعشات دکل‌ها است."
این پژوهش می‌گوید از مجموعۀ ۲۹ دکل موجود در منطقه ۱ شهرداری زنجان، پنج +دکل به‌دلیل رعایت نکردن فاصلۀ استاندارد باید جابه‌جا شوند. از سرنوشت این دکل‌ها چیزی نمی‌دانیم.
آیدین عدالت، عضو هیات مدیره سندیکای صنعت مخابرات با تأیید توصیه‌ها درباره تشعشعات موبایل توضیح می‌دهد: «فرکانسی که از طریق دکل مخابراتی در محیط منتشر می‌شود و به ما می‌رسد تاثیر مخربی بر سلامتی ندارد. البته اگر کسی خیلی به این دکل‌ها نزدیک شود، سیگنال آن می‌تواند آسیب‌رسان باشد. اگر سر انسان در نیم‌متری یک آنتن BTS باشد تقریباً مثل این است که سرتان را در ماکروفر کرده باشید؛ تشعشعات آن به‌حدی زیاد است که می‌تواند سلول‌های مغز را بپزد. اما این سیگنال‌ها با توجه به ارتفاع دکل‌ها و دوری افراد از آنها، آنقدر آسیب‌زا نیست.»
اینطور که او می‌گوید مسئله‌ی اصلی امواج برگشتی است.
"هر سیگنالی که بین دکل و موبایل ردوبدل می‌شود، رفت و برگشتی بین گوشی و دکل دارد. آنچه می‌تواند آسیب‌زا باشد در قسمت برگشت سیگنال اتفاق می‌افتد. گوشی‌های موبایل جوری طراحی شده‌اند که به دوعلت در حداکثر سیگنال‌دهی کار نمی‌کنند: سیگنال با وات بالا برای سلامتی آسیب‌زا است و باتری را خالی می‌کند. گوشی‌ها در توان فرکانسی و قدرت تشعشع پایین کار می‌کنند مگر اینکه فاصله‌شان از دکل آنقدر زیاد باشد که مجبور شوند این سیگنال را قوی‌تر کنند. "
طبق این توضیح تعداد بیشتر دکل‌ها و آنتن‌دهی آسان‌تر خطر تشعشع تجمعی را کمتر می‌کند، این درست عکس جریان اعتراض به نصب دکل‌های مخابراتی است.
"هرچه از دکل مخابراتی دورتر شوید گوشی شما مجبور است برای حفظ ارتباط با قدرت بیشتری سیگنال‌دهی کند. با توجه به اینکه در حالت استفاده از گوشی، تلفن همراه نزدیک شقیقه است و کمترین فاصله را از مغز دارد، هرچه قدرت سیگنال بالاتر باشد، آسیب‌زایی آن هم بیشتر می‌شود. استفاده طولانی‌مدت از گوشی در این حالت می‌تواند برای مغز آسیب‌زا باشد. "
نویسندگان پژوهشی علمی درباره «محدودیت‌های قرار گرفتن در معرض تشعشعات تلفن همراه و راه‌حل‌های مهندسی» که سال ۲۰۲۳ در انتشارات MDPI منتشر شده می‌گویند: «ما قویاً معتقدیم که تا حد امکان باید از قرار دادن بافت‌های زنده در معرض امواج رادیویی بی‌سیم اجتناب کرد. چرا که جذب این امواج در بدن کاربران برای سلامتی آنها مضر است.»
در تابستان ۱۴۰۱ مقاله‌ای در مجله علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد منتشر شد که با مرور ۱۱ مطالعه تجربی به چنین نتیجه‌ای رسید:
"امواج الکترومغناطیسی ناشی از تلفن همراه بر مواردی، چون دمای بافت مغزی، تراکم نورون و قطر هسته در سلول‌های عصبی هیپوکامپ موش، سطح بیان ژن در مغز موش، برخی فعالیت‌های مرتبط با مغز از قبیل پاسخ تجمعی، وابستگی و تعلق و میزان صدا در جوجه‌های در معرض تابش، پارامتر‌های قلبی، آریتمی سینوسی، ساختار بافت بیضه و پروستات در موش صحرایی نر و همچنین جنبش، توان بقا و یکپارچگی DNA اسپرم انسان تاثیر می‌گذارد."
بر اساس این بررسی امواج ساطع شده از تلفن‌های همراه این امکان را دارد که بافت انسان را در محلی که تلفن به آن فشار وارد می‌کند گرم کند. این اثرات می‌تواند باعث گرما در گوش، خستگی، سردرد، کاهش تمرکز، سرگیجه، از دست دادن حافظه، سوزن‌سوزن شدن، بی‌حسی و تغییرات رفتاری همچون اضطراب شود.
عضو هیات مدیره سندیکای صنعت مخابرات درباره استفاده از تلفن‌های همراه چنین توصیه‌هایی دارد:
به گفته‌ی عدالت تنها چیزی که در میزان انتشار امواج گوشی تأثیرگذار است، عمر تلفن همراه است: «وقتی از عمر گوشی می‌گذرد، با کاهش قدرت آنتن‌دهی مجبور است برای حفظ ارتباط با شبکه قدرت سیگنال‌دهی را بالا ببرد؛ بنابراین آسیب‌زایی تلفن همراهی که چهار، پنج سال از عمرش می‌گذرد بیشتر از یک گوشی نو است.» با این گفته‌ها باید درباره تأثیر تلفن‌های همراهی که سخت آنتن می‌دهند هم نگران بود. هرچند در مناطقی که آنتن‌دهی سخت است -مثل جاده‌ها و هواپیما- این خطر جدی‌تر است.
او توصیه می‌کند: «اگر جایی هستید که به هیچ‌وجه نمی‌توانید آنتن بگیرید، می‌توانید موبایلتان را روی حالت هواپیما بگذارید تا گوشی دنبال شبکه نگردد و سیگنال مخربی هم تولید نکند.»
به گفته‌ی عضو هیات‌مدیره سندیکای صنعت مخابرات حداکثر سیگنال‌دهی مجاز ۱۰۰ میلی‌وات است؛ ولتاژ پایینی که نباید در موبایل‌ها از این میزان بالاتر برود. «باقی تجهیزات مخابراتی هم همینطور هستند. اکسس پوینت‌های بی‌سیم داخل خانه مثل مودم‌های ADSL و هر چیزی که با کاربر سروکار دارد حداکثر مجاز سیگنال‌دهی‌اش ۱۰۰ میلی‌وات بیشتر نیست. اما تجهیزاتی که خارج از محیط کاربر هستند مثل لینک‌های رادیویی دوربرد، یا دکل‌ها سیگنال‌هایی بیش از این دارند.»
منبع: زومیت