به گزارش شهرآرانیوز، «ادبیات دینی» یا «ادبیات مذهبی»، پیشینه‌ای به قدمت تمدن و فرهنگ بشری دارد. هرچند بنیاد و زیرساخت اینگونه ادبی به مفهومی که امروزه به ذهن متبادر می‌گردد، در گذر زمان و به تدریج قوام یافته است. در ایران نیز سابقه ادبیات دینی به زمان‌های بسیار کهن باز می‌گردد.
در گفت‌وگو با علیرضا مهرداد، کارشناس ادبیات مقاومت درباره وضعیت شعر و ادبیات دینی و ورود جوانان به این عرصه گفت‌وگو کردیم.
علیرضا مهرداد با اشاره به اهمیت ورود جوانان به عرصه شعر دینی اظهار کرد: شعر سرودن در این حوزه سهل‌الوصول‌تر است. جوانانی که در حوزه شعر دینی ورود می‌کنند، زمینه شعر برایشان روشن‌تر بوده و به طور کلی شعر از نثر در دسترس‌تر است. اقبال خوبی است که جوانان و نوجوانان به سرودن و خواندن شعر مذهبی رو بیاورند.
او ادامه داد: در سال‌های اخیر این موضوع باب شده که شاعرانی که شعر مذهبی می‌سرایند، ممکن است از نظر ادبی قوی نباشند.
وی افزود: بعضی شاعران نیز بر این باور بودند که در شأن ما نیست که نوحه بگوییم، اما حالا آن فاصله و شکافی که بین شاعران آئینی و آزاد وجود داشته شکسته شده است. همه جوانان و نوجوانان اهل ادب به این زمینه شعری ورود می‌کنند. دیگر آن زمان نیست که طبقه روشنفکر حوزه ادبیات شهریار را برای ورود به شعر مذهبی و هئیتی سرزنش کنند.
این کارشناس ادبیات مقاومت بیان کرد: در زمینه جوششی ادبیات، از دست کسی کاری بر نمی‌آید. موسسات و انجمن‌هایی هستند که دست به کشف استعداد شاعران و نویسندگان می‌زنند در این حوزه می‌توانیم کار کنیم و راه را باز کنیم و استعداد شاعران و نویسندگان را به خودشان بشناسانیم.
مهرداد با اشاره به وضعیت شعر و نثر در ادبیات دینی خاطرنشان کرد: از کوشش که عبور کنیم به بحث جوشش می‌رسیم. سازمان‌هایی که متصدی آموزش ادبیات هستند ممکن است پای کار نیایند و نتوانند رسالت‌شان را به درستی انجام دهند. نواقص جدی در این حوزه‌ها وجود دارد. در حوزه نثر شرایطی که باید مهیا شود با شعر متفاوت است. شخصی داستان کوتاه را حفظ نمی‌کند و در جایی نمی‌خواند پس هنوز ادبیات منثور ما همه‌گیر نشده است. در هئیت‌ها و مراسمات مذهبی از شاعران دعوت می‌شود که بیاند شعر بخوانند که این از اقبال شعر در ادبیات است.