درکوران مسابقات فوتبال المپیک پرسش این سوال از مسئولان فدراسیون فوتبال ضرورت دارد که بدانیم برنامه این فدراسیون برای صعود به المپیک ۲۰۲۸ آمریکا چیست؟
گروه ورزش|شهرآرانیوز، از آسیا تیم‌های عراق، ازبکستان، ژاپن و استرالیا در المپیک ۲۰۲۴ فرانسه حضور داشتند و بار دیگر فوتبال ایران از رسیدن به این آوردگاه مهم بازماند.
ژاپن نیز به مانند سنوات گذشته یکی از تیم‌های قابل اعتماد در این عرصه بود و توانست از گروه خود صعود کند و به سبب شکست مقابل اسپانیای قدرتمند از گردونه رقابت حذف شد تا بار دیگر اصالت و ریشه‌های محکم فوتبال خود را به رخ دیگر مدعیان آسیایی بکشد و ثابت کند که فوتبال دراین کشور به شکل اصولی و هدفمند درحال برنامه ریزی است و استعدادیابی توقف ناپذیر حرکت می‌کند.
حال سوال این است که چرا فدراسیون فوتبال ایران قادر به برنامه ریزی در سطحی نیست که همه ساله شاهد حضور بازیکنان تیم المپیک ایران در این آوردگاه باشیم؟ هرچند که شاید ازلحاظ ارزش مدالی قهرمانی در المپیک آن هم در رشته فوتبال چندان مهم نباشد، اما نباید از کنار تجریبات گرانبهایی که حضور درچنین تورنمنتی برای بازیکنان رده سنی امید به همراه می‌آورد غافل شویم و قطعا حضور دراین رقابت‌ها موجب افزایش سطح خودباوری بازیکنانی خواهد شد که باید به زودی در رده بزرگسالان به مصاف رقبای آسیایی و جهانی خود بروند.
البته فوتبال ایران اثربخشی خود در رده بزرگسالان را بار‌ها به رخ مدعیان آسیایی و حتی جهانی کشیده و نشان داده همواره تیم ملی قابل احترامی را راهی مسابقات بزرگ می‌کند، اما تردیدی نیست اگر استعدادیابی در سطح پایه به شکلی ایده‌ال انجام شود تا نتایج مطلوب حاصل ازآن در تیم المپیک ایران جلوه کند در نهایت تیم ملی بزرگسالان ایران نیز نتایج مطلوب‌تری در بازی‌های بین المللی خواهد گرفت و چه بسا صعود از گروه‌های مقدماتی جام جهانی دیگر رویا نباشد و همچون همین تیم‌های مدعی سنتی در قاره کهن مانند ژاپن شاهد صعود‌های مکرر فوتبال ایران از مراحل گروهی جام‌های جهانی نیز باشیم.
اهمیت دادن به مسابقات المپیک ودر مسیر درست و صحیح قراردادن بازیکنان پایه نتیجه بزرگی برای فوتبال ژاپن به همراه داشته و این کشور در ۳۰ سال اخیر هیچ المپیکی را از دست نداده و استعدادهایش پی در پی دراین تورنمنت مهم آبدیده شده‌اند. فارغ از اینکه مدال فوتبال در المپیک چه میزان اثرگذاری برای ورزش ژاپن یا دیگر کشور‌هایی که بار‌ها درالمپیک حاضرند، داشته باشد، آنها حضور دراین آوردگاه مهم را محلی برای کسب تجربه تلقی کرده و با انگیزه بسیاری در این مسابقات حاضر می‌شوند.
فدراسیون فوتبال ایران نیز اکنون تا چهار سال دیگر زمان کافی دراختیار دارد تا برنامه ریزی مناسبی برای کشف استعداد‌ها داشته باشد یا دست کم از رها سازی بازیکنانی که در رده‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان کشف شده‌اند خودداری کرده و به آنها مسیر درستی داده تا در تیم امید یا المپیک ایران نیز منشاء تحولات و تاثیرات باشند. آنچه شاید در تمام سال‌های ناکامی از برنامه‌های فدراسیون فوتبال مغفول مانده همین موضوع مهم رها نشدن استعداد‌ها است که بازیکنان با وجود درخشش دررده‌های پایین‌تر وقتی به رده امید می‌رسند با یک خلاء جدی مواجه می‌شوند و قادر نیستند تیم‌های المپیک را به به بالاترین سطح از رقابت این رده ببرند که باید با سلسله اقدامات کارشناسی دلایل این ضعف را شناسایی و درراستای از بین بردن آن اقدام کرد.