به گزارش شهرآرانیوز، سالن شهیدبهشتی شهر محل حضور موسپیدانی بود که هرکدام روزگاری در فوتبال مشهد سری میان سرها داشتند. از همان دم در سالن برای ورود موسپیدی به موسپید دیگر تعارف می‌کرد و رفاقت‌ها، دیده‌بوسی‌ها و درآغوش‌کشیدن‌ها پس از سال‌ها موج می‌زد. اینجا آوردگاه چهلمین روز درگذشت یکی از پیشکسوتان خوش‌نام فوتبال شهر بود؛ جایی که پیشکسوتان فوتبال برای گرامیداشت نام و یاد دکتر رضا عطارزاده گرد هم آمده بودند تا با انجام یک دیدار دوستانه و نمادین میان پیشکسوتان پیام مشهد و هدف‌گلکار یاد و خاطره‌اش را زنده نگه دارند. این دیدار فوتسالی با سوت حسین واقعی و اکبر سلمانی آغاز شد و نمایش درون زمین بیش از رقابت، رفاقت بود.
قاسم زردکانلو، یکی از اضلاع مثلث مربیان مشهور خراسانی در دهه60، در جایگاه ویژه نشسته بود. او که این روزها به‌عنوان بزرگ‌تر پیش‌قراول لشکر پیشکسوتان فوتبال این شهر است، درباره چهلمین روز درگذشت دکتر عطارزاده گفت: دکتر عطارزاده انسان ارزشمندی از منظر علمی و دانشگاهی بود. زمانی که در دانشگاه بودم، خودم توصیه کردم که به دانشگاه بیاید و آمد و با فوق‌لیسانس استخدام شد و دکترا گرفت و با درجه استادتمامی مشغول کار بود که اجل مهلتش نداد. این اتفاق ضایعه بزرگی برای ورزش خراسان و به‌ویژه دانشگاه مشهد بود. بخش علمی ورزش با درگذشت دکتر عطارزاده لطمه بزرگی خورد. زردکانلو با اشاره به ویژگی‌های اخلاقی عطارزاده تصریح کرد: دکتر عطارزاده آدم خاصی بود. بچه بامعرفت و بامرامی بود و اگر کسی از او چیزی می‌خواست، تا جایی که توان داشت، پیگیری می‌کرد، ولی در تدریس آدم سخت‌گیری بود و نمره مفت به کسی نمی‌داد. در دانشگاه خیلی فعالیت کرد و مدتی هم مسئولیت تربیت‌بدنی دانشگاه را به عهده داشت. تدریس و کار در دانشگاه برای او اولویت داشت. خدمات زیادی به ورزش و دانشگاه انجام داد و به نظرم یکی از افتخارات تیم پیام داشتن فرزندی چون او بود.
سرمربی تیم‌ملی فوتسال افغانستان هم از میهمانان ویژه چهلمین روز درگذشت دکتر عطارزاده بود. مجید مرتضایی که از شاگردان تحصیلی عطارزاده به حساب می‌آید، درباره این ضایعه گفت: ازدست‌دادن این استاد بزرگ دردناک است. متأسفانه وقتی ایشان فوت کردند، من در ایران نبودم که بتوانم در مراسمشان شرکت کنم. از فقدان این استاد بزرگ بسیار متأثر شدم. مجید مرتضایی افزود: بسیاری از چیز‌هایی که در فوتبال و فوتسال یاد گرفتم، مدیون این استاد بزرگ هستم. دکتر عطارزاده را از سال1372 که وارد دانشگاه فردوسی مشهد شدم، می‌شناسم. یکی از کسانی بودند که به من کمک کردند. با پدرم دوست بودند و با من تمرین می‌کردند. در بخش عملی تربیت‌بدنی خیلی به من کمک کردند. در سال‌های مختلف، خاطرات بسیاری با ایشان داشتم و به همین دلیل بر خودم لازم دانستم تا در این مراسم شرکت کنم؛ هرچند که می‌دانم هیچ‌کدام از این کارها قدری از محبت و دانش ایشان و لطفشان در حق ما را جبران نمی‌کند.
سعید جوشش، دروازه‌بان پیشکسوت ابومسلمی، هم درباره دکتر عطارزاده اظهار کرد: دکتر عطارزاده یکی از بهترین و بااخلاق‌ترین ورزشکاران استانمان بود. ایشان ضمن اینکه از نظر اخلاقی انسان خوبی بود، از منظر اجتماعی هم جایگاه ویژه‌ای داشت. واقعا دوست‌داشتنی بود. درست است که من یکی‌دو سالی از نظر سنی از ایشان بزرگ‌تر هستم، اما از ایشان درس‌های بسیاری یاد گرفتم. پشتکار در کار و زندگی از ویژگی‌های مهم اخلاقی ایشان بود و هیچ‌وقت نتیجه برایش مهم نبود. او در بعد فنی دروازه‌بان توانمندی بود. او گلری بود که همه مسائل را به‌خوبی رعایت می‌کرد. استیل و بازی‌خوانی خیلی خوبی داشت. رفلکس‌ها و خروج‌های عالی داشت. او هم رفیق و هم رقیب خیلی خوبی برای من بود. بودن او به من کمک می‌کرد تا بیشتر تلاش کنم و بهتر شوم.