به گزارش شهرآرانیوز، شکست پشت شکست و قعرنشینی برای باشگاه‌هایی که روزگاری پای ثابت مراحل نهایی فوتبال باشگاهی آسیا بودند. داستان ما در آسیا همین خواهد بود و بهتر از این هم نخواهد شد.
پرسپولیس شکست خورد، استقلال چاره‌ای جز شکست نداشت و سپاهان روی نوار ناکامی آسیا جا خوش کرده است. اوضاع تراکتور هم البته چنگی به دل نخواهد زد.
تفاوت‌ها در فوتبال آسیا را حالا نه غیرت و تعصب و دوندگی و بی برنامه گی که حضور ستاره‌ها و توسعه امکانات رقم می‌زند. اینکه تیم‌های ایرانی در خارج از کشور به میدان می‌روند با توجه اوضاع خراب زیر ساخت‌های ما، توفیقی اجباری است. اینکه پرسپولیس در زمین‌های هموار دوبی و دوحه می‌تازد و اینکه استقلال کیفیت تاکتیکی بهتری را نسبت به لیگ برتر ایران نشان می‌دهد گویای این است که ناکامی‌های ما ریشه در خودزنی‌های ما دارد. با این حال با وجود پیشرفت کیفیت تاکتیکی تیم‌ها در زمین صاف کشور ثالث ما از نداشتن ستاره‌های خارجی با کیفیت ضربه می‌خوریم. البته که بعید است با این اوضاع اقتصادی تا سال‌ها ما بتوانیم در شکار ستاره‌های با کیفیت به گرد پای اعراب برسیم.
این یعنی یکته تازی در فوتبال آسیا را با این شرایط باید فراموش کنیم و به تیم‌های مان که دلخوش به درخشش امثال ژوائو و ماشاریپوف و بلانکو و ... هستند ایرادی نگیریم. ما بازیکنانی را به عنوان ستاره به تیم‌های خود می‌آوریم که در مقابل ستاره‌های تیم‌های عربی و حتی شرقی ستاره‌های درجه‌چندم و از کارافتاده محسوب می‌شود.
کجا بازیکنان ازبک و قرقیز و بازیکنان از رده خارج شده آمریکای جنوبی می‌توانند مقابل ستاره‌های به‌روز تیم‌های قطری و عربستان و اماراتی عرض اندام کنند؟
فوتبال باشگاهی ما اگر قرار باشد در لیگ‌های آسیایی خودی نشان دهند براساس اقبال خوب خودشان و بدبیاری حریفان است که می‌توانند به توفیقی دست پیدا کنند و گرنه آینده‌ای بهتر از قعرنشینی و و حذف در انتظارمان نیست.