به گزارش شهرآرانیوز، وینگر کفش صورتی آبی‌ها زودتر از آنچه تصور می‌شد، در محاق قرار گرفت. او که با شماره ۱۰ بزرگان استقلال و در قامت یاغی با سروصدای زیاد وارد اردوگاه آبی‌مسلکان شد، بعد از چند پنالتی که گل کرد به سرعت نور، مسیر سقوط را در پیش گرفت. در واقع رامین رضاییان نشان داد آن بازیکنی نیست که استقلالی‌ها بتوانند حداقل چند سالی با حضور او به دشمن ابدی خط‌وخشی وارد کنند و با او به سوی کامیابی و نور رهسپار شوند.
رامین از دربی عملاً تبدیل به بازیکنی پرخطا و مخاطره شد. بعد از آن بی‌احتیاطی بچه‌گانه که منجر به پنالتی و شکست استقلال مقابل پرسپولیس شد، او زیر فشار‌ها و نگاه‌ها له شد. در آسیا دردی از درد‌های استقلال دوا نکرد و در لیگ برتر هم نه‌تنها نتوانست گرهی باز کند که با شورش علیه نکونام در رختکن، زمینه ناآرامی روانی تیم را فراهم کرد. رضاییان البته در فوتبال ایران هیچ‌گاه ستاره‌ای ششدانگ و دوست‌داشتنی نبود و در مقاطع مختلف در تیم‌های مختلف با ایجاد حاشیه حتی عملکرد فنی خوب خود را هم زیر سؤال برد.
در پرسپولیس، توسط برانکو و یحیی رانده شد و در سپاهان، چنگی به دل مورایس نزد و با دلخوری راهی استقلال شد. در این تیم هم بیشتر از اینکه ستاره مستطیل سبز باشد، ستاره صفحات مجازی هواداران شد و با فیگور‌ها و دلبری‌های اینستاگرامی تلاش کرد لایق پیراهن شماره ۱۰ باشد. او البته در همین بازی با خیبر در دو گل مقصر صددرصد بود و اگرچه یکی از گل‌ها را جبران کرد، اما در تیم پیتسو موسیمانه به پاشنه آشیل صورتی تبدیل شد. روی گل اول او در دفع توپ با سر ناموفق بود و جلوی دید حسین حسینی را گرفت. او را روی گل دوم تعقیب کنید تا متوجه شوید چطور از محوطه‌ای که جزو حیطه کاری اوست دور می‌شود و در ضلع غربی هیجده قدم قایم می‌شود.
رامین رضاییان جای حردانی به استقلال آمد که در تیم ملی بهترین عملکرد را دارد و از نیروی جوانی بهره می‌برد. رامین را نه ابعاد فنی این بازیکن که هوس‌رانی مدیران استقلال برای دلبری از هواداران یاغی کرد وگرنه بازیکنی با سن‌وسال و کیفیت فنی او جایی در ترکیب تیمی که برای قهرمانی می‌خواهد بجنگد، ندارد.