شنیدم که عامل افشای سلطان رشوه (طبری) خبرنگار شجاع یکی از خبرگزاری‌ها بوده است. این خانم خبرنگار با وجود انجام تهدیدها و حمایت‌نکردن دبیر سرویس خبر از اقدام او، دلیرانه و با احساس مسئولیت به انجام رسالت شغلیاش تا رسیدن به نتیجه ادامه داده است.
در این وادی مروری بر آنچه در تاریخ رسانه‌های جهان مستند و موجود است، نشان می‌دهد در دهه 60 میلادی نوعی از روزنامه‌ها در جامعه مدنی آمریکا سر برآورد که کارشان فقط تاباندن نور به پستوهای منابع قدرت در تاریکخانه‌هایی بود که آن را از نگاه افکار عمومی و حتی ناظران سیستم قضائی آن کشور دور نگه می‌داشتند. این نوع مطبوعات «افشاگران افتضاحات» نام گرفتند که افشای افتضاح «واترگیت» یکی از شاهکارهایشان بود. در اتفاق مشابه در سرزمین خودمان وقتی افتضاح «خاوری‌گیت» در سال ۹۰ خورشیدی پیش آمد، وجیزه‌ای با عنوان «90 در 90» نوشته و به همه روزنامه‌ها فرستادم که به‌‌دلیل فضای آن روز هیچ‌یک از مطبوعات وقت به‌جز ماهنامه گزارش، آن را کار نکردند.
چیکده آن مطلب که با عنوان «90 اقتصادی در سال ۹۰» در شماره دی‌ماه آن مجله کار شد، این بود که برای واکسینه‌‌شدن جامعه و به‌ویژه سیستم دولتی در برابر هرگونه فساد به‌ویژه فسادهای سازمان‌یافته، خوب است تا هر هفته برنامه‌ای مشابه ۹۰ فوتبالی عادل فردوسی‌پور راه‌اندازی شود تا همه جریان‌های اقتصادی به‌صورت کارشناسی و ریزبینانه در محک بررسی و آزمایش قرار گیرند.
اگر این پیشنهاد و نظرات سایر دلسوزان کشور مورد امعان‌نظر قرار می‌گرفت، آیا باز هم امروز شاهد بروز و ظهور سلاطین رشوه و امثال آن بودیم!؟ آیا اگر به‌جای برخورد با خبرنگاران، مفسدان محاکمه و مجازات می‌شدند، باز هم امروز شاهد این وضع دردناک و شرمسار‌کننده بودیم؟
آیا بهتر نبود که علاوه بر راه‌اندازی «90 اقتصادی» به خبرنگاران فعال در این عرصه امان‌نامه داده می‌شد و حتی به‌عنوان چشمان ناظر و بینای رسانه‌ای تشویق می‌شدند؟ اما همان‌طور که می‌دانید، نه‌تنها به پیشنهاد آن روز نگارنده وقعی نهاده نشد که همان «90 ورزشی» نیز سال گذشته تعطیل شد!؟ تعطیلی‌ای که عوارض آن را این روزها به‌صورت مفاسد ارزی و ریالی رخ‌داده در حوزه ورزش و حتی برخی مفاسد دیگر در باشگاه‌های ورزشی می‌بینیم.
صرف‌نظر از حواشی این دادگاه‌ها بنده معتقدم حجت‌الاسلام ابراهیم رئیسی، تنها رئیسی است که در مراتب قوه قضائیه به‌صورت پلکانی بالا آمده و کارش را بهتر از هر گزینه دیگری که در ساختار کنونی فعالیت می‌کند، خوب بلد است.
اگر در گذشته این پیشنهادها مطمح‌نظر واقع می‌شد، بیشتر مفاسد رخ‌داده یا در حال وقوع اما نامکشوف، در نطفه خفه شده بود و نیازی به پرداخت این‌‌همه هزینه‌های هنگفت مادی و معنوی برای نظام نبود! البته هنوز هم دیر نیست! زیرا جلوی ضرر از هرجا گرفته شود، فایده است! و البته خالی از لطف و حکمت هم نخواهد بود که مشروح دادگاه‌های مفسدان اقتصادی امروز نیز (مانند دادگاه کرباسچی در دهه 70)، از تلویزیون جمهوری اسلامی پخش شود؛ تردید نداشته باشید که اثراتش در انداختن رعب و وحشت در تاریکخانه مفسدان یا وسوسه‌شوندگان برای فساد در هر گوشه کشور بسیار بیشتر خواهد بود!
روزنامه شرق