به گزارش شهرآرانیوز، پتکی در سال۱۳۵۳ در شهرستان رشت به دنیا آمد. شروع فعالیت هنری او به دوران تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان بازمی‌گردد. او در سال۱۳۷۶ در رشته تحصیلی کامپیوتر وارد دانشکده فنی رجایی لاهیجان شده و از همان سال نیز در آمفی تئاتر همین دانشکده فعالیت تئاتری خود را با تمرکز بر نمایش‌های آیینی و سنتی در پیش گرفت.
هم‌زمان با افتتاح شبکه تلویزیونی باران از سال۱۳۷۷ در سریال‌ها، نمایش‌ها و فیلم‌های تلویزیونی این شبکه به‌طور مستمر فعال بوده و تاکنون به عنوان بازیگر در ده‌ها اثر تولید شده در این شبکه و سایر شبکه‌های تلویزیونی فعالیت داشته است. از آثار او می‌توان به سریال‌ها و فیلم‌های بسیاری، چون «محکومین»، «زخم کاری»، «مرداب»، «رهایم کن»، «آکتور»، «میدان سرخ»، «سیاوش»، «هیولا»، «نهنگ آبی»، «قهوه تلخ»، «سرهنگ ثریا»، «لیلی عاج»، «ضد»، «لباس شخصی»، «۲۳نفر» و «قول» اشاره کرد.
مجید پتکی در ابتدای نشست انتقال تجربه بازیگری از نخستین تجربیات هنری خود و ورود به عرصه هنر پرداخت و گفت: کار هنری را زمانی که کلاس پنچم ابتدایی بودم، با نمایش یکی از متون کتاب درسی آن‌زمان آغاز کردم. این‌کار را با توجه به علاقه‌ای که به حوزه نمایش داشتم، در دوره راهنمایی و دبیرستان نیز ادامه دادم و با حداقل امکانات موجود، در مدرسه تئاتر اجرا کردم.
وی افزود: پس از پایان دوره دبیرستان به حسب اتفاق، ویدئویی از اجرای نمایش سیاه‌بازی مرحوم سعدی افشار به دستم رسید و بسیار علاقه‌مند شدم این‌کار را ادامه دهم. با همراهی مسئول وقت حوزه هنری گیلان، به همراه چند نفر از دوستان علاقه‌مند به هنر به تهران رفتیم و در یکی از اجرا‌های مرحوم سعدی افشار حاضر شدیم. کار را از نزدیک دیدیم و پس از آن، اجرای نمایش سیاه‌بازی را البته به صورت مدرن‌تر و با موضوعات انتقادی اجتماعی‌فرهنگی ادامه دادیم.
پتکی در بخش دیگری از صحبت‌هایش، با اشاره به تجربیات متفاوت بازیگری خود خاطرنشان کرد: معتقدم بازیگر هر نقش، باید فکر کند نقش او در فیلم مانند بازیگر نقش اول مهم است. چون اگر مهم نبود، نویسنده آن نقش را نمی‌نوشت و کسی او را برای آن نقش انتخاب نمی‌کرد.
وی با بیان اینکه بازی در فیلم کوتاه برای او تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش است، گفت: باافتخار فیلم کوتاه کار می‌کنم. همراهی با بچه‌های فیلم کوتاه که غالبا اطلاعات آنها به‌روز است، باعث می‌شود از تجربه نسل جوان سینمای کشور استفاده کنم.
این بازیگر سینما و تئاتر در بخش دیگری از سخنان خود گفت: معتقدم بازیگری، بازنگری است. به این معنی که متنی را که نویسنده می‌نویسد، در زندگی روزمره با آن برخورد کرده‌ایم و تجربه‌ای نسبت به آن داریم یا اینکه حداقل داستان و ماجرایی درباره آن شنیده‌ایم. معتقدم در صورتی که خود بازیگر تجربه را نداشته و می‌خواهد آن را بازی کند، باید در معرض سخنان افرادی که این تجربه را داشته‌اند قرار بگیرد تا بتواند این تجربه را بازی کند و حس آن را نیز به مخاطب منتقل کند.
وی افزود: بر این اساس، همه بازیگر هستند. اما فقط افراد محدودی در یک فضای مصنوعی، در موقعیت بازیگری قرار می‌گیرند.
پتکی خاطرنشان کرد: از زمانی که یک نقش به من پیشنهاد می‌شود، خواه درباره آن به قرارداد برسم یا نرسم، ذهنم مشغول می‌شود. اگر به قرارداد رسید، آن مرور ذهنی درباره نقش ادامه پیدا می‌کند تا بتوانم این نقش را به بهترین صورت اجرا کنم.
وی در ادامه گفت: حفظ‌کردن متن توسط بازیگر چندان اهمیتی ندارد. باید با متن زندگی کند و با شخصیت آشنا شود. باید در محیطی که قرار است داستان فیلم در آن اتفاق بیفتد و با همان میزانسنی که قرار است در آن قرار بگیرد، متن را هم تمرین کند. بازیگر باید هوش خود را تقویت کند. اگر نویسنده شخصیت را به‌درستی برای کارگردان توضیح داده باشد و به یک نقطه ذهنی مشترک رسیده باشند و همین اتفاق برای بازیگر هم رقم بخورد و نقطه ذهنی مشترک بین کارگردان و بازیگر ایجاد شود، ارائه آن متنی که قرار است بازیگر آن را اجرا کند، چندان دشوار نخواهد بود.
وی افزود: علاوه بر توضیحاتی که منشی صحنه ارائه می‌کند، بازیگر باید منشی صحنه ذهنی خود را نیز فعال کند. هر چند اصل حس توسط منشی صحنه منتقل می‌شود، اما میزان حس به منشی ذهنی خود بازیگر بستگی دارد. این اتفاق هم بعد از توجیه کارگردان نسبت به بازیگر و پذیرش شخصیت توسط بازیگر اتفاق می‌افتد.
این بازیگر سینما و تئاتر ادامه داد: وقتی که کارگردان متنی را بازنویسی کرده و در اختیار بازیگر قرار داده، بازیگر اگر درباره شخصیت خود به نتیجه درست رسیده باشد و شخصیت‌پردازی به‌درستی صورت گرفته باشد، نباید در بیان دیالوگ مشکلی داشته باشد و به بداهه‌گویی روی بیاورد.
وی افزود: بازیگر باید به کارگردان اعتماد کند. وقتی کارگردان بعد از چند بار بازنویسی به یک متن می‌رسد، بازیگر نباید سلیقه خود را در آن دخیل کند و باید به متن مقید باشد.
پتکی در ادامه خاطرنشان کرد: به نظر من تفاوتی بین نقش‌ها وجود ندارد و از هر نقش انتظاری می‌رود. نقش‌ها در کنار هم هستند که یک اثر را می‌سازند. اگر کار بازیگر نقش اول زیاد دیده می‌شود، به دلیل کار عوامل و بازی تمام بازیگرانی است که نقش خود را به‌درستی ایفا کرده‌اند.
وی افزود: حتی ممکن است بازیگر در شرایط سختی هم کار کند. اما باید بداند این سختی برای تعداد افرادی است که به عنوان یک تیم زحمت می‌کشند که بازیگر کار خود را انجام دهد. باید قدر کار این افراد را دانست. با وجود اینکه سخت‌ترین مسئولیت برعهده بازیگر است، قدر دانستن کار همه افراد تیم هم وظیفه اوست. حتی ممکن است در کار دلخوری پیش بیاید. اما نباید ادامه پیدا کند و باید سعی کند در برطرف کردن آن پیشگام باشد. بازیگر مغرور می‌تواند به کل کار لطمه بزند. غرور در کار جمعی، معنا ندارد.
این بازیگر سینما و تلویزیون با اشاره به اینکه تجربه و تکنیک خیلی می‌تواند به بازیگر کمک کند تا نقش خود را به‌درستی انجام دهد، گفت: باید از یک‌سو بازیگر را به‌درستی بشناسد و از سوی دیگر، قدرت توضیح‌دادن برای بازیگر داشته باشد و ضمن توضیح مناسب، هم انتقاد کند و هم پیشنهاد مناسب داشته باشد. بازیگر هم باید قدرت تغییردادن داشته باشد و سرشار از تکنیک باشد.