به گزارش شهرآرانیوز، این روز‌ها، روز‌های سردار ایرانی در امارات است. او حالا تمام اعراب را مسخ خود کرده و در هر بازی، دل خلیج‌فارس‌نشین‌ها را با شعبده‌هایش می‌برد.
در روزگارانی که همه برای خط آتش تیم ملی در جام جهانی شک‌وشبهه به دل راه می‌دهند، سردار به اندازه طارمی با گل‌هایش دلبری می‌کند. لژیونر ایرانی علاوه بر فصل ۲۰۲۰-۲۰۱۹ که در زنیت توانست ۳۸ بازی انجام دهد و ۲۱ گل بزند، فصل بعد از آن نیز در همین تیم روسی در ۲۹ بازی موفق به زدن ۱۹ گل شد و حالا در شرایطی آمار ۱۷ گل در ۲۰ بازی از فصل جاری سومین رتبه عملکرد او را تشکیل می‌دهد که با توجه به بازی‌های باقی‌مانده، شانس خوبی برای رقم‌زدن بهترین فصل فوتبال این بازیکن به حساب می‌آید.
وقتی سردار نفس‌کشیدن را برای ستاره‌های متبختر العین ممنوع کرد و زمین و آسمان را به عجز و لابه انداخت، بار دیگر این پرسش زنده شد که «چرا پسر ترکمن با این استعداد، مجال پیشتازی در هیاهوی قاره سبز را از خود سلب کرد و به دوره‌کردن شب، روز و هنوز در سکوتِ امارات بسنده نمود؟» پسر شرقی چنان درخشیده که رقیبان گریزی جز دوزانونشستن و سجده‌کردن در برابرش پیدا نکرده‌اند.
او حالا دارد رکورد حیرت‌آور خود در زنیت را می‌شکند و آن‌سوتر از برج‌العرب، محشر به پا کرده است؛ این دستاوردی سترگ برای مردی است که یک‌تنه شباب‌الاهلی را به صدر رسانده و پنهانکی به تماشای بازیگوشی سینه‌چاک‌های باشگاه غنی نشسته است. اما آیا بهتر نبود کُلنلی با این اندازه پتانسیل به جای ادنوک لیگ، در پریمیر، کالچو، بوندس‌لیگا یا لالیگا به سیم آخر می‌زد و چنان سر به ابر‌ها می‌سایید که دل دیوار‌های بلند هُرّی می‌ریخت.
او هنوز هم می‌توانست مانند زوج خود در خط حمله در اروپا و در سطوح بالاتر از لیگ امارات شعبده کند. اما او خوش‌نشینی با اعراب را به تازیانه‌های تمرین‌های اروپایی ترجیح داد تا روزگار را با گل‌زنی برای اماراتی‌ها خوش کند.