به گزارش شهرآرانیوز؛ آبی‌های لندنی تا اواخر نیم‌فصل نخست رقابت‌های لیگ جزیره روندی امیدوارکننده داشتند و حتی توانستند تا رتبه دوم جدول هم پیش بروند، اما در همان روز‌ها هم مارسکا چندبار اعلام کرد که تیمش این فصل نمی‌تواند مدعی قهرمانی باشد. در ادامه شکست‌های تلخ مقابل فولام و ایپسویچ و همچنین تساوی‌های ناامیدکننده چلسی برابر کریستال پالاس و بورنموث مهر تاییدی بر صحبت‌های سرمربی چلسی بود و شکست هفته گذشته آنها برابر منچسترسیتی ناآماده این فصل کاملا مشخص کرد که آبی‌های لندنی هنوز با شخصیت قهرمانی فاصله زیادی دارند.
این تیم با وجود هزینه‌های سرسام‌آوری که در چند فصل گذشته برای خرید بازیکن کرده است، هنوز هم کمبود‌های زیادی در ترکیبش دارد، موضوعی که سیاست اشتباه آنها در خرید بازیکن را باید عامل اصلی آن دانست.
روند بازسازی ترکیب چلسی در ۲ فصل گذشته با خرید‌های موفقی هم همراه بوده است و نمونه واضح آن را می‌توان در جذب کول پالمر و درخشش این ستاره جوان دید، اما کفه ترازوی خرید‌های شکست‌خورده آنها بسیار سنگین‌تر است.
به عنوان مثال از ۸ خرید آنها در تابستان گذشته ۳ نفر در نقل و انتقالات زمستانی خواهان خروج از این باشگاه بودند. در این بین رناتو ویگا به صورت قرضی به یوونتوس پیوست، در حالی که ژائو فلیکس، خرید ۶۰ میلیون دلاری عجیب آنها در کنار کایرنان دیوزبری هال که با ۴۰ میلیون دلار به این تیم پیوست، هنوز امیدوارند که بتوانند به باشگاهی دیگر بروند.
به نظر می‌رسد که در چلسی هیچ برنامه مشخصی برای دیدن نیاز‌های تیم و جذب بازیکنان با توجه به این مسئله وجود ندارد و همین موضوع آنها را به دردسر انداخته است. به عنوان مثال آنها ابتدای فصل ترروه چالوبا را تقریبا به اجبار از تیم کنار گذاشته و به صورت قرضی به کریستال پالاس فرستادند، اما چندماه بعد و در نیم‌فصل، به شدت دنبال بازگشت او بوده و این بازیکن را به لندن برگرداندند. مورد کانر گالاگر هم یکی دیگر از اشتباهات آنها بود، بازیکنی که به سادگی به اتلتیکومادرید فرستاده شد و حالا جای خالی‌اش در میانه میدان چلسی به وضوح دیده می‌شود.
حتی یک هوادار معمولی چلسی هم ۲ مشکل اساسی این تیم در سال‌های گذشته، یعنی نداشتن دروازه‌بان و گلزن بزرگ را می‌داند.
آبی‌های لندنی از زمان جدایی تیبو کورتوا در سال ۲۰۱۸ هنوز دروازه‌بان بزرگی در کلاس جهانی نداشته‌اند و دروازه‌بان فعلی‌شان، یعنی سانچز که با بیش از ۹۰ میلیون دلار خریده شد را می‌توان بدترین گلر آنها در چند فصل گذشته دانست. این موضوع زمانی فاجعه‌بارتر می‌شود که نمایش‌های درخشان کپا آریزابالاگا، گلری که چلسی به صورت قرضی به بورنموث فرستاد را در این فصل می‌بینیم.
در خط حمله مشکل چلسی حتی بزرگتر هم به نظر می‌رسد و آنها سال‌هاست که گلزن بزرگی در کلاس جهانی را در نوک خط آتش خود نمی‌بینند. نه زمانی که دیگو کاستا در خط حمله آنها بود مدافعان لیگ برتر را به وحشت می‌انداخت و نه در فصل‌های پس از آن خرید‌های گران‌قیمتی مانند آلوارو موراتا یا تیمو ورنر توانستند نشانی از مهاجمی ششدانگ در ترکیب چلسی داشته باشند.
این فصل اگرچه نیکلاس جکسون با توجه به قیمت نه‌چندان بالایش بد کار نکرده است، اما چلسی به وضوح از نداشتن مهاجمی بزرگ ضربه می‌خورد.
مدیران چلسی در ۲ فصل گذشته حدود ۱.۲۷ میلیارد دلار برای خرید بازیکن هزینه کرده‌اند، اما ۲ مشکل اساسی این تیم هنوز هم پابرچاست، موضوعی که افتضاح مدیریتی در این باشگاه لندنی را به خوبی نشان می‌دهد.
بسیاری از بازیکنانی که توسط مدیران خریده شده‌اند با خواسته‌های مارسکا در تضاد بوده و یا به اندازه کافی خوب نیستند یا برای سیستم او مناسب نیستند. در نتیجه با وجود هزینه‌های سرسام‌آور، آبی‌های لندنی کیلومتر‌ها با تبدیل شدن به مدعی قهرمانی فاصله دارند.
چلسی حالا با مارسکا دقیقا در همان جایگاهی در لیگ برتر انگلیس قرار گرفته که فصل گذشته با هدایت مائوریتسیو پوچتینو قرار داشت و به نظر می‌رسد که این تیم برای رسیدن به اهداف بلندمدت خود همچنان باید هزینه‌های هنگفت بیشتری را صرف کند.