روز تاریخی تشییع سیدحسن نصرالله

روز گذشته لبنان صحنه‌ای از شکوه و همدلی ملی را تجربه کرد؛ تشییع پیکر شهیدان سید‌حسن نصرالله و سید‌هاشم صفی‌الدین، دو نماد برجسته مقاومت، به رفراندومی برای تعیین جایگاه این جنبش در قلب و ذهن مردم تبدیل شد. این مراسم، فراتر از یک آیین سوگواری، تبلوری از وحدت، اراده و تجدیدپیمان با آرمان‌های آزادی‌خواهانه بود.

تشییع میلیونی پیکر این دو شهید، پیامی رسا به جهان مخابره کرد؛ مقاومت، نه یک جریان سیاسی محدود، بلکه یک انتخاب آگاهانه و مبتنی بر وجدان جمعی است. مردم لبنان، با حضور پرشور خود، نشان دادند که تبلیغات مسموم و تلاش‌های مذبوحانه برای تخریب چهره مقاومت، راه به جایی نمی‌برده و این جنبش، همچنان از پشتوانه مردمی گسترده‌ای برخوردار است. این مراسم، یک «نه» قاطع به سیاست‌های استعماری آمریکا و رژیم صهیونیستی بود. 

مردمی که سال‌ها طعم تلخ تجاوز و اشغال را چشیده‌اند، با صدای بلند اعلام کردند که راه‌حل مشکلات، نه در سازش و تسلیم، بلکه در مقاومت و ایستادگی است. در‌عین‌حال، تشییع نصرالله و صفی‌الدین، «آری» به ارزش‌های والایی بود که این شهیدان جان خود را در راه آن فدا کردند: عدالت، آزادی، عزت‌نفس و دفاع از مظلومان. وحدت، کلیدواژه‌ای بود که در تمام زوایای این مراسم باشکوه به چشم می‌خورد.

مردم لبنان، باوجود تنوع مذهبی و سیاسی، گرد محور نام و راه نصرالله جمع شدند و یک‌صدا فریاد زدند که این مسیر با قوت و صلابت ادامه خواهد یافت. این وحدت، نه یک اتفاق گذرا، بلکه یک استراتژی آگاهانه برای مقابله با چالش‌های پیش‌رو و حفظ منافع ملی است.

برای جمهوری اسلامی ایران، تشییع نصرالله و صفی‌الدین، یک افتخار و یک مسئولیت است. افتخار از‌این‌بابت که اندیشه‌های انقلاب اسلامی، در قالب جنبش مقاومت، در قلب ملت‌های منطقه ریشه دوانده و الهام‌بخش مبارزه با ظلم و استکبار شده است. مسئولیت از‌این‌جهت که باید با تمام توان، از این جنبش حمایت کنیم و در مسیر تحقق آرمان‌های آن گام برداریم. نگاهی به آینده، نویدبخش شکل‌گیری اتحاد‌های مستحکم‌تر و کارآمدتر در میان نیرو‌های مقاومت است. این اتحادها، نه بر اساس منافع حزبی و گروهی، بلکه بر پایه منافع ملی و ارزش‌های مشترک شکل خواهند گرفت. ملت‌ها نقش اصلی را در این میان ایفا خواهند کرد. آنها هستند که با آگاهی و اراده خود، مسیر آینده را ترسیم خواهند کرد.

تشییع نصرالله و صفی‌الدین، تنها یک مراسم سوگواری نبود، بلکه یک رستاخیز بود؛ رستاخیزی از امید، اراده و عزم راسخ برای ساختن آینده‌ای بهتر. آینده‌ای که در آن، ظلم و استکبار جایی نداشته‌باشد و عدالت و آزادی، بر تمام جهان سایه افکند.