فیلم‌های کوتاه، ایجاد فرم مبتنی بر تکنیک

به گزارش شهرآرانیوز؛ در این پاتوق فیلم، چهار فیلم کوتاه «شیوع» به کارگردانی میثم مرادی، «زخم» به کارگردانی سحر نورمنور، «گرازها» به کارگردانی غلامرضا جعفری و «قضاوت» به کارگردانی آریا گازر به نمایش درآمد و پس از آن، با حضور «احسان روحی» نویسنده و کارگردان بحث و تبادل نظر شد.

روحی در ابتدای این نشست گفت فیلم‌های «زخم» و «گرازها» موقعیت برای ما فرم ایجاد می‌کنند، در حالی که فیلم‌های «شیوع» و «قضاوت» مبتنی بر تکنیک هستند. وی در ادامه سخنان خود را درباره فیلم «شیوع» ادامه داد و افزود: کارگردان در فیلم «شیوع» تلاش می‌کند قصه فیلم را در خارج از جهان خود تعریف کند و جهان خودساخته‌ای که به وجود می‌آورد نیز به همین دلیل است. فیلم در تدوین و روایت، تلاش می‌کند ذهن مخاطب را به میزان ذهن قهرمان داستان دچار تشویش کند و او را به یک جهان بیرونی و پر از نمادگذاری و نشانه گذاری هدایت کند و حاکی از تبدیل شدن انسان به یک ابزار در نظام سرمایه داری باشد.

روحی افزود: ممکن است برای مخاطب به نوعی بدفهمی نیز منجر شود. اینکه فیلمی ساخته شود که کسی آن را نفهمد و اگر چنین فیلمی که پر از نشانه‌ها باشد ساخته شود، فیلم خوبی ساخته شده است. در حالی که در بسیاری از جشنواره‌های بزرگ سینمایی فیلم کوتاه، جوایز اصلی به فیلم‌هایی تعلق می‌گیرد که ارتباط با مخاطب را به ساده‌ترین شکل برقرار کنند.

این مدرس دانشگاه درباره فیلم «زخم» نیز گفت: این فیلم به موقعیت و جهانی که خلق می‌کند، وفادار است و در آن با وجود دشواری در طرح سوژه ها، نشانه گذاری‌ها به صورت دقیق اتفاق می‌افتد و پیش می‌رود. تضاد میان زخم ها، خون‌ها و درد‌های فضای فیلم، برای گذر از جهان کودکی به صورت هوشمندانه‌ای شکل گرفته تا روایتی نظام‌مند و دارای سازوکار را برای مخاطب ایجاد کند. نشانه‌ها در هر جا ظاهر می‌شوند، تأثیر خود را به اندازه لازم می‌گذارند. ضمنا با وجود اینکه یک خانم کارگردان آن است، جهان زنانه فیلم هم فضایی فمینیستی را فراهم نیاورده است و امری انسانی را در بستر یک بحران به نمایش گذاشته است.

وی افزود: این فیلم می‌تواند یک پیام دیگر نیز داشته باشد که در شرایط بحران، به ملزومات متفاوتی نیاز است و باید مورد توجه قرار گیرد. روحی در ادامه به فیلم «گرازها» نیز اشاره کرد و گفت: جغرافیای مکانی فیلم و باور‌های سنتی موجود در آن به قصه‌ای تبدیل می‌شود که برای ما چندان غریب نیست. باورها، عقاید، سنت‌ها و نگاه متعصبانه موجود که از این ایده در سینما زیاد داشته‌ایم. اما نکته ویژه‌ای که در آن وجود دارد، پایان بندی است که تعبیر‌های متفاوتی می‌توان از آن داشت؛ نوعی آنارشی گری فردی که برای فرار از عنصر آزاردهنده به آن رو می‌آورد و از عنصر آب به عنوان تطهیرکننده استفاده کرده است.

وی افزود: البته آنچه این فیلم را برای من جذاب کرده بود، قاب‌ها و نما‌های به اندازه و مناسبی بود که فیلم را به سمت یک اثر سینمایی می‌برد و مشابه آن را می‌توان در سینمای جهانی مشاهده کرد.

روحی بخش پایانی سخنان خود را به فیلم «قضاوت» اختصاص داد و گفت: در این فیلم به زبان طنز و انتقاد، به این موضوع اشاره می‌شود که برخی به جای فیلم ساختن، به دنبال تولید محتوا هستند و نگاهی به فضای امروز جامعه و فضای مجازی دارد که بیشتر به جای آنکه فیلم ببینیم، تولید محتوا می‌بینیم.

وی افزود: در پایان هم به این موضوع اشاره می‌کند که من هم باوجود انتقاد به این موضوع، یک محتوا تولید کرده‌ام. این فضای فرمی که در ساختار فیلم ایجاد شده است، نوعی انتقاد به تضاد میان فیلم سازی و تولید محتواست. البته حرف خود را در یک جهان نیمه کمدی، به اندازه کافی زده و نقدی هم به سیستم آموزشی جامعه داشته است.