عقاب آبی بلای جان رونالدوی زرد

انگار فرشته‌های نگهبان به سرانگشتانش چسب زده بودند که ۹۲ دقیقه ذهن صیادان سعودی را زیر و رو کرد و حملات گازانبری میزبان را زیر رگبار سکو‌ها یک به یک مهار کرد.

سیو پشت سیو. استفانو پیولی در همهمه آزادی رکب خورد وقتی سید حسین حسینی نقش گردان یک‌نفره را ایفا کرد و با سوبلس بدنی عجیب آتشبار‌های النصر را در دوقدمی قفس توری استقلال ناکام گذاشت.

برگ برنده آبی‌ها آن شب در آزادی به اعصار ماضی رفت و راضی برگشت تا با طیب خاطر از سنگری که به آخرین بهانه سرخوشی هفتادوپنج هزار دوآتشه بدل شده بود، محافظت کند. از پس‌کوچه‌های خاکی آن سوی سعدیه تا قصر طلایی مسافت زیادی بود. آنقدر زیاد که آشیانه‌بان سال‌های دور کاکو‌ها برای بدل‌شدن به مرد شماره یک آبی‌ها، سال‌ها به نیمکت پیچ و مهره شد و دور از دروازه به تماشای پرواز‌ها و شیرجه‌های سید مهدی رحمتی نشست.

سنگربان ۳۳ ساله گرچه در این سال‌ها با فرازونشیب‌هایش بار‌ها روی تیغ منتقدان گام برداشته، اما ثابت کرده است در صورت برخورداری از اعتمادبه‌نفس و روحیه لازم، می‌تواند شکارچیان را منگ کرده و انگ ناکامی بر پیشانی حریفان بزند.

درخشش ملموس سید حسین در دوشنبه زمستانی دمادم در شیپور لیاقتش دمید تا هم میودراگ بوژوویچ بی‌لاف‌ولفاف در ستایش سنگربان خود زبان بگشاید و هم علیرضا بیرانوند صدای آژیر خطر را از دوردست بشنود. در روز‌ها و هفته‌هایی که بیرو با گاف‌های دهشتناک علامت‌سؤالی به بلندای قامت خود در ذهن منتقدان ایجاد کرده، یک حسین حسینی آماده می‌تواند پالس‌های مثبت را برای امیر قلعه و یوز‌ها بفرستد.

دروازه‌بان وفاداری که نه از سایه خودش می‌ترسد و نه از شبح رقیبان و قابلیت آن را دارد که در آوردگاه‌های حساس، قلعه تیم ملی را مهروموم کند و با مهاجمان متبختر در بیفتد. او دوشنبه‌شب هم در ریاض می‌تواند در حظ زیباییِ یک تئاتر دراماتیک سهم وافری داشته باشد. او باز هم می‌تواند چشم تنگ فوروار‌دهای النصر و رونالدو را کور کند. منتظر تقابل عقاب آبی با گرگ‌های زرد صحرا می‌مانیم.