باشگاه پرسپولیس تنها ساعاتی پس از پایان فصل، از چند خرید پردهبرداری کرد. ستارههایی با رزومههای متنوع، اما بدون توضیح روشن درباره اینکه دقیقاً چه مشکلی را در ساختار تیم حل خواهند کرد.
سؤال اصلی اینجاست: آیا این خریدها حاصل یک برنامهریزی فنی، منسجم و بلندمدت است، یا صرفاً تصمیمهایی احساسی برای آرام کردن جو عمومی؟
در روزهایی که شایعات درباره اختلافات درون رختکن و بیثباتی مدیریتی دوباره داغ شدهاند، باشگاه بهجای شفافسازی یا بازنگری در بدنه فنی، ترجیح داده با انتشار عکسهای تبلیغاتی از بازیکنان جدید (که فعلاً فقط با بیفوما عکس یادگاری گرفتهاند!)، فضای رسانهای را به سود خود مدیریت کند.
در حالی که پرسپولیس با جذب یک وینگر خارجی سعی دارد قدرت تهاجمیاش را بازسازی کند، همچنان در پستهای کلیدی ضعف دارد. هنوز خط دفاعی تقویت نشده و از آن مهمتر، تیم نیاز حیاتی به یک هافبک طراح باتجربه دارد؛ بازیکنی که بتواند جریان بازی را در اختیار بگیرد و خلا فصل گذشته در انتقال توپ به خط حمله را پر کند.
همزمان، رقبای سنتی مانند سپاهان، تراکتور و استقلال نیز وارد فاز آمادهسازی جدی شدهاند. سپاهان از مدتها پیش برنامهریزی فنیاش را آغاز کرده و استقلال با تغییر رویکرد مدیریتی در تلاش است تیمی تهاجمیتر برای فصل آینده ببندد. تراکتور نیز با تقویت ساختار دفاعی و حفظ اسکلت اصلی، چشم به قهرمانی دارد.
همه اینها در حالی است که شرایط در پرسپولیس بیش از پیش نشاندهنده نیاز به خانهتکانی در ساختار تیمی، فنی و حتی روانی تیم است. پرسپولیس برای بازگشت به قله، بیش از بازیکن، نیاز به یک بازنگری ریشهای در تفکر، مدیریت و ساختار دارد.
اگر نقلوانتقالات فعلی ادامه همان نگاه هیجانی و مقطعی باشد، نهتنها تیمی قوی ساخته نمیشود، بلکه اعتماد هوادار نیز فرسایش بیشتری پیدا خواهد کرد. تابستان امسال، صرفاً یک فصل خرید و فروش نیست؛ بلکه رقابت پنهان، اما تعیینکننده برای شکلدهی قهرمان فصل آینده است.
پرسپولیس برای در اوج ماندن، باید فراتر از شوهای رسانهای و عقد قراردادهای هیجانی فکر کند. این فرصت ممکن است دیگر تکرار نشود.