مرجان اسماعیلی - اگر بخواهید آسمان را در شب نقاشی کنید، همه‌چیز را سیاه می‌کشید، درست است؟ شاید چندتا ستاره کوچک هم بکشید. خوب است بدانید که تعداد ستارگانی که در فضا وجود دارند، بیشتر از تعداد دانه‌های شنی است که در همه‌ی ساحل‌های دنیا وجود دارد.
خیلی زیاد است، مگر نه؟ اما چرا وقتی شب‌ها به آسمان نگاه می‌کنیم، نمی‌توانیم همه‌ی این ستاره‌ها را ببینیم؟ چرا با وجود این‌همه ستاره‌ی درخشان، آسمان تاریک است؟
آن بالابالاها خیلی دورتر از زمین ستاره‌هایی وجود دارند که نورشان هنوز به چشم ما نرسیده است. عجیب است، مگر نه؟ نور سریع‌ترین چیز در دنیاست، اما نور هم محدودیت‌هایی دارد. ما ستاره‌هایی را که خیلی دور هستند، نمی‌بینیم، برای همین آسمان را سیاه و تاریک می‌بینیم.
اگر نور همه‌ی ستاره‌ها به چشم ما می‌رسید و آسمان تاریک نمی‌شد، ما هیچ‌وقت نمی‌توانستیم بخوابیم و مجبور بودیم دنبال یک جای تاریک برای خوابیدن بگردیم.
فکر می‌کنید اگر یک روز نور این ستاره‌ها به زمین برسد، چه می‌شود؟ دنیا برای همیشه روشن می‌ماند؟ این اتفاق هیچ‌وقت نخواهد افتاد، برای اینکه آن ستاره‌ها خیلی از ما دور هستند.
تا زمانی که دنیا وجود دارد، آسمان شب هم تاریک است و ما می‌توانیم با خیال راحت شب‌ها بخوابیم و خواب ببینیم. این یعنی خدای مهربان جهان را دقیق و زیبا آفریده است.