ایران، پابرجا تا همیشۀ تاریخ

مردم ایران، فرزندانِ رشید کوروش و حسین، با سینه‌هایی ستبرتر از کوه‌های زاگرس، بار دیگر تاریخ را به تماشای وفاداری خویش نشانده‌اند. از خلیج همیشه فارس تا دریای مازندران، از کرمانشاهان دلاور تا خراسان عارف‌پرور، بانگ تکبیر ملتی به گوش می‌رسد که با «لبیک یاخمینی» و «حسین، وارث زمین»، پیمان خویش با انقلاب را جاودانه ساخته‌اند. اینجا ایران است، سرزمینی که مردمانش نه با زور که با ایمان، نه با طلا که با عشق، دژ استوار نظام خویش را بنا نهاده‌اند.

از کرانه‌های طوفان‌زده خلیج‌ همیشه‌ فارس تا دامن برف‌پوش دماوند، فریاد یک ملت طنین‌انداز است؛ این خاک، این آسمان، این پرچم، این نظام، از آن ماست و برای ابد، مردم ایران چون سرو‌های استوار کوهرنگ، ریشه در اعماق تاریخ دارند؛ ریشه‌هایی که نه طوفان‌های فتنه می‌لرزاند، نه طوفان‌های تهدید می‌شکند.

باید دنیا به تماشا بنشیند‌ که اینک کاروان عظیمی از مادران داغ‌دیده، جوانان پرصلابت، پیران خردمند و کودکان امیدآفرین، دست در دست یکدیگر، حلقه‌های زنجیر وطن را چنان استوار ساخته‌اند که طوفان‌های شیطانی از شکستن آن‌ها ناتوانند. خون شهدا در رگ‌های این ملت جاریست؛ از چمران‌ها تا حاج‌قاسم‌ها، هر قطره خونشان نهالی شد که امروز جنگلی استوار از اراده را پرورانده است.

ما مردم ایران، وارثان تمدنی هستیم که «جمهوری» را با «اسلام» در آغوش کشید تا الگویی بی‌نظیر برای مستضعفان جهان باشد؛ سربازان بی‌ادعای امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) هستیم که در سایه رهنمود‌های حکیمانه‌اش، صف‌هایمان هر روز فشرده‌تر می‌شود.‌

دشمنان سرزمین تمدن‌ها، اگر خیال می‌کنید با تحریم و تهدید و تفرقه، این ملت یکپارچه را از پا درخواهید آورد، سخت در اشتباهید. هر فشارتان مهر ما را به این نظام فزون‌تر می‌سازد. هر تهدیدتان عزممان را جزم‌تر می‌کند. اینجا ایران است؛ سرزمینی که مردمانش «مرگ» را در راه عزت خویش، «زندگی» می‌خوانند.

پایان راه ما، قله‌های سربلندی است و به یاری خدا و با اتکال به ذات پاکش، با دستانی گره‌خورده در برادری، با قلبی مالامال از عشق به وطن و ولایت، راه شهیدانمان را تا ظهور منجی بشریت ادامه خواهیم داد؛ این پیمان را با خون سرخمان بر سنگ تاریخ حک کرده‌ایم. پرچم‌هایمان را برافرازید که خورشید پیروزی از مشرق این سرزمین طلوع خواهد کرد.