مجتبی جباری؛ فیلسوف مستقل در فوتبال ایران

به گزارش شهرآرانیوز، این سخنان تلخ، اما واقعی، به قلب یک حقیقت نه‌چندان خوشایند در فوتبال ایران می‌زند؛ حقیقتی به نام تحمل‌نشدن انسان‌های صریح، مستقل و غیرسیستمی. مجتبی جباری، برخلاف بسیاری از هم‌نسلانش، وارد باند‌ها نشد، زیر بار دلالی نرفت، به مدیران وقت باج نداد و هرگز به بهای نشستن بر نیمکت، هویت حرفه‌ای‌اش را حراج نکرد.

در فوتبال ایران، کمتر مربی‌ای را می‌توان یافت که فلسفه‌ورزانه به فوتبال و زندگی نگاه کند، صادقانه حرف بزند، اهل بازی‌های پشت‌پرده نباشد و در عین حال اهل مطالعه و خودسازی بماند. جباری نه فقط در زمین بازی، که در فکر و قلم نیز یک تافته جدا بافته است. او به جای تعظیم به فضای مسموم مجازی و راضی نگه‌داشتن لشکر فالوئرها، از برند شخصی خود مراقبت کرده است؛ برندی که بر پایه اخلاق، شجاعت و تحلیل بنا شده است، نه بر پایه لایک، فحاشی یا موج‌سواری.

انتقاد جباری از چهره‌هایی، چون جواد نکونام هم از سر رقابت نیست؛ بلکه از جنس یک دغدغه جدی برای آینده فوتبال ایران است. او از نسلی می‌آید که دیگر تکرار نمی‌شود؛ نسلی که هم بازی بلد بود، هم فکر، و حالا که می‌خواهد در جایگاه مربی فکر کند و عمل کند، با دیوار‌های بلند سوءظن، حسادت و باندبازی روبه‌رو می‌شود.

جباری ممکن است مدتی بیرون از گود بماند، اما مهم آن است که خود را نفروخته، مسیرش را گم نکرده و به اصولش پشت نکرده است. او همان بازیکنی است که زمانی در زمین استقلال فرق داشت، و حالا که مربی شده، باز هم فرق دارد؛ فرقی که شاید مایه تنهایی‌اش باشد، اما بی‌تردید نشانه اصالت و صداقتش است.