سکوت برای غزه جایز نیست

رژیم صهیونیستی با پشتیبانی آشکار قدرت‌های غربی، از ماه‌ها پیش جنایتی بی‌سابقه را رقم زده: بمباران بی‌وقفه خانه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و اردوگاه‌های آوارگان، قطع آب، غذا، سوخت و دارو، تبدیل محاصره جان‌ها به سلاح جنگی، و اکنون، تشدید قحطی برنامه‌ریزی‌شده برای شکستن اراده یک ملت مقاوم.

این جنگ، فقط با هواپیما و تانک نیست. آنجا مردم با گرسنگی کشته می‌شوند. در غزه، مردم و کودکان به‌جای نان، سنگ به شکمشان می‌بندند. مادران، با دستان خالی و چشم‌های نگران، فرزندانشان را به آسمان می‌سپارند و پدران، در ویرانه‌های خانه‌شان به دنبال نان و دارو می‌گردند.

اما مردم غزه، در برابر این حجم از جنایت، تسلیم نشدند؛ آن‌ها در دل ویرانی ایستاده‌اند و با کمترین امکانات، بزرگ‌ترین مقاومت انسانی را شکل داده‌اند.

غزه، نه‌فقط دربرابر موشک مقاومت می‌کند، که نماد ایستادگی دربرابر نسل‌کشی است؛ ایستادگی دربرابر ماشین بی‌رحم اشغال و سکوت جهانی. با این حال، بخش زیادی از رسانه‌های غربی ترجیح داده‌اند حقیقت را پنهان کنند؛ تصاویر قحطی را نشان نمی‌دهند؛ صدای مردم را سانسور می‌کنند؛ از جنایت، روایت نمی‌کنند، بلکه فقط گزارش‌های رسمی قدرت را بازتاب می‌دهند.

در دنیایی که دوربین‌ها همیشه روشن‌اند، چشمان بسیاری عمداً بسته شده‌اند. اما امروز، دیگر سکوت برای غزه جایز نیست. کسی که اکنون لب به اعتراض نمی‌گشاید، در نسل‌کشی شریک است. کسی که اکنون روایت نمی‌کند، وجدانش را با توجیهات حرفه‌ای معامله کرده است.

غزه، سرزمین شهادت و شرافت است؛ مردمش، با گرسنگی، با خون، با بی‌خانمانی، سرافراز ایستاده‌اند و دنیا باید انتخاب کند:

در کنار حقیقت بایستد یا در کنار جنایت؟!