علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی ایران، در سالهای اخیر همواره در کانون توجه و البته انتقاد بوده است. چه در رفتار، چه در گفتار و حتی در سبک پوشش، او بارها با حاشیهها و هجمههای رسانهای مواجه شده؛ برخی رسانههای داخلی، و حتی رسانههای خارجی و معاند، کوچکترین رفتار او را زیر ذرهبین بردهاند. اما در پس این حاشیهها، یک واقعیت انکارناپذیر وجود دارد: عملکرد دبیر در مدیریت فدراسیون کشتی، کارنامهای موفق و قابل دفاع بر جای گذاشته است.
در دوره مدیریت او، تیم ملی کشتی آزاد ایران به مقام قهرمانی جهان رسید؛ اتفاقی که نهتنها در عرصه بینالمللی باعث افتخار شد، بلکه روح تازهای به این رشته ملی دمید. دبیر توانست همزمان چند جبهه را مدیریت کند: ایجاد زیرساختهای پایدار برای توسعه کشتی، پرداخت پاداشها و تأمین منابع مالی برای قهرمانان، و فراهمکردن انگیزههای مادی و معنوی برای ردههای پایه. همین نگاه همهجانبه موجب شد کشتی ایران دوباره رونق بگیرد و ورزشکاران احساس کنند که فدراسیون پشتیبان واقعی آنهاست.
یکی از ویژگیهای برجسته دبیر، استفاده هوشمندانه از ارتباطات و نفوذ سیاسی برای خدمت به کشتی است. او بدون ملاحظه جایگاه شخصی، بارها پای کار آمده و با رایزنیهای گسترده توانسته منابع و اعتبارات ویژهای برای این رشته جذب کند. این در حالی است که در بسیاری از رشتههای دیگر ـ از جمله فوتبال ـ منافع فردی مدیران بر منافع جمعی و توسعه زیرساختها سایه انداخته است. تفاوت اینجاست که دبیر نشان داده هدفش نه موقعیت شخصی، بلکه اعتلای کشتی ایران است.
بزرگترین نقطه قوت دبیر در این سالها شاید همین باشد: تمرکز بر کار و بیاعتنایی به حاشیهها. او ثابت کرده حتی اگر منتقدان به زبان و رفتار او ایراد بگیرند، مسیرش را با قدرت ادامه میدهد. نتیجه نیز روشن است: رشد و شکوفایی کشتی ایران در سطح جهانی.ای کاش بسیاری از رؤسای فدراسیونهای ورزشی کشور از این الگو درس بگیرند؛ مدیریتی که نه به دنبال منافع شخصی، بلکه در پی ساختن آیندهای روشن برای رشته خود است. علیرضا دبیر با همه نقدها و حاشیهها، نمونهای از مدیری است که با جان و دل برای ورزش کشور کار میکند و حاصل این تلاش، سرافرازی دوباره کشتی ایران است.